Πρώτα θα πρέπει να νικήσει τον ίδιο της τον εαυτό

Bρισκόμαστε, αν δεν το έχετε καταλάβει, στον αστερισμό της Ρεάλ. Για την ακρίβεια, κόντρα στην περίοδο κρίσης, στην εποχή που ο Φλορεντίνο Πέρεθ βάλθηκε να δημιουργήσει τους καινούργιους «γκαλάκτικος». Με μια μικρή διαφορά: κανένας δεν αναφέρει πως η προηγούμενη «ντριμ τιμ» που δημιούργησε ο Πέρεθ, με τον Χόρχε Βαλντάνο ιθύνοντα νου των μεταγραφών παικτών όπως ο Φίγκο, ο Ζιντάν, ο Μπέκαμ κι ο Ρονάλντο, βυθίστηκε όπως ο Τιτανικός!

Με εξαίρεση το Τσάμπιονς Λιγκ του 2002, το οποίο κατακτήθηκε χάρη στο διαστημικό γκολ του Ζιντάν και την εξυπνάδα του Ραούλ, εκείνη η Ρεάλ, εκτός του κάζου που έπαθε στον τελικό Κυπέλλου μέσα στο σπίτι της από την Κορούνια στη συμπλήρωση των 100 χρόνων του συλλόγου, θυμίζω πως ναυάγησε στα ρηχά στον ημιτελικό με τη Γιουβέντους το 2003 και έφαγε τον ουρανό στο κεφάλι το 2004 από τη Μονακό. Επίσης, ήδη άρχισαν πριν καν μπει η ομάδα για φιλικό στο γήπεδο οι συγκρίσεις.

Είναι καλύτερη της Μπαρτσελόνα, που μόλις τη σεζόν που τελείωσε πήρε με περίπατο τα πάντα; Μιλάμε για μία ομάδα που πήρε μαρς το Τσάμπιονς Λιγκ και στο πρωτάθλημα πέρασε με 6-2 μέσα από το «Μπερναμπέου», αλλά η καλοκαιρινή ευφορία, που αγγίζει τα όρια της υπερβολής σε κάθε γωνία του πλανήτη, αυτές τις… λεπτομέρειες επιμένει να τις αγνοεί! Φυσικά, κάποιοι περισσότερο ευφάνταστοι βάζουν στο χαρτί την πιθανή ενδεκάδα της «Βασίλισσας» και αρχίζουν τις ιεροσυλίες.

Μιλάνε ήδη για την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, καλύτερη από τη Μίλαν του Σάκι, τον Αγιαξ του Κρόιφ, τη Λίβερπουλ του Νταλγκλίς, ακόμα και τη Ρεάλ του Ντι Στέφανο! Λοιπόν, πριν τρελαθούμε εντελώς, η όποια σύγκριση είναι άτοπη. Αυτή η Ρεάλ ακόμα είναι στα… μπετά, ενώ αυτές για τις οποίες συζητάμε είναι... Παρθενώνες. Είναι ομάδες που πήραν τίτλους, που άλλαξαν την ιστορία, που κατέκτησαν Κύπελλα, αλλά κυρίως δημιούργησαν οπαδούς.

Εχουν γραφτεί στην ιστορία. Η τωρινή Ρεάλ πρώτα απ' όλα πρέπει να παλέψει και να νικήσει τον ίδιο της τον εαυτό, την ίδια της την ιστορία. Εγραφα πριν από έξι χρόνια στο «Sportime» πως η Ρεάλ στην οποία ήθελε ο Πέρεθ να φτιάξει την πιο εντυπωσιακή ενδεκάδα στην ιστορία δεν θα έπαιρνε ούτε… μπρίκι, πόσω μάλλον κάποιον τίτλο, αν δεν κατάφερνε αυτό ακριβώς. Και δεν το έκανε ποτέ. Επρεπε να γινόταν πρώτα ΟΜΑΔΑ και μετά σύνθεση για all star παιχνίδι. Διότι με την παραχώρηση τότε του Μακελελέ η Ρεάλ έχασε την όποια ισορροπία είχε η ενδεκάδα και δεν άργησαν να έρθουν τα πρώτα στραβά αποτελέσματα, που έφεραν το Βατερλώ!

Η τωρινή Ρεάλ διαθέτει έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα (Κασίγιας), δύο καλούς ακραίους, τον Ράμος και τον Μαρσέλο (αν και ο Βραζιλιάνος αμυντικά δεν είναι αξιόπιστος), έναν καινούργιο κεντρικό αμυντικό (Αλμπιόλ) που δεν είναι καλύτερος του Καναβάρο όταν τον πρωτοαπέκτησε η Ρεάλ και τον Πέπε, που δεν είναι ούτε καν στους είκοσι κορυφαίους στη θέση του στον κόσμο!

Μπροστά τους ο Βαλντάνο θέλει να θέσει στη διάθεση του Πελεγκρίνι κάποιον σαν τον Τσάμπι Αλόνσο, που είναι ανώτερος του Ντιαρά στο οργανωτικό κομμάτι, αλλά επ' ουδενί στο ανασταλτικό. Από εκεί και ύστερα γίνεται χαμός για το ποιος θα παίξει και πού. Ας υποθέσουμε πως Κακά και Ρονάλντο θα είναι σε ελεύθερο ρόλο. Μας μένουν ο Ριμπερί (ο οποίος πιέζει να πάει στη Μαδρίτη) και ο Μπενζεμά για παρτενέρ του Ραούλ. Ποιος θα μαρκάρει απ' όλους αυτούς;

Αν θέλει κάποιος να δει μία ομάδα να επιτίθεται για ενενήντα λεπτά, θα βρει τη χαρά του, αλλά λυπάμαι που θα χαλάσω την ονειροπόληση, οι τίτλοι φιλτράρονται μέσα από την αμυντική λειτουργία. Οχι μόνο των αμυντικών, αλλά ολόκληρης της ομάδας. Και αν ο Κακά έδειξε και στη Μίλαν πως ξέρει να βάζει το εγώ του κάτω από την ομάδα, ο Κριστιάνο Ρονάλντο αποκλείεται!

Στη Ρώμη στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ για δέκα λεπτά πήρε πάνω του όλη τη Γιουνάιτεντ, αλλά μόλις το ματς έγινε 0-2 είκοσι λεπτά πριν από το τέλος, η συμπεριφορά του υπογράμμισε την ανωριμότητά του. Επαιζε αφηνιασμένος, προσπαθώντας να κλοτσήσει όσο πιο πολλούς παίκτες της Μπαρτσελόνα μπορούσε, ενεργώντας πιο πολύ ως μελλοντικός ποδοσφαιριστής της Ρεάλ παρά ως ενεργός της Γιουνάιτεντ.

Στο Μάντσεστερ ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον είχε βρει τα κουμπιά του, αλλά και αυτός είχε εκμυστηρευτεί σε φίλους του πως δεν άντεχε άλλο τον βεντετισμό του Πορτογάλου. Ο Πελεγκρίνι έκανε όνομα στη Βιγιαρεάλ γιατί όλοι έπαιζαν για την ομάδα, πάνω από τον εαυτό τους. Θα καταφέρει να κρατήσει τις ισορροπίες των τόσων φουσκωμένων εγωισμών; Θα είναι το πιο δύσκολο στοίχημα της καριέρας του.

Εχοντας ξοδέψει, πάντως, 230 εκατομμύρια ευρώ –και έπεται συνέχεια–, η Ρεάλ του Πέρεθ θα είναι η πιο ακριβή ομάδα όλων των εποχών. Οσον αφορά το αν θα μπορέσει να μπει, όμως, στο πάνθεον δίπλα στις καλύτερες, ας θυμάται ο πρόεδρός της πως αυτό δεν εξαρτάται από το μπάτζετ που έχεις.

Κυρίως, στο ποδόσφαιρο κάθε πρότζεκτ εξαρτάται πάρα πολύ από ένα ανθρώπινο λάθος, από ένα διαιτητικό σφύριγμα, από ένα άτσαλο μαρκάρισμα, από μια κακή βραδιά. Αυτή η Ρεάλ δεν φτιάχτηκε μόνο για να κερδίζει, αφού η ομάδα που είχε φτιάξει ο Καπέλο πριν από δύο χρόνια αυτό το κατάφερνε όσο… αντιτουριστικά κι αν έπαιζε. Φτιάχτηκε για να κερδίζει, αλλά με πολύ καλή απόδοση, με μπάλα που θα τη χαίρεται ο απαιτητικός κόσμος στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Αν είναι ουτοπικό, θα το δείξει ο μόνος αληθινός καθρέπτης, το γήπεδο!