Ωραίο για σενάριο, αλλά κούρασε πολύ τον κόσμο

Στο θεατρικό έργο της δεκαετίας του '40 «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, ένα από τα αριστουργήματα του Θεάτρου του Παραλόγου, οι δύο πρωταγωνιστές περιμένουν μάταια σε ολόκληρο το έργο να εμφανιστεί ο Γκοντό. Οταν έγινε η πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη, πολλοί θεατές αποχώρησαν, διότι… βαρέθηκαν να περιμένουν την άφιξη του μεγάλου πρωταγωνιστή, ο οποίος ήταν μόνιμα απών!

Τι κρίμα που αυτός ο τεράστιος μεταμοντέρνος συγγραφέας πέθανε το 1989 και δεν ζει για να πάρει στα χέρια του πρωτογενές υλικό από αυτά που συμβαίνουν στην ΑΕΚ. Θα έφτιαχνε το «Περιμένοντας τον “Τίγρη”» και θα ήταν ένα ακόμη αριστούργημα. Μάλιστα σε αυτή την περίπτωση θα είχε και συχνές παρεμβάσεις του ίδιου του πρωταγωνιστή. Σε αντίθεση με τον… αγενέστατο Γκοντό, ο οποίος και αργούσε να έρθει και δεν έδινε σημάδια ζωής, ο Δημήτρης Μελισσανίδης φροντίζει με τοποθετήσεις του να κρατά το ενδιαφέρον του έργου. Φυσικά και δεν εμφανίζεται, φυσικά και δεν δίνει την πολυπόθητη λύση με τον ερχομό του αλλά με αυτά που λέει, λόγια… σοφά και μετρημένα, αφήνει τον κόσμο σε αναμμένα κάρβουνα. Δεν είναι κακό για σενάριο έργου, αλλά στην αληθινή ζωή κούρασε και μάλιστα πολύ.

Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» σχολιάστηκε από τους κορυφαίους κριτικούς της λογοτεχνίας ως «κωμικοτραγικό έργο που αποδίδει ακριβώς ό,τι συμβαίνει στη ζωή». Πού να φανταζόταν αυτά που θα συνέβαιναν στην «Ενωση» σχεδόν 60 χρόνια αργότερα. Ο κόσμος πάντως κουράστηκε και δεν τον αδικεί κανείς. Το 2004, όταν η ΑΕΚ ήταν σε τραγική κατάσταση και έφτασε ένα βήμα από το χείλος του γκρεμού, ο Δημήτρης Μελισσανίδης επέμενε να «σφυρίζει» αδιάφορα. Θα θυμάστε πιθανότατα την ιστορική δήλωσή του, πως «στην παρούσα φάση μόνο ένας τρελός ή ένα λαμόγιο θα έμπαινε στην ΑΕΚ».

Εχει κάθε δικαίωμα να μη θέλει να εμπλακεί, ούτε είναι υποχρεωμένος επειδή είναι ΑΕΚτσής να βάλει χρήματα που θεωρεί πως δεν θα πάρει ποτέ πίσω. Ομως και ο οπαδός έχει κάθε δικαίωμα να τον ακούσει να μιλά ξεκάθαρα. Γιατί όταν λέει «θέλω να ξεκαθαρίσω τη στάση μου απέναντι στον κόσμο της ΑΕΚ», αλλά παρακάτω αναφέρεται σε «τρεις προσπάθειες προκειμένου να βοηθήσω την αγαπημένη μας ομάδα», εκ των οποίων η τρίτη ήταν «μόλις πριν από μερικές εβδομάδες», τα λόγια του έρχονται σε αντίθεση με τοποθετήσεις του άμεσου παρελθόντος πως δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τα διοικητικά.

Φυσικά και έχει δικαίωμα να κάνει παιχνίδια, να κάνει παζάρια, να κάνει συζητήσεις, αλλά... μια στιγμή? εδώ μιλάμε για μία ομάδα, μία τρέλα, μία αγάπη για τους οπαδούς και όχι για ένα νέο πλοίο!

Ο οπαδός ακούει αυτά που λέει ο κάθε «μεσσίας» τον οποίο αναμένει με κομμένη την ανάσα, οπότε όταν τοποθετείται, καλό είναι να το κάνει κάθετα και όχι με «ήξεις αφήξεις». Το περίφημο «εγώ εκτιμώ πως η ΑΕΚ χρειάζεται ριζικές λύσεις και γενναία χρηματοδότηση προκειμένου να δημιουργήσει τις απαραίτητες για την ιστορία της προϋποθέσεις πρωταθλητισμού και δεν της είναι αρκετή ακόμη και η ορθολογική διαχείριση των εσόδων της» είναι μνημείο υπεκφυγής!

Και θα σου πει ο οπαδός, λοιπόν, αγαπητέ Δημήτρη Μελισσανίδη, αφού θέλει η ομάδα ριζικές λύσεις γιατί δεν τις δίνεις εσύ; Γιατί μόνιμα είσαι στην κριτική και στην «απέξω» όλα αυτά τα χρόνια, έτοιμος να καυτηριάσεις τι δεν γίνεται σωστά, αλλά δεν τολμάς να μπεις, να ρισκάρεις και να το φτιάξεις;

Το 2004 ο Ντέμης Νικολαΐδης μπήκε μπροστά. Μαζί με τους ανθρώπους που τον πίστεψαν τότε παραλίγο να δώσει στην ΑΕΚ δύο φορές το πρωτάθλημα παλεύοντας με «νεροπίστολα» απέναντι στα «πυρηνικά όπλα» των άλλων, αλλά –το κυριότερο– συσπείρωσε τον κόσμο γύρω από την ομάδα. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο επίτευγμα της διοίκησης Νικολαΐδη, ο οποίος έκανε λάθη, αλλά μόνον οι κακεντρεχείς δεν παραδέχονται πως η θητεία του ήταν πετυχημένη.

Οι τωρινοί μέτοχοι, που τον στήριξαν σε εκείνο το εγχείρημα, μάλλον διαπίστωσαν τη φετινή σεζόν πόσο εύκολο είναι να μιλάς και να κάνεις κριτική όταν είσαι εκτός αποφάσεων και πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να κάνεις κουμάντο. Ακόμη και το επικοινωνιακό κομμάτι, στο οποίο αναφέρθηκε ο κύριος Θανόπουλος στην προχθεσινή συνέντευξή του, λειτουργούσε εξαιρετικά επί Νικολαΐδη και αν αυτό έμοιαζε εύκολο στους απέξω τώρα που είναι από μέσα κατάλαβαν πόσο νευραλγικό πόστο είναι και πόσο δύσκολα διαχειρίσιμο.

Ομως από τη χθεσινή μέρα ξεκάθαρα, πέραν του κόσμου της ΑΕΚ που απογοητεύτηκε από την τοποθέτηση Μελισσανίδη, μεγάλος χαμένος είναι ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος. Τελικά ο Γκοντό στο θεατρικό έργο μπορεί να μην εμφανιζόταν, αλλά είχε διαφυλάξει ο Μπέκετ με ωραίους διαλόγους μία μαγεία γύρω από την ύπαρξή του. Κάτι που λείπει παντελώς από τις δηλώσεις–απολογία του «τίγρη» προς τον κόσμο, ο οποίος βαρέθηκε να περιμένει ένα «μεσσία» που δεν έρχεται ποτέ.