Κάποιος να εξηγήσει τι απέγινε η πρόταση για τον Μόουτσε

Σε αυτή τη στήλη πριν από αρκετό καιρό έγραφα για την επιμονή του Χουάν Ραμόν Ρότσα σχετικά με τον Μόουτσε της Μπόκα Τζούνιορς επί λέξει πως «Θα είναι η κορυφαία επιλογή που μπορεί να κάνει αυτή την εποχή ο Παναθηναϊκός και ειδικά αν επιλέξει για την κορυφή της επίθεσης κάποιον γρήγορο κυνηγό που του αρέσει να δέχεται την μπάλα στον χώρο και όχι στα πόδια του».

Οποιος είδε τον Μόουτσε στα φιλικά με τον Αρη και (κυρίως) την ΑΕΚ διαπίστωσε πόσο θα ταίριαζε σε αυτή την ενδεκάδα του ΠΑΟ και ιδιαίτερα πόσο θα αξιοποιούσε τον Σισέ, ο οποίος και πάλι με τη Σπάρτα περίμενε την μπάλα στον χώρο και του ερχόταν με γιόμες! Ο Ρότσα ξέρει την αγορά της Λατινικής Αμερικής απέξω κι ανακατωτά, αλλά φαίνεται ότι δεν υπολογίζουν τις προτάσεις του τόσο πολύ όσο πιθανώς κάποιων άλλων.

Πάντως μετά την... αποκάλυψη του Μόουτσε στο ελληνικό κοινό, καλό θα ήταν αν κάποιος από τη διοίκηση του «τριφυλλιού» φώναζε τον κύριο Τεν Κάτε και τον κύριο Αντωνίου και τους ζητούσε απλώς μια εξήγηση για τον λόγο που ένας τόσο ποιοτικός και σχετικά φτηνός παίκτης δεν προκρίθηκε στις επιλογές τους. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια εξήγηση. Και καλό θα είναι αυτή να την ακούσει και ο κόσμος.

Επίσης με την Ατλέτικο προ των πυλών, υπάρχει ακόμη η αίσθηση στον κύριο Τεν Κάτε πως χρειάζεται μόνο κάποιος Τζον Τέρι για την άμυνα; Γιατί αν αυτή η μετριότατη Χόνβεντ έκανε δύο γκολ και κάποιες ευκαιρίες, ο Αγκουέρο με τον Φορλάν και τον Σιναμά Πογκόλ τι θα κάνουν; Είδα την Ατλέτικο πριν από δέκα μέρες στο τουρνουά της Αρσεναλ στο Λονδίνο και αν και ανέτοιμοι οι παίκτες της τότε, στο πρώτο ημίχρονο έκοψαν την άμυνα των «κανονιέρηδων» όπως το μαχαίρι το βούτυρο τρεις φορές.

Το ότι δεν σκόραραν είχε να κάνει περισσότερο με την τύχη και λιγότερο με την ανετοιμότητα, αλλά πάντως οι κινήσεις των «ροχιμπλάνκος» έβγαιναν αβίαστα. Τη ζημιά την έκαναν στο «Ανφιλντ», εκεί που η άμυνα της Λίβερπουλ δεν είχε την τύχη της Αρσεναλ και δέχτηκε δύο γκολ σε ένα ημίωρο.

Στη φάση, μάλιστα, του δεύτερου γκολ ο Φορλάν πραγματικά «ζωγράφισε» και απέδειξε πως δεν πήρε τυχαία το «Χρυσό Παπούτσι» για δεύτερη σερί χρονιά. Αν η κλήρωση δεν χτύπησε καμπανάκι, τότε αυτές οι εικόνες οφείλουν να το κάνουν. Και ο... Τζον Τέρι να μην είναι, ας είναι πάντως κάποιος κανονικός και σοβαρός αμυντικός, γιατί το πράγμα φωνάζει από μακριά.

Προστάτεψε τον εαυτό του και τον ίδιο τον Οτο

Για να μην ξεχνιόμαστε, η Εθνική ομάδα πετάει σήμερα για την Πολωνία για την πρόβα τζενεράλε του αγώνα που θα κρίνει την πρόκριση στο Μουντιάλ. Στις 5 Σεπτεμβρίου στην Ελβετία, η ομάδα μας θα πάει για δύο αποτελέσματα και σε τέτοιες συνθήκες έχει λειτουργήσει εξαιρετικά στο παρελθόν. Ο Τραϊανός Δέλλας και ο Αγγελος Μπασινάς έμειναν εκτός και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα βρίσκονται ούτε στο αεροπλάνο για την Ελβετία και τη Μολδαβία. Ομως για να μην πει κανείς ότι ξαφνικά ο Οτο Ρεχάγκελ άλλαξε στη νοοτροπία, ήρθε η κλήση του Σεϊταρίδη.

Ευτυχώς ο Γιούρκας προστάτεψε και τον εαυτό του με το να μην αποδεχτεί την πρόσκληση και καλά θα κάνει επίσης να βρει σύντομα ομάδα, διότι αυτή η καθυστέρηση κάνει κακό και στον ίδιο και στην Εθνική. Ταυτόχρονα με την επιλογή του προστάτεψε και τον ομοσπονδιακό τεχνικό, αλλά το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Πρέπει κάποιος παίκτης να μεταγράφεται υποχρεωτικά σε ομάδα του ΠΟΚ για να καλείται στην Εθνική;

Ο Μανιάτης, για παράδειγμα, θα ήταν κακή επιλογή ή πρέπει να πιέσει τον Τσακίρη για να φύγει από τη Νέα Σμύρνη; Και πώς μία ομάδα όπως ο Πανιώνιος θα καταφέρει να πείσει έναν παίκτη πως συμφέρον του είναι να μείνει ακόμα και με αυξημένες αποδοχές, όταν αυτός αντιλαμβάνεται ότι δεν υπολογίζεται για την Εθνική αν δεν μετακινηθεί;

Κλασικό παράδειγμα είναι ο Τοροσίδης, που έκανε εξίσου καλά ματς με τη φανέλα της Skoda Ξάνθης, αλλά έπρεπε να μεταγραφεί στον Ολυμπιακό για να τον καλέσει ο Οτο! Καλό θα ήταν να μην έμενε προσκολλημένος σε κάποιες επιλογές ο Γερμανός, αλλά μάλλον ύστερα από τόσα χρόνια αυτό το έχουμε πια συνηθίσει και παρά την ξεροκεφαλιά του τον αγαπάμε έτσι. Αλλωστε αυτή η ξεροκεφαλιά του είναι που έκανε πράγματα που έμοιαζαν απίθανα να συμβαίνουν, συνεπώς τι να γίνει;

Στο Μπίντγκοζ, λοιπόν, μία πόλη που το 1979 έκανε πανευρωπαϊκό ρεκόρ Εφήβων κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο ο Γιώργος Βαμβακάς στα 400 μέτρα με εμπόδια, η Εθνική θα έχει την ευκαιρία να αντιμετωπίσει μία καλή ομάδα. Η Πολωνία δεν είναι αδύναμη σαν τη Μολδαβία, που θα τη βρούμε μπροστά μας σε ένα μήνα, ούτε υστερεί πολύ σε ποιότητα από την Ελβετία. Δεν παύει, παρ' όλα αυτά, να είναι φιλικό ματς.

Αν, πάντως, πιστέψουμε το ρητό ότι οι νίκες φέρνουν νίκες και η συνήθεια κάνει καλό, οφείλουμε να κάνουμε ό,τι και στην Μπρατισλάβα πέρυσι, όταν αρχίσαμε στη Σλοβακία με νίκη χάρη στα γκολ του Γκέκα και συνεχίσαμε σε Λουξεμβούργο, Λετονία και με τη Μολδαβία. Εκείνο το 1-2 με την Ελβετία αργότερα μάς κάθισε στραβά, διότι επέτρεψε στην ομάδα του Χίτζφελντ να ξαναμπεί στο παιχνίδι της πρόκρισης, αλλά στο χέρι μας είναι να επανορθώσουμε στη Βασιλεία στις 5 Σεπτεμβρίου.

Η Πολωνία διεκδικεί την πρόκριση στο Μουντιάλ μέσα από έναν περίεργο όμιλο, στον οποίο προπορεύεται η Σλοβακία και ακολουθεί η Βόρεια Ιρλανδία. Τους Ιρλανδούς θα τους αντιμετωπίσει εντός έδρας και πρόκειται για το δικό τους κομβικό ματς, οπότε αύριο το τεστ είναι εξαιρετικό και για τις δύο ομάδες.

Και ευτυχώς οι εποχές που οι διεθνείς σκέφτονταν πιο πολύ τα επόμενα ματς με τους συλλόγους τους ανήκει στο παρελθόν και αυτό είναι η πραγματική κληρονομιά που αφήνει ο Ρεχάγκελ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και επίσης το ότι τελικά δεν αναβλήθηκε η πρεμιέρα ήταν μία νίκη τόσο του ίδιου όσο και του Σοφοκλή Πιλάβιου, που δεν ήθελε με τίποτα να πάει πίσω η αγωνιστική, αφού αυτό μόνο προβλήματα θα δημιουργούσε.