Φυσικά και ήταν καλή η νίκη του Ολυμπιακού επί της καλής ομάδας του Σόλιντ, στο πρώτο ουσιαστικά φιλικό της νέας σεζόν. Ακόμη καλύτερη, όμως, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ήταν η διαπίστωση ότι υπάρχει φλέβα στο ρόστερ του Ολυμπιακού.
Φλέβα ταλέντου από τα νέα παιδιά. Το φρέσκο αίμα που έχει μπει στο έμψυχο δυναμικό.
Εμένα μου άρεσε κι ο Γιαννάκης. Τόσο σε ρόλο πίσω από τον σέντερ φορ Ντιόγο, στο α΄ ημίχρονο, όσο και σε ρόλο δίπλα από τον Ντουντού, στο β΄ ημίχρονο. Μου δείχνει ο Παπαδόπουλος Νο2 του Ολυμπιακού ότι όσο περνάει ο χρόνος, τόσο και πιο έτοιμος δείχνει για την ενδεκάδα του Ολυμπιακού.
Και η μπάλα από τα καλά του πόδια δεν θα πηγαίνει συνέχεια στα δοκάρια-όπως με τη Χέρενβεν και με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Θα έρθουν και τα γκολάκια και θα του ανεβάσουν την ψυχολογία…
Αφήστε που είναι ο μόνος αριστεροπόδαρος κεντρικός χαφ, πλην του ανέτοιμου ακόμη Στολτίδη…
Ο δε Σοϊλέδης πρέπει να παίρνει χρόνο. Κι άλλο χρόνο συμμετοχής. Να τον αφήσουν να δείξει όσα μπορεί να δείξει. Τέτοιο αριστερό ποδάρι, που να βρεις στην Ελλάδα.
Κι ο Κατσικογιάννης με τον Βασιλόγιαννη δείχνουν ότι μόνο του πεταματού δεν είναι.
Ο δε Μήτρογλου το μυρίζεται το γκολ πολύ πιο εύκολα από κάθε άλλο συμπαίκτη του.