Μια καριέρα που τη λύγισε η μοίρα (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Ανοιξε τα μάτια ζαλισμένος από το αναισθητικό. Το δωμάτιο του νοσοκομείου τού φαινόταν ότι γύριζε συνέχεια! Η νοσοκόμα τον ρώτησε αν ήθελε κάτι. Ζήτησε απλώς να του ανοίξει την τηλεόραση. Η Λίβερπουλ ήταν πίσω στο σκορ από τη Μίλαν με 3-0. Ο τελικός της Πόλης έδειχνε χαμένος. Ο Τζέιμι Ρέντναπ αισθάνθηκε πως ακόμα και από το κρεβάτι του πόνου, ακόμα και από μακριά μπορούσε να βοηθήσει. Συγκέντρωσε στη σκέψη του όλη τη θετική ενέργεια που μπορούσε. Αρχισε να σκέφτεται μόνο ευχάριστα πράγματα. Θυμήθηκε εκείνο το βράδυ στο «Ανφιλντ» κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που όλα έδειχναν το ίδιο σκούρα. Το σκορ 3-0, η ομάδα σκόρπια στο γήπεδο κι όμως ένα γκολ από το πουθενά τα άλλαξε όλα. Να το που έγινε. Η κεφαλιά του Τζέραρντ, το σουτ του Σμίτσερ. Και μετά το πέναλτι του Αλόνσο. Νόμιζε πως τον έπαιρνε ο ύπνος από την αναισθησία που δεν είχε ακόμα φύγει από το κορμί του. Κι όμως συνέβαινε στα αλήθεια αυτό που έβλεπε! Υστερα τα πέναλτι, ο Ντούντεκ, οι αποκρούσεις, το Κύπελλο στα χέρια του «Στίβι Τζι», όπως τον αποκαλούσε στον καιρό που πέρασαν μαζί στο «Ανφιλντ». Η Λίβερπουλ δεν βγήκε ποτέ από την καρδιά του. Αυτή η νύχτα ήταν μαγική και η αλήθεια είναι πως έπρεπε να είναι κι αυτός εκεί. Το εδικαιούτο απ' όλες τις πλευρές. Από την ποιότητα του χαρακτήρα του, την κλάση και την αξία του, το πόσο τελικά πόνεσε γι' αυτή τη φανέλα και την ομάδα.

Ο Ρέντναπ όμως δεν ήταν στην Πόλη. Ηταν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην Αμερική. Λίγη ώρα πριν είχε κάνει ακόμα μία εγχείρηση. Αλήθεια, ποια ήταν; Το νούμερο το είχε πια ξεχάσει. Τι σημασία είχε άλλωστε; Οπως ήταν ξαπλωμένος και κλείνοντας την τηλεόραση, πέρασε από μπροστά του όλη αυτή η σύντομη καριέρα. Από τα πρώτα παιχνίδια στην Μπόρνμουθ είχε φανεί πως διέθετε ταλέντο. Η μεταγραφή στη Λίβερπουλ το 1991, με τον Σούνες να την ολοκληρώνει, αν και τον είχε ήδη πρώτο στη λίστα από το καλοκαίρι του 1990 ο Νταλγκλίς. Και οι δύο είχαν διαπιστώσει αυτό που ήταν εύκολα αντιληπτό σε όποιον ξέρει. Το παιδί αυτό είχε εκπληκτική «σχέση» με το κοντρόλ. Χάιδευε την μπάλα. Η μακρινή του μπαλιά τον έκανε να ξεχωρίζει και ο κόσμος των «ρεντς» τον λάτρεψε αυτομάτως. Κι εκεί ήρθε ο πρώτος τραυματισμός. Ο αστράγαλός του λύγισε σ' ένα σκληρό τάκλινγκ. Θα ήταν το ξεκίνημα της... σχέσης του με τα χειρουργικά τραπέζια. Επανέρχεται και γίνεται βασικός, ενώ με την απομάκρυνση του Σούνες και τον ερχομό του Εβανς καλείται και στην εθνική. Ο Γκλεν Χοντλ, μελλοντικός τεχνικός της εθνικής Αγγλίας, τον χρίζει διάδοχό του. Η μακρινή του μπαλιά συγκρίνεται μόνο με εκείνη που διέθετε ο πρώην χαφ της Τότεναμ στις δόξες του. Το μακρινό του σουτ το δοκιμάζει συχνά-πυκνά, με αποτέλεσμα την επίτευξη μερικών από τα ωραιότερα γκολ που το ΚΟΠ είδε ποτέ. Ειδικά ένα με την Κόβεντρι από σχεδόν σαράντα μέτρα παραμένει γλυκιά ανάμνηση για όποιον το έζησε. Ο Τέρι Βέναμπλς τον λάτρευε, αλλά ποτέ δεν ήταν 100% έτοιμος για να στηρίξει την ομάδα εν όψει Euro '96 πάνω του. Ποιος άλλος όμως από τον Ρέντναπ θα μπορούσε να αλλάξει τόσο εύκολα τη ροή ενός αγώνα, όπως έκανε αυτός σ' εκείνο το ματς με τη Σκωτία στο «Γουέμπλεϊ» πριν τραυματιστεί ξανά; Ενα «κρακ» του αστραγάλου του σε ανύποπτη φάση σήμανε το τέλος του από εκείνη τη διοργάνωση. Ενα χρόνο μετά, σε φιλικό με τη Νότια Αφρική, θα χτυπούσε ξανά στο ίδιο σημείο!

Μια εποχή η Λίβερπουλ διέθετε, μαζί με αυτόν, τον Φάουλερ, τον Κόλιμορ, τον ΜακΜάναμαν, τον Ινς, τον Οουεν. Κι όμως, δεν κατέκτησε τίποτα! Ισως οι δικοί του τραυματισμοί να υπήρξαν η κύρια αιτία. Υστερα από τον ερχομό του Ουγέ το '98, άρχισε η κακοδαιμονία με τα γόνατα. Πότε το ένα, πότε το άλλο. Τη σεζόν 2000-2001, όταν η Λίβερπουλ κατάφερε να πάρει τρεις τίτλους ύστερα από χρόνια, ο ίδιος ένιωθε καθηλωμένος. Σε κάθε απονομή ήταν εκεί, με τα πολιτικά. Ο φυσικός αρχηγός της ομάδας. Αλλά δεν ένιωθε καλά. Δεν είχε μάθει να είναι θεατής. Σ' ένα ματς της επόμενης σεζόν με την Τσάρλτον ξεκίνησε και σκόραρε. Νόμιζε πως του χάρισαν τον κόσμο ολάκερο. Τελικά η ευτυχία κράτησε λίγο. Ενας τραυματισμός ακόμα τον έστειλε στο πολλοστό χειρουργείο. Ο Ουγέ τον έβαλε στη λίστα των υπό παραχώρηση και ο Χοντλ, που πάντα τον πίστευε, τον πήρε στην Τότεναμ. Ηταν το 2002. Τα ταλαιπωρημένα γόνατά του τον πρόδωσαν και πάλι. Τον περασμένο χειμώνα ο πατέρας του, ο Χάρι Ρέντναπ, του ζήτησε να βοηθήσει στη Σαουθάμπτον. Πήγε και έκανε ό,τι μπορούσε. Το καλύτερο του ματς ήταν –από ειρωνεία της τύχης- αυτό κατά της Λίβερπουλ. Εφτιαξε και τα δύο γκολ του αγώνα στη νίκη των «αγίων» με 2-0. Ομως οι πόνοι συνεχίζονταν. Τον Μάιο αποφάσισε να κάνει την απέλπιδα προσπάθεια. Μια επίσκεψη στον κορυφαίο ειδικό για τα γόνατα στην Αμερική. Ακόμα μία εγχείρηση. Την επόμενη μέρα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ ο γιατρός τού είπε τα νέα που φοβόταν να ακούσει. Επρεπε να πει αντίο στην μπάλα, αν δεν επιθυμούσε να μείνει ανάπηρος! Σκέφτηκε το παιδί του. Δεν είναι εύκολο να λες «αντίο» σ' ένα κομμάτι από τον ίδιο τον εαυτό σου.

Ο Ρέντναπ δεν έφτασε ποτέ εκεί που αληθινά άξιζε, δεν κέρδισε τους τίτλους που μπορούσε και δεν έπαιξε παραπάνω από 17 φορές σε μια εθνική που δεν είχε «δεκάρι» της δικής του κλάσης. Ποιος όμως θα έμπαινε στον κόπο να κάνει τόσες εγχειρήσεις, να ταλαιπωρηθεί για κάτι που δεν αγαπά; Και μόνο γι' αυτό το «αντίο» του στενοχώρησε όποιους αντιλαμβάνονται πως το αγγλικό ποδόσφαιρο έμεινε φτωχότερο από τις αναποδιές που έτυχαν στον Τζέιμι.