Μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν ο διευθύνων σύμβουλος της ΑΕΚ και αυτή τη στιγμή –θεσμικά τουλάχιστον- είναι από τους ισχυρότερους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, γενικότερα. Έγινε πρόεδρος της διοργανώτριας Αρχής του ελληνικού πρωταθλήματος και παίρνει βάσει κανονισμών και την θέση του αντιπροέδρου της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Βέβαια παραμένει πρόεδρος σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας. Άρα μιλάμε για δύο… καρπούζια και κάτι. Οι ισορροπίες που ο ίδιος διαμόρφωσε με την απόφασή του να αποδεχθεί την πρόταση για την προεδρία της Super League είναι δύσκολες και απαιτούν λεπτούς χειρισμούς. Η ΑΕΚ δεν είναι μία στρωμένη ομάδα που η παρουσία του προέδρου δεν είναι απαραίτητη.
Η ΑΕΚ είναι μία ομάδα με αυξημένες διοικητικές απαιτήσεις από έναν πρόεδρο που επιλέχθηκε από τους μετόχους της για να την οδηγήσει σε μία πιο ασφαλή επόμενη μέρα. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλύτερα από όλους μας τις ώρες και την ενέργεια που καταναλώνει στο… τρέξιμο της «κιτρινόμαυρης» ΠΑΕ. Είναι τόσο που ακόμα και οι προσωπικές στιγμές και ανάγκες έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Στην Super League τα καθήκοντα έχουν να κάνουν πολύ περισσότερο με τις σχέσεις ανάμεσα στους εταίρους του συνεταιρισμού. Σχέσεις που σίγουρα δοκιμάζονται στην διάρκεια μίας διετούς θητείας, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν στιγμές που ίσως συγκρουστούν οι χειρισμοί που πρέπει να γίνουν στην Super League, με τους χειρισμούς που απαιτούνται στην ομάδα.
Βέβαια δεν αμφισβητώ ότι ο πρόεδρος της ΑΕΚ ανέλαβε μία ακόμα θέση με μεγάλες ευθύνες πιστεύοντας ότι μπορεί να βοηθήσει και την ομάδα του και γενικότερα το ποδόσφαιρο στη χώρα μας, αλλά αυτό το εγχείρημα στα δικά μου μάτια φαντάζει ως ένα ρίσκο. Τελικά αν τον αντέξει το σχοινί θα φανεί στο χειροκρότημα. Χειροκρότημα που πρέπει πλέον να είναι καθολικό και όχι από τους φίλους μόνο της δικής του ομάδας.
Επικοινωνία με τον συντάκτη: yanniskifon@hotmail.com