Παράλληλα, περπατάμε παράλληλα…

Είναι δεδομένο ότι το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα δεν είναι το κατάλληλο για ασφαλή συμπεράσματα, όσον αφορά την δυναμικότητα των ομάδων μας. Ωστόσο, ήδη οι προπονητές έχουν ξεκινήσει τον σχεδιασμό τους, τα πρώτα φιλικά έχουν γίνει και λίγο πολύ η κατάσταση ξεκαθαρίζει. Φυσικά και αναφερόμαστε στους συλλόγους που παίζουν στην Ευρώπη και βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους.

Χθες είχαμε το φιλικό του Παναθηναϊκού που ουσιαστικά αποτέλεσε πρόβα τζενεράλε ενόψει των αναμετρήσεων με την Σπάρτα Πράγας και είναι βέβαιο ότι οι πράσινοι θέλουν ακόμη δουλειά. Επικράτησαν με 1-0 της Γκλάντμπαχ με τέρμα του Σισέ, ο οποίος έδειξε ότι στις τρεις ευκαιρίες ένα γκολ θα το κάνει. Από κει και πέρα, για μια ακόμη φορά φάνηκε η δυσκολία του «τριφυλλιού» να παίξει κάθετο ποδόσφαιρο. Από τους παίκτες που υπολογίζει ο Τεν Κάτε, κυρίως ο Καραγκούνης και κατά δεύτερο λόγο ο Κατσουράνης έχουν την δυνατότητα να παίξουν με κάθετες μπαλιές.

Ωστόσο αυτό το πρόβλημα δεν είναι μόνο του Παναθηναϊκού. Βλέποντας κανείς τα φιλικά και των υπολοίπων αντιλαμβάνεται του λόγου το αληθές. Ο Ολυμπιακός παραχώρησε τον Μπελούτσι, που μπορεί να μη «μάγεψε» σε αυτό τον 1,5 χρόνο, αλλά στις ασίστ «πάρε βάλε» ήταν μετρ. Πλέον, με το σύστημα που σκέφτεται να παίξει ο Κετσπάγια το βάρος για την τροφοδότηση των επιθετικών πέφτει στον Ντουντού. Ερωτηματικό αποτελεί η θέση που θα παίξει ο Μαρέσκα.

Αυτό που βλέπουμε είναι ότι πλέον οι προπονητές προτιμούν να γεμίζουν τη μεσαία γραμμή με παίκτες που ειδικεύονται στο μαρκάρισμα και στην καταστροφή του παιχνιδιού από τον αντίπαλο. Το συνηθισμένο σύστημα είναι να παίζουν με δύο ποιοτικούς παίκτες στα άκρα και δύο»μηχανάκια» στον άξονα. Αποτέλεσμα αυτού είναι ένας μονοδιάστατος τρόπος παιχνιδιού που περιλαμβάνει άπειρες παράλληλες πάσες και αρκετά γεμίσματα στην περιοχή.

Ακόμη και ο ΠΑΟΚ που παίζει καθαρό 4-3-3 πλην του Φωτάκη δεν έχει στην ενδεκάδα του άλλους παίκτες που να έχουν την κάθετη μεταβίβαση στο ρεπερτόριο τους. Και δεν μιλάω για μια ασίστ κάθε δίμηνο. Ακραίοι υπάρχουν καλοί σε όλες τις ομάδες και δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, αλλά όταν παίζεις στην γραμμή δεν μπορείς να συνεισφέρεις πολύ σε αυτό το τομέα. Ταυτόχρονα, όταν δεν δημιουργείται παιχνίδι απο τον άξονα δεν ανοίγουν οι χώροι και για τους πλάγιους και έχω την αίσθηση ότι το πρόβλημα εκεί εντοπίζεται.

Τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι όσον αφορά τα συστήματα η κατάσταση είναι μπερδεμένη. Ουσιαστικά τα 4-2-3-1 η 4-3-2-1 δεν είναι κάτι διαφορετικό από το κλασικό 4-5-1. Το 4-4-1-1 είναι το 4-4-2 και το 4-3-1-2 το 4-3-3. Απλά μας αρέσει να τα αναλύουμε λίγο παραπάνω. Αυτό που πάντως δεν βλέπουμε συχνά είναι ο ρόμβος με τέσσερις μέσους, δύο στα άκρα, έναν αμυντικό χαφ πίσω και μπροστά του το «δεκάρι» που θα φτιάχνει το παιχνίδι.

Μακάρι να διαψευστώ και στην πορεία να δούμε καλό ποδόσφαιρο από τις ελληνικές ομάδες, αλλά προς το παρόν παράλληλα, περπατάμε παράλληλα…Τουλάχιστον ας έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα για να μην επαναληφθεί το φετινό καλοκαίρι που είναι γεμάτο παιχνίδια για τις ελληνικές ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.