Η διοίκηση, η αγανάκτηση και το «αλάνι»

Σε μία περίοδο που αρκετοί άνθρωποι έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο ποδόσφαιρο, ένα συμβάν όπως η μεταγραφή του Σωτήρη Κυργιάκου στη Λίβερπουλ είναι απολύτως φυσικό να γίνεται κεντρικό ζήτημα συζήτησης μεταξύ φιλάθλων και οπαδών. Η πλειονότητα των αντιδράσεων των φίλων της ΑΕΚ στο γεγονός της μεταγραφής, όπως τουλάχιστον απεικονίζεται στα μηνύματα ακροατών στον ΝovaΣΠΟΡ FM 94,6 ήταν αρνητική. Μια αντίδραση που οφείλεται πολύ περισσότερο στην έλλειψη εμπιστοσύνης των φίλων της ομάδας στην ικανότητα της διοίκησης να διαχειριστεί τις υποθέσεις του συλλόγου παρά σε καθαρά αγωνιστικούς λόγους, αν και κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει τη σημασία τους.

Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης των φίλων της ομάδας έχει να κάνει με τα συνεχή λάθη που έχουν γίνει από την πλευρά της διοίκησης, ειδικά σε επικοινωνιακά θέματα. Είναι, πάντα, δύσκολο για ένα φίλο μίας ομάδας που ξεκινά κάθε χρόνο με στόχο το πρωτάθλημα να βλέπει να αποδυναμώνεται οικονομικά, γεγονός που της στερεί τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει. Ακόμα δυσκολότερο και επώδυνο ψυχολογικά είναι να βλέπεις το γκρουπ των ιδιοκτητών να δηλώνει αδυναμία οικονομικής στήριξης της ομάδας στην αρχή και στη συνέχεια να σε «ενημερώνει» ότι ναι μεν θα καλύψει τις άμεσες οικονομικές ανάγκες, αλλά επειδή το έλλειμμα είναι μεγάλο θα γίνουν περικοπές στον προϋπολογισμό και κατ’ επέκταση στις φιλοδοξίες.

Το δόγμα του «προχωρούμε όπως μπορούμε και βλέπουμε» δεν αποκαλύπτει κανενός είδους μακροπρόθεσμο ή έστω μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό. Είναι ένα είδος everyday fight ή για να το πούμε πιο λαϊκά «μεροδούλι, μεροφάι». Επειτα από αυτή την υποστολή της σημαίας των φιλοδοξιών ήρθαν σχεδόν κολλητά δύο μεγάλα επικοινωνιακά λάθη. Το περιεχόμενο της σύμβασης του προπονητικού κέντρου και η «απροθυμία», τουλάχιστον, της διοίκησης να χειριστεί το συγκεκριμένο ζήτημα με οδηγό τη διαφάνεια. Το λάθος αυτό φυσιολογικά αυξάνει την αμφιβολία των φίλων του «Δικεφάλου» για τα κίνητρα και τις ικανότητες της διοίκησης. Μια αμφιβολία που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε κακοπιστία με το αμέσως επόμενο λάθος: «του ερχομού των νέων επενδυτών». Μια πληροφορία που δεν διέρρευσε από τους άγνωστους -ακόμα- «ενδιαφερόμενους επενδυτές», αλλά από τη διοίκηση του συλλόγου. Η πληροφορία, όπως ήταν αναμενόμενο, επέτρεψε στους φίλους της ΑΕΚ να ονειρεύονται κάτι περισσότερο και τους δημιούργησε παράλληλα μια ευφορία, ένα συναίσθημα που είχαν καιρό να νιώσουν.

Η κατοπινή εξέλιξη της ιστορίας και ο χειρισμός της διοίκησης ήταν ένα ακόμη λάθος που συνέχισε αυτό το σκωτσέζικο ντους που υφίστανται οι φίλοι της ΑΕΚ από πέρυσι τον Νοέμβριο. Η αιτιολογία που υιοθέτησε η διοίκηση για να αποφύγει να δώσει λεπτομέρειες για την ταυτότητα των «άγνωστων επενδυτών» και για τις λεπτομέρειες της διαπραγμάτευσης (δεν αποκαλύπτουμε λεπτομέρειες για να μη διαταραχθεί η ηρεμία της ομάδας εν όψει των κρίσιμων αγώνων με τη Βασλούι και τον Ολυμπιακό) έχει ήδη καταπέσει με την αναστάτωση που δημιουργήθηκε στην ομάδα με τη μεταγραφή του Κυργιάκου. Επειδή στο συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή υπάρχει ρήτρα, είναι αδύνατον η διοίκηση να διαπραγματεύτηκε τη μεταγραφή του ποδοσφαιριστή ζητώντας, αρχικά, πέντε εκατομμύρια ευρώ, όπως γράφτηκε.

Επίσης δεν μπορούσε, λόγω της ρήτρας και της επιθυμίας του ποδοσφαιριστή, να αποτρέψει τη μεταγραφή. Ενδεχομένως να μπορούσε να συμφωνήσει στη μετακίνηση με την προϋπόθεση να αφήσει τον ποδοσφαιριστή να φύγει μετά τα δύο κρίσιμα ματς αυτής της εβδομάδας. Κάτι τέτοιο απαιτεί διαπραγματευτικές ικανότητες που δεν νομίζω ότι διαθέτει η διοίκηση της «Ενωσης». Πιθανόν, βέβαια, αν κάτι τέτοιο το κατάφερνε η διοίκηση να ήταν ρίσκο, διότι μπορεί ο Κυργιάκος να έπαιζε συγκρατημένα για να μη διακινδυνεύσει κάποιο τραυματισμό. Αλλά όλα αυτά είναι υποθέσεις που έχουν, τώρα πια, πολύ μικρή σημασία. Η ουσία είναι ότι το τάιμινγκ της μετακίνησης του Κυργιάκου δείχνει να αυξάνει την αγανάκτηση των φίλων-οπαδών της ΑΕΚ για τους χειρισμούς της διοίκησης.

Αναγκαστική επιλογή

Στο σκάκι υπάρχουν ορισμένες κινήσεις που ονομάζονται force, αναγκαστικές δηλαδή. Οταν απειλείται ο βασιλιάς σου πρέπει να εξουδετερώσεις την απειλή και μετά να κάνεις οτιδήποτε άλλο. 'Η σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού, για παράδειγμα, μπορεί να «αναγκαστείς» να ανταλλάξεις τη βασίλισσά σου για να αποφύγεις τα χειρότερα ή για να εξασφαλίσεις ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον Σωτήρη Κυργιάκο και την επιλογή του να αλλάξει φανέλα, θα αφήσω, προς το παρόν, στην άκρη το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης. Αλίμονο αν ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής φοβόταν ή αρνείτο, από έλλειψη φιλοδοξίας, να αποδεχθεί μία τέτοια πρόταση, όπως αυτή που έκανε η Λίβερπουλ στον Κυργιάκο και την ομάδα του.

Ενας ποδοσφαιριστής χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς τη διάθεση να διακριθεί, να διεκδικήσει κάτι παραπάνω, να ανέβει επίπεδο, είναι ένας «τελειωμένος» ποδοσφαιριστής. Και όταν είσαι Ελληνας ποδοσφαιριστής και σε αυτή την ηλικία είναι τρέλα να απορρίψεις μία τέτοια πρόταση. Να αγωνιστείς στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου φορώντας τη φανέλα μιας από τις ιστορικότερες ομάδες του αγγλικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου γενικότερα. Ξέρω ποδοσφαιριστές που θα έδιναν τα πάντα για να φορέσουν τη φανέλα της Λίβερπουλ και να παίξουν στο «Ανφιλντ», ακούγοντας το «you 'll never walk alone», έστω και για πέντε λεπτά.

Και πιστεύω ότι πάρα πολύ δύσκολα ο οποιοσδήποτε στον επαγγελματικό κλάδο του θα αρνείτο μία πρόταση που θα του εξασφάλιζε μεγαλύτερη προβολή και καταξίωση. Ο Σωτήρης Κυργιάκος, το έχει δείξει με πολλούς τρόπους -μερικοί από τους οποίους ίσως να ενοχλούν- ότι δεν φοβάται τις προκλήσεις. Εκεί, σε εκείνο το μεγάλο λιμάνι στη βορειοδυτική Αγγλία, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Ο Σωτήρης Κυργιάκος δεν πάει εκεί μόνο για τα χρήματα. Θα μπορούσε και εδώ να βγάλει χρήματα και πολύ πιο ξεκούραστα. Βέβαια, εδώ θα έβγαζε λιγότερα από όσα θα του δώσει η Λίβερπουλ, αλλά και πάλι θα ήταν πάρα πολλά για την ελληνική πραγματικότητα. Είναι η εμπειρία, η πρόκληση, η φήμη, η δοκιμασία του ίδιου του εαυτού του -που απαντά στο ερώτημα «πόσο αξίζω πραγματικά;»- που «αναγκάζουν» τον Κυργιάκο να αποδεχτεί μια τέτοια πρόκληση. Και του εύχομαι να τα καταφέρει. Γιατί ακόμα και αν δεν τα καταφέρει, θα έχει τολμήσει κάτι που πάρα πολλοί άλλοι ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν.

Ανάγκη και λογική

Εφόσον η οικονομική κατάσταση της ΑΕΚ δεν είναι ρόδινη, τα χρήματα που θα εξασφαλίσει η διοίκηση από τη μεταγραφή του Κυργιάκου συν αυτά που θα γλιτώσει από το «βαρύ» συμβόλαιό του της δίνουν τη δυνατότητα να καλύψει κάποια από τα αγωνιστικά κενά που έχει. Μια δυνατότητα που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να αποκτήσει με άλλον τρόπο. Πιστεύω ότι είναι δύσκολο η ΑΕΚ να βρει έναν αμυντικό με αγωνιστικές δυνατότητες εφάμιλλες με αυτές του Κυργιάκου. Και είναι προτιμότερο να κάνω λάθος σε αυτή μου την εκτίμηση, παρά η διοίκηση της ΑΕΚ στην επιλογή του αντικαταστάτη του Κυργιάκου. Βέβαια, το ξαναγράφω, το τάιμινγκ της αποχώρησής του είναι άσχημο.

Μπορεί, όμως, κάποιος να εγγυηθεί ότι η παρουσία του Κυργιάκου θα διασφάλιζε 100% τη νίκη της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού και την πρόκριση επί της Βασλούι; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Είναι μία σημαντική αγωνιστική απώλεια που μπορεί να την έφερνε και ένας τραυματισμός. Οι ομάδες, πλέον, πρέπει να μπορούν να αντιμετωπίζουν και το ξαφνικό, το εκτός προγράμματος, το μη αναμενόμενο. Η λογική και η ανάγκη υπαγορεύουν τη μεταγραφή του Κυργιάκου. Το δύσκολο είναι ο προπονητής και η ομάδα να διαχειριστούν την ψυχολογική πίεση αυτής της ξαφνικής μετακίνησης. Η διοίκηση, πάντως, δεν μπορεί να τους βοηθήσει.