Όλοι σου χρωστάμε Αντώναρε…!

Φίλε καλέ δεν το περίμενα από σένα. Είναι η πρώτη και η τελευταία βλάβη που άφησες αδιόρθωτη. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που δεν μας καθησύχασες ότι όλα τακτοποιήθηκαν κι είμαστε πάλι στον «αέρα».

Μας αιφνιδίασες φίλε. Μας έπιασες πάλι κορόιδα. Όπως με τα… ατακαρισμένα τραγούδια σου, τις απίθανες «γέφυρες», τα εμπνευσμένα «τζιγκλάκια».

Τα βάζω με τον εαυτό μου ρε Αντώνη γιατί τον τελευταίο καιρό δεν άκουγα καθαρά το σήμα σου. Γιατί δεν πήρα χαμπάρι, όπως κανείς, ότι κάτι συμβαίνει.

Γιατί, ρε Αντώναρε δεν μας άφησες να καταλάβουμε κάτι. Γιατί ήσουν πάντα ατάραχος και ακμαίος παρά την κούραση από τις δύο δουλειές.

Αυτή η κονσόλα βάλθηκε να μας βυθίσει στο πένθος. Είναι η κονσόλα που πρώτος εσύ έμαθες τα «χούγια» της, εσύ της πρωτοπήρες τον αέρα, εσύ την έμαθες στους άλλους.

Αντώνη, που έκανες δύο δουλειές για να τα βγάλεις πέρα, όλοι εμείς που μείναμε πίσω σου χρωστάμε.

Θα βρούμε τον τρόπο να ξεπληρώσουμε το χρέος μας.