ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ στην μπάλα είναι αιωνιότητα (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Αν το Μουντιάλ γινόταν τώρα, η Αργεντινή θα ήταν το ξεκάθαρο φαβορί

Tο ότι σε αυτή τη διοργάνωση είδαμε μέχρι τώρα αρκετά γκολ και ωραία μπάλα δεν πρέπει να μας παγιδεύει. Οταν θα έρθει με το καλό η ώρα του Μουντιάλ, οι ομάδες δεν θα παίζουν τόσο ανοιχτά. Πόσες πραγματικές πιθανότητες υπάρχουν να δούμε σε παιχνίδι Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2-2 της Γερμανίας με την Αργεντινή; Ελάχιστες. Και οι δύο αντίπαλοι θα φυλάνε τα νώτα τους. Ούτε θα υπάρχει του χρόνου τόσος καθαρός χρόνος παιχνιδιού στα ματς, όπως στο Αννόβερο μεταξύ Μεξικού και Βραζιλίας ή στην Κολωνία μεταξύ Ιαπωνίας και Βραζιλίας. Ακόμα και το δικό μας 0-0 με το Μεξικό στη Φρανκφούρτη είχε πολλή ώρα καθαρού ποδοσφαίρου, στο οποίο πάντως βοήθησε με τα ελάχιστα σφυρίγματά του και ο Παραγουανός διαιτητής.

Στο Γερμανία – Αυστραλία 4-3 και στο Αργεντινή- Αυστραλία 3-2 είδαμε τραγικά αμυντικά λάθη που συμβαίνουν ΜΟΝΟ σε φιλικά ματς ή σε διοργανώσεις όπως το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει όμως να ευχαριστηθούμε την μπαλίτσα που παίζεται στη Γερμανία αυτές τις μέρες. Και η τετράδα των ημιτελικών θα μπορούσε κατά τα τρία τέταρτα να είναι ίδια στο Παγκόσμιο Κύπελλο σε δώδεκα μήνες. Η Βραζιλία, με όλα τα προβλήματα που εμφάνισε σε αυτό το τουρνουά, παραμένει η ομάδα με το περισσότερο συσσωρευμένο ταλέντο. Η Αργεντινή είναι η πιο «γεμάτη» ομάδα στο τουρνουά. Πιθανότατα και στον κόσμο αυτή την περίοδο. Εχει πληρότητα σε όλες τις γραμμές και διαθέτει καλύτερες λύσεις σε θέσεις στις οποίες η Βραζιλία, για παράδειγμα, αναγκάζεται να «δημιουργήσει» παίκτες. Ο Ζε Ρομπέρτο δεν είναι αμυντικός χαφ, όπως δεν είναι ικανός αντικαταστάτης του Καφού ο Σισίνιο.

Η ΑργεντινΗ, αντίθετα, έχει περίσσευμα από αμυντικά χαφ. Η αγωνιστική αναγέννηση του Ρικέλμε στη Βιγιαρεάλ της έδωσε λύση στο ζήτημα του πλέι μέικερ, ενώ έχει πάντα στο πρόσωπο του Σάμουελ και του Ζανέτι τους καλύτερους για την άμυνα σε αυτές τις θέσεις. Η επιλογή στην επίθεση ανάμεσα στον Κρέσπο και τον επίσης αναγεννημένο Φιγκερόα της δίνει μια έξτρα λύση, ενώ ο Τέβες και ο Αϊμάρ έχουν ένα χρόνο για να ξαναμπούν σε φόρμα. Αν το Μουντιάλ γινόταν τώρα, η Αργεντινή θα ήταν το ξεκάθαρο φαβορί. Επειδή η ιστορία διδάσκει, όμως, πως ένας χρόνος στο ποδόσφαιρο είναι αιωνιότητα, ας μη βιαζόμαστε για συμπεράσματα. Οσο για τη Γερμανία, η εικόνα της αν μη τι άλλο ήταν αξιοπρεπέστατη. Ο Κλίνσμαν πιστεύει πως αργά ή γρήγορα η ομάδα του θα μπορεί να βλέπει στα μάτια τούς καλύτερους από αυτήν. Το θέμα είναι πόσο αργά ή πόσο γρήγορα. Και αυτή η διοργάνωση του έδωσε κάποιες απαντήσεις. Ο Ποντόλσκι αποτελεί ό,τι καλύτερο έβγαλε το γερμανικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Εχει φαντασία και μυαλό. Χειρίζεται την μπάλα με το αριστερό πόδι σε σημείο που θυμίζει παλαιότερους σταρ τα ομάδας που τον ανέδειξε, της Κολωνίας. Μου θυμίζει περισσότερο τον Καρλ Χάιντς Φλόε και λιγότερο τον Βόλφγκανγκ Οφερατ, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι ακατέργαστο διαμάντι. Επίσης, η επαναπροσαρμογή του Ντάισλερ, σε συνδυασμό με την παρουσία του Μπάλακ, δίνουν στον Κλίνσμαν λόγους να χαμογελά.

Οσο για το Μεξικό, εδώ μπορεί να κάνει την υπέρβαση, αλλά στο Μουντιάλ του χρόνου έχω την αίσθηση πως θα προκύψουν ξανά τα υπαρξιακά του προβλήματα.