Ενας «Καπετάνιος», πολλές οι διαμάχες του

Για τους περισσότερους δημοσιογράφους στη δεκαετία του '80, το να καταφέρουν να αποσπάσουν έστω και μία κουβέντα από τον Γιώργο Βαρδινογιάννη αποτελούσε άπιαστο όνειρο.

Η μοίρα με έφερε παρόντα σε κάποιες ιστορίες τα χρόνια που ξεκινούσα την καριέρα μου, με πρωταγωνιστή πάντα τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού (και ισχυρότερο παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου μέχρι το 1996 και την έντονη δραστηριοποίηση του Σωκράτη Κόκκαλη) που μένουν χαραγμένα στη μνήμη. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη νύχτα όταν ο Λάκης Πετρόπουλος μου εκμυστηρεύτηκε στο Κολωνάκι την πρόθεση του προέδρου να τον «καπελώσει» με τον Στέφαν Κόβατς.

Μπροστά στην κουβέντα ήταν και άνθρωπος που εμπιστευόταν ο Λάκης, αλλά εκείνος έσπευσε να ειδοποιήσει τον «Καπετάνιο». Το τι έγινε τη μέρα που το δημοσίευσα στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ», δεν περιγράφεται, με τον αείμνηστο Χρήστο Ράπτη να με στηρίζει και να απορροφά τον κραδασμό. Ενα χρόνο μετά, όταν ο Στέφαν Κόβατς βίωνε τον απόλυτο πόλεμο από πολλούς συναδέλφους, επειδή με εμπιστευόταν μου είπε πως ήθελε να πάει στον πρόεδρο και να του ζητήσει να χωρίσουν οι δρόμοι φιλικά, γιατί άλλα περίμενε και άλλα είχε βρει. Του είπα πως δεν πρόκειται να γράψω κάτι, αν δεν μιλήσει πρώτα με τον πρόεδρο της ομάδας ο ίδιος, και το κράτησα περίπου δέκα μέρες, ώσπου έχασα την είδηση γιατί την έγραψε πρώτη η «Μεσημβρινή».

Πολύ καιρό αργότερα, σε μία αποστολή, σε χαλαρό κλίμα ένα βράδυ ο Γιώργος Βαρδινογιάννης με ρώτησε γιατί κράτησα την είδηση ενώ την είχα από πρώτο χέρι. Του είχα πει πως επειδή με εμπιστεύτηκε ένας άνθρωπος που με εκτιμούσε (και από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά) όπως ο Κόβατς, δεν ήθελα να βγάλω προς τα έξω ένα τέτοιο θέμα, για το οποίο ακόμα δεν είχε ενημερωθεί η διοίκηση.

Τη συζήτηση εκείνης της νύχτας τη θυμήθηκε πολλά χρόνια αργότερα ο ίδιος, πλέκοντας το εγκώμιό μου σε ομήγυρη σε ένα γάμο, κάτι που θεωρώ σημαντικό όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που είχαμε τις κόντρες μας ουκ ολίγες φορές!

Λίγοι ξέρουν πόσο κοντά έφτασε στο να αποκτήσει τον Βερόν το 1995, κάτι που επιβεβαίωσε και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα χθες στον NovaΣΠΟΡ FM. Η όλη ιστορία χάλασε σε λεπτομέρειες, αφού ο πατέρας Βερόν (ο περίφημος «Μπρούχα», που μάγεψε με τη φανέλα του ΠΑΟ τη διετία 1972-74) ήθελε να πάρει χρήματα ο γιος του για να μείνει δύο χρόνια στην Ελλάδα και να υπήρχε ποσοστό συνιδιοκτησίας με την Πάρμα.

Το 1986, όταν ο Τόμισλαβ Ιβιτς επιχείρησε να αλλάξει τη ροή της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου με εφαρμογή του πρωτοποριακού 3-5-2 στον ΠΑΟ, τα αποτελέσματα δεν τον βοήθησαν και απομακρύνθηκε στις 99 μέρες. Ο ίδιος δεν βγήκε χαμένος, αφού με την Πόρτο κατέκτησε τα πάντα, αλλά η συνέντευξη που μου παραχώρησε τον Δεκέμβριο του 1987 στο Τόκιο, πριν από τον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου Πόρτο - Νασιονάλ (2-1), όταν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΦΛΟΓΑ» προκάλεσε την έκρηξη του προέδρου.

Το 1993, την εποχή που στήριζε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης μετά μανίας τον Οσιμ (και καλά έκανε) σε μία άλλη βραδιά σε αποστολή, η ατάκα του ήταν μνημειώδης: «Δηλαδή θέλετε να τον διώξω και να δώσει μετά και αυτός μία συνέντευξη σαν τον Ιβιτς και να λέει πως δεν είχε χρόνο και στήριξη; Και θα έχει δίκιο». Ηταν μία δικαίωση, έστω και έμμεση, ύστερα από σχεδόν έξι χρόνια.

Το 1982, όταν αποκάλυψα πως ο ΠΑΟ θα έφερνε τον Τσου Λα Λινγκ, η διάψευση της ΠΑΕ ήταν «καταπέλτης». Είχα μιλήσει με τον ίδιο τον Ολλανδό παίκτη, που μου είχε επιβεβαιώσει τα πάντα, και γι' αυτό επέμεινα, παρ' ότι άλλη εφημερίδα δημοσίευσε δηλώσεις του με τις οποίες αρνιόταν κάθε επαφή. Τη μέρα που ανακοινώθηκε, το χαμόγελό του και η κουβέντα «τελικά είσαι πολύ επίμονος» ήταν μία μικρή αποζημίωση.

Θα μπορούσα να γράψω δέκα σελίδες για τις μυθικές συνεδριάσεις του Δ.Σ., που απλώς γίνονταν διά περιφοράς, αφού την απόφαση την είχε βγάλει ο ίδιος. Για τους προπονητές που άλλαζε σαν τα πουκάμισα, αστειευόμενος πως την ομάδα την ξέρει ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα.

Θα μπορούσα να μιλήσω για την περίφημη νύχτα που μπήκε στο γήπεδο της Σεβίλλης το 1986 και σήκωσε το κύπελλο ως επίτιμος πρόεδρος της Στεάουα (στον τελικό με την Μπαρτσελόνα), αν και ήταν τιμωρημένος από την ΟΥΕΦΑ με απαγόρευση εισόδου στους αγωνιστικούς χώρους, για τα επεισόδια στο ματς ΠΑΟ - Τορίνο. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον χώρο που να μην ήρθε σε κόντρα μαζί του, αλλά πιστέψτε με, την επόμενη μέρα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης το είχε ξεχάσει. Σκύλος που γαβγίζει, δεν λένε;

Ατιμο off the record

Τριάντα χρόνια μετά τη μέρα που η οικογένεια Βαρδινογιάννη μπήκε στον ΠΑΟ, θα ήταν άδικο αν δεν γινόταν μνεία για τον «Καπετάνιο» και το πώς κατάφερε να καθιερώσει το «τριφύλλι» στην Ευρώπη.

Ο τελικός του Γουέμπλεϊ το 1971 ήταν μια μακρινή ανάμνηση όταν ανέλαβε το 1979. Με ένα μόλις πρωτάθλημα σε 12 χρόνια, με μία μόλις ευρωπαϊκή πρόκριση (εκείνη με τη Φλοριάνα Μάλτας το '77) σε έντεκα προσπάθειες, ο Παναθηναϊκός από το 1985, όταν έφτασε στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών, κατάφερε κάθε τρία με τέσσερα χρόνια να κάνει μια καλή πορεία.

Και αυτό, μαζί με την Παιανία, είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε φεύγοντας το 2000. Του τηλεφώνησα πριν από λίγες μέρες για να προσπαθήσω να τον πείσω να δώσει την πρώτη του συνέντευξη, κάτι που δεν έκανε ποτέ σε ένα Μέσο. Οταν ήθελε να μιλήσει, πράγμα σπανιότατο, το έκανε όπως στο Αμστερνταμ το 1996, μαζεύοντας όλο τον κόσμο μετά τη συνέντευξη Τύπου.

Μιλήσαμε σχεδόν τρία τέταρτα, μου είπε πάρα πολλά που αν καταπατούσα το off the record (κάτι συχνό στη μοντέρνα δημοσιογραφία), τα λεγόμενα θα προκαλούσαν αίσθηση! Σέβομαι όμως τη δική του επιθυμία και καταγράφω μόνο την τελευταία ατάκα: «Δεν θέλω να τοποθετηθώ δημόσια και όσα σου λέω είναι επειδή σε εκτιμώ πολύ, παρ ’ότι φάγαμε κατά καιρούς τα μουστάκια μας».