Eνας Μαρέσκα με όσα θέλει ο Κομπότης για τον Λεονάρντο!

Οποιος περίμενε το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Τσβόλε για να καταλάβει τι είδους παίκτης είναι ο Μέλμπεργκ μάλλον δεν έχει παρακολουθήσει ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαετία. Ο Σουηδός, στο ματς το οποίο δεν μεταδόθηκε στην Ελλάδα, ήταν λέει «ο ηγέτης της άμυνας».

Λες και ο Μέλμπεργκ περίμενε τους παίκτες της Τσβόλε να δοκιμάσουν τις αντοχές του! Μιλάμε για έναν παίκτη με χρόνια υψηλής απόδοσης στην Αγγλία με τη φανέλα της Αστον Βίλα και μία γεμάτη και καλή χρονιά με τη Γιουβέντους. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε φέτος το καλοκαίρι, αν δεν το έχετε αντιληφθεί, λιγότερα από τριάμισι εκατομμύρια ευρώ και έβαλε στη μηχανή του τόσο τον βασικό κεντρικό αμυντικό της εθνικής Σουηδίας όσο και έναν 29χρονο Ιταλό με παραστάσεις τόσων ετών σε μία από τις καλύτερες ομάδες που είδαμε την τελευταία πενταετία, τη Σεβίλλη.

Γιατί αν με ενάμισι εκατομμύριο παίρνεις έναν Μαρέσκα, τότε λες ευχαριστώ και δεν γκρινιάζεις. Επίσης, επέστρεψε ένας χαφ που αγωνίζεται στην εθνική Αργεντινής και με φουλ σεζόν στα πόδια, ο Λεντέσμα, κάτι που θα χρειαστεί αφάνταστα στα προκριματικά που έρχονται σε λίγες μέρες, και επίσης πληρώθηκε στην Μπλάκμπερν ο Νταρμπισάιρ, για τον οποίο επέμενα πέρυσι από την πρώτη μέρα όταν ήρθε πως θα έβγαζε μάτια και τελικά αυτό συνέβη. Σπάνια θυμάμαι τον Ολυμπιακό να έχει κάνει τόσο επιτυχημένες κινήσεις με ελάχιστα μάλιστα χρήματα κι όμως, από τους οπαδούς του εισπράττεις ένα μούδιασμα.

Για να το κάνω πιο λιανά, ακούς γκρίνια. Είναι επίσης ο κόσμος λίγο αρνητικά προδιατεθειμένος με τον Κετσπάγια, ο οποίος δεν θα έχει το περιθώριό του να χειριστεί γκέλα όπως την περσινή ο Βαλβέρδε, οπότε καταλαβαίνεις πως πιο τεταμένη αρχή για τον Ολυμπιακό εδώ και χρόνια δεν έχει υπάρξει.

Επαναλαμβάνω, όμως, η αίσθηση που έχει ο κόσμος έχει επηρεαστεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και όχι από τα αληθινά γεγονότα, τα οποία καταγράφουν εξαιρετικές κινήσεις και με πάρα πολύ λογικά λεφτά.

Ολα αυτά σ' ένα παζάρι το οποίο λόγω της παράνοιας της Ρεάλ Μαδρίτης και του Πέρεθ έχει ξεφύγει. Μόλις χθες ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον μίλησε για ένα μεταγραφικό παζάρι που έχει διογκωθεί και οι τιμές είναι υπέρογκες, αλλά φυσικά έχει και ο ίδιος «ευθύνη» με τα 95 εκατομμύρια ευρώ στα οποία εκτόξευσε την τιμή του Ρονάλντο.

Ο Ολυμπιακός σε ένα τέτοιο παζάρι, του οποίου ξαφνικά ακόμα και στην Ελλάδα οι τιμές ξέφυγαν (όταν ο Κομπότης θέλει 1,2 εκατ. για τον Λεονάρντο), μπόρεσε να πάρει δύο παίκτες με τεράστια αξία, ξοδεύοντας πολύ λίγα χρήματα. Τελεία και παύλα. Φυσικά και ο Κάλστρομ θα ήταν μία εξαιρετική λύση για τα αριστερά, φυσικά και δεν καλύφθηκε το κενό του Τζόρτζεβιτς, ούτε καν του Λέτο, αλλά με επτά εκατομμύρια ευρώ που κόστιζε ο Σουηδός πριν από ένα χρόνο έπαιρνες κάτι πολύ καλύτερο.

Ο Ολυμπιακός έχασε έναν εξαιρετικό παίκτη με την πώληση του Μπελούτσι στην Πόρτο (και να είστε βέβαιοι πως οι «δράκοι» θα τον μοσχοπουλήσουν στο μέλλον), αλλά όταν έχεις αγοράσει με 7,5 εκατομμύρια ευρώ μόλις το 50% του Αργεντινού και βρίσκεσαι στη σημερινή συγκυρία, σε κάποιον που σου δίνει σχεδόν 5 τον δίνεις και λες και ευχαριστώ! Και μην ξεχνάμε πως δεν είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί ο Μπελούτσι στην καλύτερη πασαρέλα, το Τσάμπιονς Λιγκ, ώστε να ανεβάσει ο Ολυμπιακός την τιμή του.

Οπότε μίνιμουμ χασούρα και συνεχίζεις, όπως κάνουν όλα τα μεγάλα κλαμπ. Στον Ολυμπιακό επίσης ξέρουν πού θα έβρισκαν τον ιδανικό παίκτη για να καλύψουν την τρύπα τους στα αριστερά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τους δώσουν την ευκαιρία να τον αποκτήσουν οι «αιώνιοι» αντίπαλοί τους. Μιλάμε για τον Ιβανσιτς, του οποίου το αριστερό πόδι είναι δυσεύρετο και η όρεξη που έχει για μπάλα και για απαντήσεις στον Τεν Κάτε θα τον μετέτρεπε σε αντικείμενο λατρείας για την εξέδρα!

Ενα φως στο τούνελ!

Η υπόθεση Μποσμάν το 1995 ευνούχισε αυτό που ξέραμε μέχρι τότε ως ποδόσφαιρο. Στη θέση του είναι από τότε και κυρίως ύστερα από το 2000, όταν οι πρώτες επιρροές έγιναν ολοφάνερες, μία άμορφη μάζα, η οποία πήρε σιγά σιγά τη μορφή χιονοστιβάδας.

Δεκάδες μέτριοι παίκτες έγιναν εκατομμυριούχοι, δεκάδες αμφίβολης ηθικής άτομα έγιναν ατζέντηδες και λυμαίνονται τον χώρο, ο κόσμος στην εξέδρα βαρέθηκε να μετρά αλλαγές στις ομάδες λες και ήταν τράνζιτ σε αεροδρόμιο και ο εθνικός χαρακτήρας του αθλήματος πήγε περίπατο.

Το πρώτο φως στο τούνελ για να μπει ένα στοπ σε αυτό το έκτρωμα που βιώνουμε ίσως το δούμε μετά τον Οκτώβριο, όταν οι Ιρλανδοί ψηφίσουν την αποδοχή ή όχι της συνθήκης της Λισσαβώνας, η οποία θα αντικαταστήσει την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οι άλλες 26 χώρες-μέλη την έχουν προσυπογράψει και μόλις προστεθεί η υπογραφή της Ιρλανδίας (η οποία στο πρώτο δημοψήφισμα απέρριψε την αποδοχή της συνθήκης), τότε ανοίγει ο δρόμος για την εξαίρεση του αθλητισμού από τις γενικές ντιρεκτίβες των εργασιακών σχέσεων στην Ευρώπη.

Ο Ιταλός επίτροπος Μόντι πριν από δέκα χρόνια ήταν αυτός που ουσιαστικά αντιδρούσε στην ξεχωριστή αντιμετώπιση των σπορ στο πλαίσιο των ίσων ευκαιριών για οποιονδήποτε εργαζόμενο.

Πλέον έχει ωριμάσει η ιδέα (η οποία στηρίζεται από τον σημερινό επίτροπο τον Τσέχο Σπίντλα) να γίνει αποδεκτό πως κάποιος ποδοσφαιριστής που κερδίζει πενήντα και εκατό χιλιάδες ευρώ την εβδομάδα δεν αποτελεί το μέσο παράδειγμα εργαζομένου!

Μακροπρόθεσμα θα φτάσουμε, σε ένα βάθος χρόνου ίσως και πενταετίας, να μπει ένας φραγμός στον απεριόριστο αριθμό ξένων που έχει κάθε ομάδα και επί της ουσίας απειλεί με αφανισμό στο μέλλον τις διοργανώσεις εθνικών ομάδων!