Τιμώντας τον Μπραμς, σεβάστηκαν την ιστορία που υπηρετούν

Mε τη βράβευση του Ουρμπέν Μπραμς στο φιλικό που έδωσε στο Βέλγιο με τη Φ.Κ. Μπριζ, ο Πανιώνιος απέδειξε έμπρακτα ότι ξέρει την ιστορία του και την υπηρετεί αληθινά και σωστά η τωρινή διοίκηση. Πράγμα φυσιολογικό όταν μιλάμε για ξένα σωματεία, αλλά δυστυχώς όχι αυτονόητο όταν κάνουμε κουβέντα για ελληνικές ομάδες. Ο Πανιώνιος, όμως, μόνος του ως σωματείο είναι κάτι διαφορετικό. Υπάρχει μια αύρα στο γήπεδο, στην Πλατεία, σε ολόκληρη τη συνοικία, ένα αθλητικό άρωμα το οποίο αναδύεται μέσα από κάθε κουβέντα για τον «Ιστορικό».

Ο Πανιώνιος πρώτα από όλα είναι θρησκεία για αυτούς που τον αγαπάνε και τον ακολουθούν. Και αυτή η ομάδα που δεν κερδίζει συνέχεια, που δεν κατακτά τίτλους διαρκώς, που δεν είχε ποτέ την εύνοια του κατεστημένου, στηρίζεται σε αυτή τη διαφορετικότητα.

Η κίνηση αυτή με ξάφνιασε ευχάριστα, αν και πάντα περιμένω από τον Πανιώνιο κάτι ανάλογο. Ο Ουρμπέν ίσως υπήρξε ο κορυφαίος ξένος προπονητής που κάθισε στον πάγκο του Πανιωνίου από άποψη βιογραφικού αλλά και τακτικής προσέγγισης. Οταν ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του '80 στη Νέα Σμύρνη, ο Πανιώνιος, όπως και οι πιο πολλές ελληνικές ομάδες, έπαιζε με 4-4-2 ή 4-3-3. Βδομάδα έμπαινε, βδομάδα έβγαινε, αυτό ήταν το σύστημα και δεν άλλαζε, αφού οι παίκτες ήταν με ελάχιστες εξαιρέσεις οι ίδιοι, οπότε δεν υπήρχε και λόγος να τους βγάζεις από τις συνήθειές τους! Αλλωστε τα προηγούμενα χρόνια ο Πανιώνιος είχε βιώσει δύο σερί δραματικές χρονιές και σώθηκε μέσα από μπαράζ, μία φορά το 1983 νικώντας τον Μακεδονικό και 12 μήνες μετά τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Ο Μπραμς είχε τον πολύ δύσκολο ρόλο να αλλάξει αντιλήψεις. Να κάνει μερικά γέρικα σκυλιά να μάθουν καινούργια κόλπα, όπως τον Δημήτρη Μαυρίκη που έβαλε 11 γκολ παίζοντας μόνος στην κορυφή το 1985-86, κάτι που κατάφερε αναγεννώντας και τον Θωμά Μαύρο με 16 γκολ το 1987-88 μόλις συγκρούστηκε με τον Αλέφαντο στην ΑΕΚ. Πέτυχε να μετατρέψει μια εύθραυστη αγωνιστική νοοτροπία σε χαλύβδινη, με πίστη για τη νίκη και δοκίμασε να αγωνιστεί με 4-5-1, το σύστημα, δηλαδή, της Γαλλίας του Ινταλγκό που πήρε το Euro το 1984. Τόλμησε να μετατρέψει το κλασικό 4-4-2, αλλά με ρόμβο που εκείνη την εποχή είχε κάνει μόδα η εθνική Βελγίου του Γκι Τάις, η οποία έφτασε στα ημιτελικά του Μουντιάλ το 1986, και έτσι ο Τεοντόρ Μπαρζόφ τού έβαλε 12 γκολ ως κρυφός κυνηγός, όπως και ο Aγγλος πρώην αρχηγός της εθνικής Eλπίδων της Αγγλίας Γκάρι Οουεν με τις ιδιοφυείς πάσες που επίσης βρήκε δίχτυα δέκα φορές τη χρονιά (1986-87) που φόρεσε την κυανέρυθρη φανέλα.

Ο Μπραμς είχε για δύο χρονιές το μικρότερο ρόστερ, με μόλις 20 επαγγελματίες παίκτες, από οποιονδήποτε άλλο συνάδελφό του στην Α' Εθνική, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει μία αληθινή ομάδα. Και έβγαλε παιδιά από τις ακαδημίες, όπως ο Σπύρος Μαραγκός, τα οποία έφτασαν μέχρι την Εθνική ομάδα ακριβώς επειδή δεν φοβόταν να τα ρίξει στα βαθιά. Πήρε στα χέρια του τον Νίκο Τσιαντάκη ως ταλέντο που κανείς δεν του είχε δουλέψει τις αδυναμίες και σε μία τριετία τον έκανε ένα από τα καλύτερα εξτρέμ στην Ελλάδα, προσαρμόζοντας επάνω του την ομάδα ανάλογα με την πλευρά, ήθελε να ρίξει βάρος στο παιχνίδι!

Κάποιοι θεωρούν τον Τζο Μάλετ τον κορυφαίο ξένο προπονητή που πέρασε από τη Νέα Σμύρνη, αλλά επειδή σε αυτά τα πράγματα τα πάντα είναι υποκειμενικά στέκομαι πιο πολύ στο πόσο άλλαξε τη νοοτροπία και τον αγωνιστικό προσανατολισμό μίας ομάδας καταρρακωμένης.

Ο Τζο Μάλετ, όταν ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1970, ήταν τυχερός διότι βρήκε μία καλά οργανωμένη και γυμνασμένη ομάδα από τον Ντέζο Μπούτζακ. Με την αγγλική λογική του δήλωσε ευθαρσώς ότι ο Πανιώνιος θα πήγαινε ακόμα και για πρωτάθλημα και έκανε πράξη τα λόγια του, αφού οι «κυανέρυθροι» πλησίασαν πιο κοντά από ποτέ στο να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Η δεύτερη θέση πίσω από την ΑΕΚ και το χάλκινο παπούτσι στην Ευρώπη από τον Γιώργο Δέδε είναι στιγμές χαραγμένες στη μνήμη των Νεοσμυρνιωτών ενώ ο Μάλετ άφησε και μια σημαντική παρακαταθήκη στον σύλλογο: τον πιτσιρικά Θωμά Μαύρο, που τον έριξε τον Φλεβάρη του 1971, μόλις 16 χρόνων, στη μάχη με φανέλα βασικού!

Ο Χάιτας, ο Δέδες, ο Σκρέκης, οι αδελφοί Ιντζόγλου, ο Θεοφιλόπουλος, ο Μαύρος, ο Μωραϊτέλης και ο Φίλης ήταν μέλη μίας ομάδας που αγωνίστηκε με εξαιρετικό τρόπο, που είχε την ευκαιρία να πάρει ακόμα και τον τίτλο, που απέκλεισε την Ατλέτικο Μαδρίτης στο ΟΥΕΦΑ και κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο το 1972, όμως, περισσότερο ήταν η ποιότητα των παικτών που είχε στα χέρια του παρά η δική του προπονητική ικανότητα που έφερε αυτά τα αποτελέσματα.

Ο Ουρμπέν Μπραμς, αντίθετα, έκανε θαύματα μετατρέποντας ακόμα και ρολίστες σε πρωταγωνιστές! Και μια και μιλήσαμε για την ομάδα του 1971, καλό θα ήταν να προχωρήσει ο Κωνσταντίνος Τσακίρης, με την ευκαιρία της επετειακής φανέλας των 120 χρόνων, σε μία γιορτή τόσο για τη φουρνιά του 1971 όσο και για τις ομάδες του 1979 και του '98 που κατέκτησαν το Κύπελλο. Με τον δάσκαλο Πάνο Μάρκοβιτς ως προπονητή στο πρώτο και τον μαθητή του Χρήστο Εμβολιάδη να οδηγεί την ομάδα τη δεύτερη φορά. Θα είναι μια βραδιά που θα δακρύσουν ακόμα και τα δοκάρια στη Νέα Σμύρνη.