Λέξεις-καραμέλα στο στόμα του κάθε παράγοντα και οπαδού

Hταν Τετάρτη 7 Μαΐου, πριν από σχεδόν ένα χρόνο, όταν κάτω από τον τίτλο «Ενα σαφές πλαίσιο πριν από τις θριαμβολογίες» έγραφα κάποιους βασικούς προβληματισμούς για τη νέα εποχή που άρχιζε στον Παναθηναϊκό. Είχε προηγηθεί η πρώτη τετ α τετ συνάντηση Γιάννη Βαρδινογιάννη - Ανδρέα Βγενόπουλου και ουσιαστικά η πολυμετοχικότητα μόλις είχε γεννηθεί.

Οταν φυσικά γράφεις αυτά που δεν ακούγονται ευχάριστα στα οπαδικά αυτιά ενοχλείς. Με ενημέρωναν τις επόμενες μέρες για πολλά μειωτικά σχόλια εις βάρος μου που υπήρχαν στα φόρουμ των οπαδών του «τριφυλλιού», αλλά ποτέ σε αυτά τα τριάντα χρόνια που δουλεύω ως δημοσιογράφος δεν με απασχόλησε αν ενοχλεί η θέση μου. Βλέπετε το δικαίωμα σε κάθε οπαδό να λέει το μακρύ και το κοντό του και να βλέπει εχθρούς και συνωμοσίες πίσω από κάθε τι που λέει και γράφει ο κάθε δημοσιογράφος το έδωσε ο ίδιος ο κλάδος. Με την ευκαιρία των σημερινών εκλογών του συναφιού μας καλό είναι να δεσμευτούν οι υποψήφιοι πως θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν την αξιοπιστία στο επάγγελμα. Αλλά πάνω από όλα ο καθένας από εμάς οφείλει να απομονώνει όποιους θεωρούν παράσημο στη δουλειά τους να θεωρούνται (και να το δηλώνουν) οπαδοί, μπροστά από δημοσιογράφοι.

Τι έλεγε λοιπόν αυτό το κομμάτι ανάμεσα σε άλλα;

«Καλό είναι να θυμούνται πάντως πως όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει και αυτό που φαίνεται να γίνεται με την άμεση επαφή των ενδιαφερομένων είναι η διάθεση και η αποφασιστικότητα ό,τι είναι να γίνει, να συμβεί σύντομα. Ο Παναθηναϊκός με τον εσωκομματικό πόλεμο έχει βγει πολλαπλά χαμένος εδώ και πολύ καιρό. Μόνο που πρέπει να ξεκαθαριστεί εντελώς το πλαίσιο τι εννοούν η μία και τι η άλλη πλευρά ως αποφάσεις σε ζωτικά θέματα. Η απόλυση ενός προπονητή; Η πρόσληψη ενός άλλου: Αν θα προχωρήσει η απόκτηση ενός παίκτη πολλών εκατομμυρίων ευρώ, η ανανέωση του συμβολαίου του Καραγκούνη για παράδειγμα; Ποιος θα κρίνει στην καθημερινότητα ποιο είναι σημαντικό και ποιο όχι; Δεν μοιάζει να είναι κάτι ακόμη ξεκαθαρισμένο, οπότε καλό είναι πριν αρχίσουν οι θριαμβολογίες να μπει ένα σαφές πλαίσιο στη συνεργασία. Γιατί και οι καλύτερες συμμαχίες κατέρρευσαν στην ιστορία από πολύ πιο απλά πράγματα, ακριβώς διότι το τι θεωρεί ο καθένας σημαντικό είναι διαφορετικό πολλές φορές από κάποιον άλλο. Και μιλάμε για πολύ έντονες προσωπικότητες που δεν έχουν μάθει να κάνουν εύκολα πίσω».

Στη συνέχεια και αναφερόμενος στον Ανδρέα Βγενόπουλο που ήταν ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστής όλων εκείνων των ημερών, έχοντας ανοίξει πάρα πολλά μέτωπα όχι μόνο στο θέμα Παναθηναϊκός, αλλά κυρίως στην πολιτική και οικονομική ζωή, υπογράμμιζα: «Αυτό που καυτηρίαζα στον Ανδρέα Βγενόπουλο μετά την πρώτη συνέντευξη Τύπου της "ΠΕΚ" ήταν η θεωρητική προσέγγιση σε πολλά πράγματα και πως δεν ήταν σοβαρή δικαιολογία ότι ήθελε να βρει τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και δεν μπορούσε. Αυτές ο δουλειές, και το ξέρει πολύ καλά ο ίδιος επειδή είναι πανέξυπνος, δεν γίνονται μέσω του Τύπου και με συνεντεύξεις, αλλά με απευθείας κουβέντες. Τον στόχο του τον πέτυχε. Αφού πρώτα κατάφερε να προκαλέσει εντύπωση και φυσικά με ανοικτό το μέτωπο (που για το κοινό προέκυψε αργότερα, αλλά τότε ήταν σε πλήρη εξέλιξη υπόγεια) του ΟΤΕ και της DT πέτυχε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια».

Δεν διεκδικώ βραβείο, ούτε χαίρομαι. Διότι ύστερα από τόσα χρόνια σ' αυτή τη δουλειά το να μην ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά να προβληματίζομαι όταν βλέπω κάτι που δεν ταιριάζει, μπορεί να είναι και κακό. Σε κάνει υπερβολικά καχύποπτο, αλλά η δουλειά μας δεν είναι να θριαμβολογούμε, ούτε να αποθεώνουμε μονάχα, αλλά να επιχειρούμε μια πιο προσεκτική ανάλυση δεδομένων. Τι συνέβη σε αυτόν τον ένα χρόνο το είδαμε. Το «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι» είχε απόλυτη εφαρμογή σε όσα (συχνά τραγελαφικά) παρακολουθήσαμε σε αυτή τη νέα «πράσινη» εποχή. Το βράδυ της Κυριακής, όταν κυκλοφόρησε η φήμη για την πρόθεση του Ανδρέα Βγενόπουλου να αποχωρήσει από το προσκήνιο, ο ίδιος διέψευδε τα σενάρια αποκαλώντας όποιον τα διαδίδει «εχθρό του συλλόγου». Λέξεις εύκολες στο στόμα του κάθε παράγοντα που γίνονται καραμέλα για κάθε οπαδό.

«Εχθρός του συλλόγου» λοιπόν όποιος δεν λέει ό,τι του λέμε. Οποιος αρνείται να συμβιβαστεί και ψάχνοντας βρίσκει. Γιατί οι παράγοντες έτσι έχουν μάθει να κάνουν τη δουλειά τους. Οπως έλεγε χτες ο Σωκράτης Κόκκαλης, υπάρχουν τρεις κατηγορίες δημοσιογράφων, σύμφωνα με τον ίδιο, εκείνων που αγαπούν τον Ολυμπιακό, εκείνων που δεν τον αγαπούν και αυτοί που δημιουργούν προβλήματα. Την περίπτωση φυσικά να υπάρχουν και δημοσιογράφοι που αγαπούν πρώτα τη δουλειά τους και κυρίως το ίδιο το ποδόσφαιρο και όχι τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ δεν την υπολογίζουμε, αγαπητέ κύριε πρόεδρε; Φυσικά και δεν φταίνε όμως οι παράγοντες, ούτε οι οπαδοί, το επαναλαμβάνω. Την ευθύνη την έχουν πρώτιστα οι ίδιοι οι αποκαλούμενοι δημοσιογράφοι, με το κασκόλ περασμένο στον λαιμό την ώρα που εργάζονται.