Οι διαψεύσεις που συνήθως τις διαψεύδει η αλήθεια

Εχω ξαναγράψει πως οι διαψεύσεις στη δουλειά μας έχουν πολλή πλάκα. Διαχρονικά. Σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο ποδοσφαιρικά. Για παράδειγμα, οι μεγαλύτεροι θυμούνται σίγουρα ότι ο αείμνηστος Μαρούδας διέψευδε την Κυριακή το βράδυ οποιοδήποτε σενάριο για υποτίμηση της δραχμής, η οποία έγινε την... επόμενη μέρα το πρωί, τον Γενάρη του '83. Εκεί όμως να δεχτώ ότι υπάρχει θέμα ασφάλειας της οικονομίας της χώρας και πως όλα κρέμονται από μία κλωστή. Στα αθλητικά, όμως; Μήπως διακυβεύεται το μέλλον της χώρας από μία μεταγραφή, ένα όνομα, μία φημολογία, μία πιθανή απομάκρυνση προπονητή;

Και το χειρότερο είναι πως οι διαψεύσεις... επιβεβαιώνουν πάντα ότι κάτι «παίζεται». Να αναφέρω την υπόθεση Κωνσταντίνου που δεν ενδιέφερε τον Ολυμπιακό διά στόματος Σωκράτη Κόκκαλη; Να υπογραμμίσω την κάθετη στήριξη του Παναθηναϊκού στον Σουμ την Παρασκευή, αμέσως μετά την επιστροφή από το Αϊντχόφεν, πριν απολυθεί δύο 24ωρα αργότερα;

Να πάμε στο ζήτημα της σύμβασης του προπονητικού κέντρου της ΑΕΚ, για το οποίο μόλις έγινε κουβέντα για αντιρρήσεις κάποιων μετόχων όλοι έπεσαν πάνω στον Τύπο ότι δημιουργεί θέμα από το πουθενά, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως υπήρχε πραγματικά εμπλοκή στο θέμα; Μόλις πριν από λίγες μέρες ο Ολυμπιακός έβγαλε ανακοίνωση-καταπέλτη κατά της «SportDay» (χωρίς να την κατονομάζει, αλλά ήταν ηλίου φαεινότερον) επειδή έγραψε ότι έγιναν συζητήσεις για τον Μοριέντες. Ο ατζέντης του παίκτη, λοιπόν, με επίσημες δηλώσεις του επιβεβαίωσε τις συνομιλίες, άσχετα αν τελικά δεν καρποφόρησαν. C’ est la vie.

Η διάψευση είχε πάντα τη θέση της στη ζωή μας. Από τον καιρό που υπήρχαν μόνο δύο αθλητικές εφημερίδες. Ούτε μία ντουζίνα ήταν σε καθημερινή βάση πανελλαδικά συν τρεις της Θεσσαλονίκης, ούτε ένα σωρό αθλητικά ραδιόφωνα. Και όμως από τότε αν κάποιος είχε ένα όνομα άρχιζαν οι πιέσεις από την άλλη πλευρά για «διάψευση». Εμοιαζε με πανάκεια. Κυρίως για αυτούς τους ρεπόρτερ που έβλεπαν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Μερικές φορές στη δουλειά μας μπορεί να σου δείχνουν το φεγγάρι και να κοιτάς το δάκτυλο. Δεν είναι κακό. Κακό είναι να προσπαθείς να πείσεις τους αναγνώστες και τους ακροατές πως δεν υπάρχει καν φεγγάρι!

Και καλά οι εφημερίδες, θα πείτε. Εχουν λόγο να θέλουν να διαψεύδουν! Οι ομάδες; Αφού από τα γεγονότα συνήθως εκτίθενται. Εκεί η εξήγηση από μόνη της είναι σύνθετη. Και στο εξωτερικό διαψεύδουν. Αλλά οι διαψεύσεις γίνονται για να μην γκρινιάξει ο κόσμος (περίπτωση απομάκρυνσης Μουρίνιο από την Τσέλσι το 2007 ή παραχώρησης του Βραζιλιάνου Ρονάλντο στη Ρεάλ το 2002), για τον «μπαμπούλα» της ΦΙΦΑ που δεν θέλει να πλησιάζονται οι παίκτες που δεν τελειώνει ακόμα το συμβόλαιό τους (ιστορίες Ασλεϊ Κόουλ, Φέρντιναντ, Ανρί, Χουντελάαρ), επειδή η αγοραστική αξία ανεβαίνει αν αρνείσαι να παραχωρήσεις έναν ποδοσφαιριστή (περίπτωση φέτος με Ρονάλντο και Μπενζεμά).

Επίσης, υπάρχει εκείνη η τραγελαφική ιστορία με τον Ράιτ-Φίλιπς που μόλις μία μέρα μετά την κάθετη άρνηση της Μάντσεστερ Σίτι να τον δώσει στην Τσέλσι -και την απαραίτητη... διάψευση από τον προπονητή Στιούαρτ Πιρς- η μεταγραφή ολοκληρώθηκε το 2005! Οπως προσωπικά δεν θυμάμαι μεγαλύτερη αυτοδιάψευση από εκείνη του Μίκαελ Εσιέν που δέκα ώρες πριν πάρει το αεροπλάνο και πάει στο Λονδίνο ο ίδιος σε δηλώσεις του στο ράδιο διέψευδε κατηγορηματικά (ακολουθούμενος από ανακοίνωση της Λιόν) την εφημερίδα «L’ Equipe» για την είδηση που είχε στην πρώτη σελίδα της!

Στην Ελλάδα, όμως, δεν υπάρχει καν ωραίος τρόπος στη διάψευση. Συνήθως γίνεται άκομψα και επιθετικά, ενίοτε με επικλήσεις για πολέμους στην ομάδα και άλλα γραφικά. Βίωσα κάτι τέτοιο προσωπικά, στο ξεκίνημα της καριέρας μου, όταν αποκάλυψα το 1982 την πρόθεση του Γιώργου Βαρδινογιάννη να καπελώσει τον Λάκη Πετρόπουλο με τον Στέφαν Κόβατς ως τεχνικό διευθυντή, κάτι που, παρά τις κατηγορηματικές διαψεύσεις, συνέβη τελικά δύο μήνες αργότερα.

Ο Αλβάρο Ρεκόμπα το 2007 δήλωνε ότι θέλει να έρθει στην Ελλάδα, μετά τα γύριζε στις ιταλικές εφημερίδες και τελικά παραδεχόταν σε συνέντευξη μαζί με τον Χούτο στο «ACTIVE BY SPORT FM» ότι είχαν γίνει προσεγγίσεις. Τελικά ήρθε ένα χρόνο μετά στον Πανιώνιο. Μία άλλη κλασική περίπτωση ήταν η ιστορία με τον Λιούνγκμπεργκ. Τον Ιούλιο του 2005 η «SportDay» αποκάλυπτε ότι αποτελούσε διακαή πόθο του Ολυμπιακού, αλλά ήταν δύσκολο να γίνει η μεταγραφή.

Η διοίκηση των πρωταθλητών είχε βγάλει και τότε σκληρή ανακοίνωση προς την εφημερίδα, διαψεύδοντας οποιαδήποτε επαφή. Τον Οκτώβριο του 2006 ο Σουηδός σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Four Four Two» έκανε λόγο για εξαιρετική πρόταση ένα χρόνο πριν από ελληνική ομάδα που κατακτά τίτλους και μετείχε ανελλιπώς στο Τσάμπιονς Λιγκ, τονίζοντας ότι μετάνιωσε που δεν την είχε αποδεχτεί!

Διάψευση, λοιπόν! Εύκολη να γίνει. Το πρόβλημα είναι πως δεν το θυμάται για την επόμενη φορά αυτός που το κάνει όταν μετά τον φτύνουν και λέει ότι ψιχαλίζει. Σαν τον Μαρούδα που λέγαμε στο ξεκίνημα. Ο οποίος εκείνη τη Δευτέρα της περίφημης υποτίμησης προσπαθούσε να πείσει ότι «δεν υποτιμήθηκε η δραχμή, αλλά αναπροσαρμόστηκε»!

Οπως πέρυσι και το 2002

Ο Παναθηναϊκός αγωνίζεται απόψε στην Πράγα και αν θέλει να μιλά ρεαλιστικά για πρόκριση, αφού έτσι κι αλλιώς είναι καλύτερη ομάδα από τη Σπάρτα, οφείλει να κάνει ό,τι και πέρυσι. Να αγωνιστεί με στόχο τη νίκη. Αν μπορέσει και προηγηθεί, τότε η ποιότητά του θα φανεί στο γήπεδο και θα απλοποιήσει τα πράγματα. Σε αυτά τα ματς το βασικό είναι το μηδέν στην άμυνα.

Τα υπόλοιπα τα φέρνει η ροή του παιχνιδιού μόνα τους. Ο Τεν Κάτε είναι πολύ συγκεντρωμένος σε τέτοια ματς, διότι και ο ίδιος τα αντιμετωπίζει όσο πιο σοβαρά γίνεται. Επίσης οι παίκτες που έχει ξέρουν μόνοι τους τη σημασία της πρόκρισης. Ο Γιώργος Καραγκούνης, ιδιαίτερα, έχει στο αίμα του αυτά τα ματς, σαν να γεννήθηκε για να αγωνίζεται σε αυτό το επίπεδο. Και επειδή ήταν και στην ομάδα που πέρασε νικηφόρα και το 2002 από το ίδιο γήπεδο, όλοι ξέρουν ότι όταν αυτός είναι σε καλή βραδιά, ο ΠΑΟ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.