Ακροβατώντας στα όρια της υπερβολής και της άγνοιας...

Tη δεκαετία του '70 ο Τζόνι Τζάιλς έγινε ο πρώτος παίκτης και προπονητής ταυτόχρονα σε ένα σύλλογο και μία εθνική! Με τη Γουέστ Μπρόμιτς Αλμπιον και την εθνική Ιρλανδίας o πρώην επιτελικός χαφ της Λιντς Γιουνάιτεντ βίωσε κάποιες εξαιρετικές σεζόν, αλλά σε μία εποχή που τα ΜΜΕ δεν είχαν τη σημερινή διείσδυση στην κοινωνία δεν έγινε μόδα αυτή η κίνηση.

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά ο Κένι Νταλγκλίς ανέλαβε τη Λίβερπουλ ως παίκτης και προπονητής και μονομιάς την οδήγησε σε νταμπλ. Αυτό ήταν! Από το καλοκαίρι του 1986 η νέα μόδα ήθελε τις ομάδες να αναθέτουν σε χαρισματικές φυσιογνωμίες που έφταναν στο τέλος της καριέρας τους τον διπλό ρόλο. Πολλοί το έκαναν, λίγοι πέτυχαν και η μόδα ξεπεράστηκε σχεδόν μία δεκαετία αργότερα. Η επιτυχία του πειράματος Γκουαρντιόλα φαίνεται πως δημιουργεί το νέο τρεντ. Νέοι και άφθαρτοι προπονητές, χωρίς πείρα, που όμως προέρχονται από την ίδια την ομάδα ή αναδείχτηκαν με αυτή. Η Μίλαν το έκανε ήδη με τον Λεονάρντο, ο οποίος είχε φροντίσει εδώ και μία διετία να σκάψει τον λάκκο του Αντσελότι!

Φυσικά το ότι ο Γκουαρντιόλα (που θυμίζω πως πριν από 18 μήνες ήθελε ο Φερέρ να τον φέρει στον Ηρακλή, προτού τελικά επιλεγεί ο Πεντράθα) οδήγησε την Μπαρτσελόνα σε ένα ανεπανάληπτο τρεμπλ για ισπανική ομάδα δεν σημαίνει πως όποιος αναλαμβάνει θα έχει και την ίδια επιτυχία. Αποδεικνύεται, πάντως, πως έχει σημασία ποιος δοκιμάζει κάτι. Στην Αγγλία η ομάδα που επιχείρησε σε ολόκληρη τη δεκαετία του '90 να φτιάξει ένα δικό της μοντέλο ήταν η Τσέλσι που πρώτα με τον Χοντλ, ύστερα με τον Γκούλιτ και με τον Βιάλι επιχείρησε να έχει έναν άνθρωπο στον πάγκο, που να είναι πρώτα χαρισματικός ποδοσφαιριστής και μετά μάνατζερ. Και κυρίως επικοινωνιακά να είναι ένας πυλώνας πάνω στον οποίο θα χτιζόταν ένα brand name. Ομως αν δεν ερχόταν ο Μουρίνιο το 2004, το πιο πιθανό είναι η Τσέλσι να μην αποτίναζε ποτέ την ταμπέλα του loser.

Την ίδια ώρα που στο Μιλάνο επιθυμούν να μοιάσουν στην Μπαρτσελόνα, στο Λονδίνο επέλεξαν έναν προπονητή που μόνο και μόνο το βιογραφικό του απαιτεί σεβασμό. Κι όμως, είναι να τρελαίνεσαι με τους εσωστρεφείς Βρετανούς, που αναρωτιούνται αν ο Κάρλο Αντσελότι είναι ικανός για την Τσέλσι! Ποιος; Ενας άνθρωπος που κατέκτησε δύο Τσάμπιονς Λιγκ, έπαιξε ακόμα έναν τελικό, που έβγαλε κάποτε την Πάρμα (όταν η Ιταλία είχε δύο θέσεις στη διοργάνωση) στο Τσάμπιονς Λιγκ, μπαίνει σε συζήτηση αν είναι ικανός για την Τσέλσι! Για όνομα του Θεού!

Για μία ομάδα, δηλαδή, που μόλις μια πενταετία τώρα διεκδικεί τίτλους, που το μάξιμουμ που έχει πετύχει σε αυτά τα χρόνια είναι να φτάσει σε έναν τελικό, τον οποίο και έχασε! Είναι αστείο ακόμα και να το συζητάμε, αλλά δείχνει την άγνοια που έχουν στο νησί για οτιδήποτε συμβαίνει πέραν της Μάγχης. Κανείς δεν εγγυάται πως ο Αντσελότι θα πετύχει, ειδικά σε μία ομάδα με πολύ ιδιαίτερο αγωνιστικό περιβάλλον. Το ότι ο Σκολάρι με το εντυπωσιακό βιογραφικό έπειτα από ένα εκρηκτικό ξεκίνημα απέτυχε παταγωδώς, δείχνει και το επικίνδυνο του πράγματος. Ομως, από αυτό το σημείο μέχρι το να γίνεται κουβέντα αν είναι καλός προπονητής, ακουμπά τα όρια της υπερβολής.

Να ξαναβρεί το χαμένο χαμόγελο

Oι φήμες δίνουν και παίρνουν για τον δανεισμό του Σωτήρη Νίνη από τον Παναθηναϊκό και για να είμαστε ρεαλιστές αυτό θα είναι και το καλύτερο σενάριο για ένα παιδί που ξεπετάχτηκε πριν από δύο χρόνια και γέμισε όλους μας με ενέργεια και θετική προδιάθεση, αλλά πλέον βαδίζει προς την εξαφάνιση.

Μη γελιέται κανένας στην Παιανία: ο Νίνης δεν είναι ένας οποιοσδήποτε 18χρονος, του οποίου απλώς έχει καθυστερήσει η πρόοδός του. Είναι ένα αληθινό ταλέντο, που αν μείνει τόσο στάσιμο για άλλη μία σεζόν, τότε πολύ φοβάμαι πως θα χάσει οριστικά το τρένο της καταξίωσης. Ο Νίνης ήταν άτυχος που δεν έμεινε στον ΠΑΟ ο Μουνιόθ που τον έριξε στα βαθιά και τον πίστεψε.

Αντίθετα, ο Πεσέιρο δεν τον υπολόγιζε και ο Τεν Κάτε αποδεικνύεται πως, αν και Ολλανδός, δεν έχει την κατάλληλη ψυχολογία για να εκτοξεύσει αγωνιστικά τον πιτσιρικά. Προσωπικά περίμενα τον Τεν Κάτε να δει σαν στοίχημα καριέρας για τον ίδιο να ανελιχθεί στα χέρια του ένα τέτοιο ταλέντο, αλλά μάταια! Κάθε μέρα που θα περνά την επόμενη σεζόν και ο Νίνης δεν θα βελτιώνεται, δεν θα είναι απλώς χαμένη αλλά και καταδικαστική.

Φαίνεται στο πρόσωπό του πως έχει χαθεί εκείνη η χαρά του παιχνιδιού που τον διαφοροποίησε στο ξεκίνημα μέσα στο γκρίζο και ομιχλώδες τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οσο πιο σύντομα ξαναβρεί αυτό το χαμόγελο τόσο το καλύτερο για όλους και ειδικά για την Εθνική ομάδα, που μελλοντικά μπορούσε να βρει στο πρόσωπό του έναν πραγματικό σούπερ σταρ. Για να το ξαναβρεί, όμως, χρειάζεται να αποκτήσει και πάλι αυτοπεποίθηση.

Θα «δέσει» με την εξέδρα

Mε την απόκτηση του Γκρασιάν ο Αρης δείχνει πως είναι διατεθειμένος φέτος να επανέλθει στη διετία του 2006-2008, όταν και μπήκε σφήνα μετά τους τρεις του τέως ΠΟΚ στη βαθμολογία και κατάφερε να βγει στην Ευρώπη και να διεκδικήσει το Κύπελλο. Ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής, που λόγω Ρικέλμε αναγκάζεται να φύγει από την Μπόκα, έκανε μερικά καταπληκτικά παιχνίδια με τη Βελέζ Σάρσφιλντ και η τεχνική του κατάρτιση δεν αμφισβητείται.

Είναι «καθαρόαιμος» επιτελικός και έχω την αίσθηση πως θα τον αγαπήσει γρήγορα και θα «δεθεί» μαζί του η εξέδρα του «Κλεάνθης Βικελίδης», η οποία παρουσιάζει πάρα πολύ αργεντίνικη εικόνα και νοοτροπία. Για τον ίδιο θα είναι εύκολο να προσαρμοστεί λόγω των ισπανικών στα αποδυτήρια και αν του πάει καλά η αρχή, θα επιβεβαιώσει αυτούς που τον χαρακτηρίζουν την κορυφαία μεταγραφή της ιστορίας του Αρη.