Γεγονός που εξιτάρει τις αισθήσεις (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Βραζιλία και Αργεντινή ξέρουν να παίζουν μπάλα καλύτερα από οποιονδήποτε και μακάρι να το κάνουν απόψε στη Φρανκφούρτη

Η ΒραζιλIα με την Αργεντινή δεν βρίσκονται για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος. Σε τελικό, όμως, ναι. Από μόνο του προκαλεί το γεγονός και εξιτάρει τις αισθήσεις. Οι δύο μεγαλύτερες δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής και χώρες που, αν μετρήσουμε τους 100 καλύτερους ποδοσφαιριστές του πλανήτη όλων των εποχών, θα έχουν τη μερίδα του λέοντος. Στην προηγούμενη κόντρα τους σε γερμανικό έδαφος, πριν από 31 χρόνια, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, το ματς ήταν άθλιο! Η Βραζιλία περνούσε τη μεγαλύτερη κρίση της, με την ομάδα που είχε παρατάξει ο Ζάγκαλο να προσπαθεί πρώτα να μη δεχθεί γκολ και μετά να νικήσει! Αν και διέθετε Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο, Ντιρσέου και Πάουλο Σέζαρ, καταποντίστηκε στην τέταρτη θέση. Το ματς εκείνο το πήρε με 2-1, αλλά ήταν τόσο μέτριο που ουσιαστικά έχει σβηστεί από τη μνήμη. Το '90 στην Ιταλία χρειάστηκε να κάνει μια μαγική μπαλιά ο Μαραντόνα για να πάρει από το πουθενά το ματς με γκολ του Κανίγια η Αργεντινή, αφού πριν οι Βραζιλιάνοι είχαν σπάσει τα δοκάρια.

Το παιχνIδι, λοιπόν, που μένει από τα παλιά που έχουν γίνει στην Ευρώπη είναι αυτό του 1982. Στην Ισπανία η Βραζιλία έκανε απίθανα πράγματα. Ο Ζίκο, ο Σόκρατες, ο Εντερ, ο Σερέζο και ο Φαλκάο έκαναν παιχνίδια βγαλμένα από τα ωραιότερα όνειρα. Οπως και το '54 και το '74, έτσι και το 1982, ο κόσμος παραμιλούσε για μια ομάδα που τελικά έμεινε βασίλισσα χωρίς στέμμα! Στην πρώτη περίπτωση ήταν η Ουγγαρία του Πούσκας, του Χιντεγκούτι και του Κόκτσις, που σάρωνε στα ελβετικά γήπεδα, μοιράζοντας γκολ και προσφέροντας θέαμα. Στη δεύτερη, η Ολλανδία του Κρόιφ, του Ρεπ, του Χάαν και του Ρέζενμπρινκ, που είχε διαλύσει στο διάβα της και τη Βραζιλία και την Αργεντινή, παίρνοντας το εισιτήριο για τον τελικό. Στην τρίτη περίπτωση, η Βραζιλία διέλυσε την Αργεντινή του νεανία Μαραντόνα, που έχασε την ψυχραιμία του –με την ομάδα του 3-0 πίσω στο σκορ– κλότσησε έναν αντίπαλο και αποβλήθηκε! Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η ιστορία είναι γνωστή. Οι Ούγγροι έπεσαν άδοξα από τη Γερμανία του Ραν και του Μόρλοκ, η Ολλανδία συγκρούστηκε μετωπικά με την επόμενη μεγάλη Γερμανία, εκείνη του Μπεκενμπάουερ και του Μίλερ, ενώ οι Βραζιλιάνοι πλήρωσαν την αναγέννηση του Πάολο Ρόσι και την ιταλική επέλαση μέχρι τον τελικό! Ολες τους ομάδες ικανές, αλλά όχι χαρισματικές, όπως ήταν οι ηττημένοι! Και αυτούς συνήθως ανακαλεί στη μνήμη του κάποιος όταν μιλά για τις συγκεκριμένες διοργανώσεις!

ΕIναι Aδικο, αλλά το ποδόσφαιρο δεν διεκδίκησε ποτέ πιστοποιητικό... δικαιοσύνης! Αλλωστε, το να προσπαθήσει κάποιος να βρει πόσες ανίκητες ομάδες βρίσκονται στο ποδοσφαιρικό… νεκροταφείο ελεφάντων είναι ακριβώς το ίδιο με το να ξαφνιάζει κάποιους το γεγονός πως τα ψάρια έχουν κόκαλα, όσο καλά καθαρισμένα κι αν είναι! Οι ενέργειες του Κρόιφ ή του Φαλκάο, του Πούσκας ή του Ζίκο –και όχι κάτι άλλο από εκείνες τις διοργανώσεις– έρχονται στο μυαλό ακριβώς γιατί η ποδοσφαιρική κουλτούρα είναι τέτοια, που αναγάγει πολλές φορές τον ηττημένο, αν άγγιξε κάποιες ευαίσθητες χορδές, σε ισότιμο συνομιλητή του τελικού νικητή! Εκείνο το αμερικανικό αφοριστικό σλόγκαν περί του πρώτου που είναι ο κυρίαρχος, ενώ ο δεύτερος δεν είναι τίποτα, τρώει... πόρτα όταν αναφέρεσαι σε αυτές τις ομάδες. Και τελικά η Ουγγαρία του '54, η Ολλανδία του '74 και η Βραζιλία του '82 είχαν ακριβώς τον ίδιο παρονομαστή! Ξεχωριστή ποιότητα!

ΑπOψε, λοιπόν, έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να δούμε μια αναμέτρηση που θα ήταν ο ωραιότερος τελικός Μουντιάλ. Οι Βραζιλιάνοι σε αυτή τη διοργάνωση έδειξαν πως έχουν πέραν των ατόμων –που στη μέρα τους σε διαλύουν- την ικανότητα να λειτουργούν ομαδικά, όπως έγινε με τους Γερμανούς . Η Αργεντινή, που είναι πιο «κόμπακτ» ομάδα, έχει κι αυτή στο πρόσωπο του Ζανέτι, του Ρικέλμε και του Καμπιάσο τα άτομα που ξέρουν να κάνουν τη διαφορά. Στο ματς με το Μεξικό η ομάδα του Πέκερμαν έβγαλε και όλες τις υπόλοιπες αρετές της στο χορτάρι. Εχει τσαμπουκά και δύναμη όταν χρειαστεί, έχει ψυχικές δυνάμεις όταν βρεθεί πίσω στο σκορ στην παράταση (εντελώς διαφορετικό από ό,τι αν χάνεις στο κανονικό ματς) και σε τελική ανάλυση ψυχραιμία, όπως φάνηκε με το έξι στα έξι στα πέναλτι. Μόνο μείον της, η κούραση από τη μία λιγότερη μέρα ξεκούρασης, που ήρθε μάλιστα μετά τον εξαντλητικό αγώνα με το Μεξικό.

Και οι δYο μπορούν να παίξουν μπάλα. Αυτό ξέρουν να κάνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Και αυτό ελπίζω να «βγάλουν» απόψε στη Φρανκφούρτη.