Ο,τι είναι νόμιμο στα σπορ δεν σημαίνει πως είναι και ηθικό

Ολα τα σκάνδαλα στην Ελλάδα γίνονται την περίοδο των επονομαζόμενων «μπάνιων του λαού», όταν παραλύει τέτοιες μέρες όλο το σύστημα. Και φυσικά κάτι που όλο τον χειμώνα απασχόλησε πολύ και ουσιαστικά μπήκε στον πάγο, γιατί πρόκειται για ένα αληθινό σκάνδαλο μεγατόνων, πέρασε από την πίσω πόρτα αυτή την περίοδο που οι αντιστάσεις είναι ισχνές.

Το Υφυπουργείο Αθλητισμού αυτή τη σκανδαλώδη συνένωση Αιγάλεω και Ηλυσιακού θα τη δεχόταν ελαφρά τη καρδία αν αφορούσε, για παράδειγμα, τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό; Ούτε γι' αστείο φυσικά και θα είχε καεί ο τόπος. Αν κάποιος με πολλά λεφτά, ένας Αραβας για παράδειγμα, εμφανιζόταν στη Θεσσαλονίκη και αποφάσιζε αγοράζοντας τον ΠΑΟΚ και τον Αρη να τους συγχωνεύσει, βάζοντας για χρώμα το κόκκινο, ακόμα κι αν ήταν νόμιμες οι διαδικασίες που θα ακολουθούσε (όπως λένε για τον κύριο Μητρόπουλο οι υπεύθυνοι του υπουργείου), υπήρχε ποτέ περίπτωση να προχωρούσε η ιστορία; Θα είχε διαλυθεί το σύμπαν. Και ο κύριος Ιωαννίδης δεν θα πλησίαζε ποτέ ξανά ούτε στην Κατερίνη, μια και θα ήταν επικηρυγμένος στην πόλη του.

Στην ιστορία αυτήν καλό είναι να αντιληφθούμε πως μιλάμε για συλλόγους και όχι απλώς για κάποιες εταιρείες, επειδή λέγονται ΠΑΕ, σε ένα σαθρό τοπίο, στο οποίο ο επαγγελματικός αθλητισμός στην Ελλάδα μόνιμα είναι κρατικοδίαιτος. Στο ποδόσφαιρο, ειδικότερα, αυτό που διαφοροποιεί την καθημερινότητα για κάθε οπαδό είναι ένα αόρατο νήμα που ενώνει την κάθε ομάδα με το παρελθόν της και το όραμα που οδήγησε κάποιους κάποτε να δημιουργήσουν ένα σωματείο. Ο Ηλυσιακός (γιατί αυτός είναι το μεγάλο θύμα στην ιστορία) ιδρύθηκε πριν από 82 χρόνια με το «Η» στη φανέλα και με επιλογή χρωμάτων το κίτρινο και το μαύρο, από ανθρώπους που είχαν όραμα.

Με τα χρόνια διατηρήθηκε και έζησε γιατί κάποιοι είχαν την τρέλα να διατηρήσουν ζωντανό το όραμα. Οποιοι αγάπησαν αυτή την ομάδα και πήγαιναν να τη δουν από την εποχή που αγωνιζόταν στο ξερό γήπεδο, εκεί που είναι σήμερα το κολυμβητήριο των Ιλισίων στην Πανεπιστημιούπολη, το έκαναν γιατί γούσταραν την μπάλα και όχι γιατί ήθελαν να πανηγυρίσουν τίτλους. Αυτές οι ομάδες, σαν τον Ηλυσιακό αλλά και το Αιγάλεω, είναι οι κυψέλες αθλητισμού σε κάθε περιοχή και η επιβίωσή τους είναι κοινωνικό ζήτημα και όχι αθλητικό μονάχα.

Και για το Αιγάλεω τίθεται ζήτημα, μια και οι πιστοί οπαδοί του, αυτοί που δεν έγιναν ποτέ στρατιωτάκια του άλλοτε άρχοντα του παρασκηνίου Θωμά Μητρόπουλου, δεν είδαν από την πρώτη στιγμή με καλό μάτι αυτή την ανήθικη κίνηση. Γιατί το ότι κάτι είναι νόμιμο, σύμφωνα με την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, δεν σημαίνει πως είναι και ηθικό. Και ο κύριος Γιάννης Ιωαννίδης έχει μια τελευταία ευκαιρία να κάνει κάτι αξιομνημόνευτο σε μια αδιάφορη (για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) θητεία στο υπουργείο, αναιρώντας την απόφαση.

Οι οπαδοί του Ηλυσιακού ελπίζουν πως θα δικαιωθούν στη Λωζάννη, στο CAS, αλλά δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία τους, κυρίως γιατί δεν με έχει πείσει το αθλητικό δικαστήριο πως λειτουργεί με πρώτο κριτήριο την ηθική πλευρά των σπορ. Τουλάχιστον ας τους επιτραπεί να ελπίζουν ότι με μια ξεκάθαρη δέσμευση του υπουργού θα ξεπεραστούν οι όποιες γραφειοκρατικές διαδικασίες και ο ερασιτέχνης Ηλυσιακός θα διατηρήσει το δικαίωμα να ξεκινήσει πάλι από τις μικρές κατηγορίες. Με το «Η» στη φανέλα και με το κίτρινο και το μαύρο ως χρώματα, κάτι που πέρυσι στέρησε ετσιθελικά ο κύριος Μητρόπουλος από τον Ηλυσιακό, τον οποίο είχε στην κατοχή του.

Καλύτερα, λοιπόν, στις μικρές κατηγορίες και με το κούτελο καθαρό, παρά σε μεγαλύτερη κατηγορία ευνουχισμένος ένας σύλλογος που είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτό που νομίζουν κάποιοι. Οπως η Γουίμπλεντον στην Αγγλία, που της δόθηκε το δικαίωμα, όταν κάποιος επιχειρηματίας την αγόρασε και αποφάσισε να τη μεταφέρει 100 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα της, μετονομάζοντάς την σε Μίλτον Κινς Ντονς, να αρχίσει και πάλι από το μηδέν.

Τα χρόνια πέρασαν, η καινούργια Γουίμπλεντον ανέβηκε τρεις κατηγορίες και σύντομα μπορεί να είναι και πάλι στις επαγγελματικές, αν καταφέρει να ανέβει και φέτος. Οι οπαδοί είναι η καρδιά και η ψυχή ενός συλλόγου, όχι οι ιδιοκτήτες. Και οι αληθινοί φίλοι του Αιγάλεω καλό είναι να κάνουν κάτι ανάλογο, αφήνοντας τον άνθρωπο που νόμιζε πως θα γινόταν βασιλιάς στην απόλυτη περιφρόνηση και μοναξιά, με μια ομάδα στα χέρια χωρίς οπαδούς! Θα είναι η μεγαλύτερη τιμωρία του για ό,τι έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια.

Το ζήτημα, πάντως, παραμένει όσον αφορά το κατά πόσο αυτή η περιβόητη Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού έκανε σωστά και ανεπηρέαστα τη δουλειά της. Επίσης, όσο δεν τοποθετείται επίσημα ο κύριος Ιωαννίδης είναι συνένοχος σε αυτό το έγκλημα. Και μην πει –επαναλαμβάνω– κανείς πως δεν είναι θέμα του υπουργού το τι θα γίνει, γιατί ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό.

Οπως είπαμε, είναι ξεχωριστά πράγματα, ειδικά στα σπορ. Κυρίως, το τι είναι νόμιμο και το αν εφαρμόζεται στην Ελλάδα, ανάλογα με τη δύναμη και την πίεση που ασκούν οι οπαδοί, είναι μια άλλη ιστορία. Το υποθετικό παράδειγμα ισχύει ακόμα: ακόμα κι αν ήταν 100% νόμιμη μια συγχώνευση Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού ή ΠΑΟΚ και Αρη, θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα;