Η παλαιότερη και ανίατη ως τώρα «πράσινη» ασθένεια

Διαβάζω και ακούω όλες αυτές τις ημέρες το «γαϊτανάκι» δηλώσεων στον Παναθηναϊκό και ασφαλώς θεωρώ πως αυτή η κατάσταση μόνο επιζήμια είναι για τους «πράσινους». Είναι περίπου βέβαιο πως όλη αυτή η γκρίνια δεν θα υπήρχε αν για την ομάδα τα πράγματα είχαν τσουλήσει διαφορετικά στο Πρωτάθλημα ή ακόμα και στο ματς της Τετάρτης είχε έρθει η νίκη για να είμαστε ειλικρινείς. Το να έχεις πάρει «διπλό» στην Τούμπα και στο καπάκι το προβάδισμα να εξανεμίζεται δεν είναι ότι πιο ευχάριστο και πιθανώς να ήταν η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι και να υπάρξουν οι εξελίξεις που παρακολουθούμε το τελευταίο τριήμερο. Πάνω όμως κι από τα διοικητικά υπάρχει μια χρόνια αρρώστια στον Παναθηναϊκό κι είναι αυτή που αποτελεί για μένα τη ρίζα του κακού. Διότι ανεξάρτητα από όλα, καλοί ποδοσφαιριστές ήρθαν και έρχονται στον Παναθηναϊκό, αλλά αυτό που δεν αλλάζει είναι η νοοτροπία των ποδοσφαιριστών. Σε αυτό προσθέστε και πόσοι με διαφορετική φιλοσοφία προπονητές κάθισαν και στον πάγκο. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να διανοηθώ πως ήταν όλοι άχρηστοι ή δεν μπορούσαν να δώσουν πολλά παραπάνω στους «πράσινους». Άρα το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού και αυτό δυστυχώς για τον ΠΑΟ είναι το πώς αντιμετωπίζουν οι παίκτες τις υποχρεώσεις τους.

Δεν μου είναι εύκολα κατανοητό εδώ και χρόνια ποδοσφαιριστές να τα καταφέρνουν καλά στην Ευρώπη, αλλά να τα κάνουν μαντάρα τις αμέσως επόμενες μέρες στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Μου είναι επίσης δύσκολο να πιστέψω πως μια ομάδα που έκανε πάρα πολλές ευκαιρίες στο Πρωτάθλημα δεν μπορεί να σκοράρει και αυτό να συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Μου είναι δύσκολο ν’ αντιληφθώ πώς γίνεται οι «πράσινοι» να μην έχουν πάρει ούτε ένα ντέρμπι με τους άλλους δύο της Αθήνας τη στιγμή που στην Ευρώπη έκαναν μεγάλα παιχνίδια σε ματς με εξαιρετική κρισιμότητα. Ότι συνέβη φέτος έχει πολλαπλές εξηγήσεις. Πέρα από τις ευθύνες του προπονητή για τις οποίες μπορώ να γράφω σελίδες ολόκληρες πιστεύω πως οι παίκτες έχουν εξίσου μεγάλες. Κι άλλες τόσες έχει η διοίκηση που στο φινάλε κατάλαβε που πρέπει να απευθυνθούν και να μιλήσουν. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό οι φωνές του προέδρου έρχονται τώρα που το εισιτήριο για την δεύτερη θέση είναι υπό διεκδίκηση.

Το μεγάλο λάθος της εποχής που ήταν μόνον ο «Τζίγκερ» στο τιμόνι είναι ότι τα άλλοθι που προσφέρονταν στους ποδοσφαιριστές ήταν πολλά. Επιπλέον οι ποδοσφαιριστές ποτέ δεν έβλεπαν –κι αυτό εξακολουθεί να γίνεται - τον Παναθηναϊκό ως τη δουλειά που βγάζουν το ψωμί τους και θα πρέπει να την υπερασπίζονται και να παλεύουν για την πρόοδο της. Άλλωστε θυμηθείτε πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έχουν αποχωρήσει, πάντα είχαν κάτι άσχημο να πουν στο τέλος της θητείας τους στο «τριφύλλι». Αν κάνετε τη σύγκριση για το πώς μιλάνε οι συνάδελφοι τους στον «αιώνιο» αντίπαλο για την ομάδα τους, ίσως το κατανοήσετε καλύτερα.


Η διαφορετική αντιμετώπιση των αγώνων της Ευρώπης με τα ματς του Πρωταθλήματος είναι εμφανής εδώ και χρόνια. Η υπερβολή στο να αναδειχτούν μέσα από τα ρεπορτάζ ποιοι παίζουν καλά και ποιοι δεν παίζουν είναι μεγάλη. Τα περισσότερα χρόνια περισσότερο διαβάζουμε ατομική κριτική, παρά για το τι έκανε σαν ομάδα ο Παναθηναϊκός. Κι αυτό δυστυχώς πέρασε σε μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Το ποιος είναι καλός και ποιος δεν είναι, έβαλε σε δεύτερη μοίρα ακόμα και την ίδια την ομάδα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις μέσα στους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, πρώην και νυν, οι περισσότεροι ενδιαφέρονται ή ενδιαφέρθηκαν για την προσωπική ανάδειξη μέσα απ’ αυτήν, παρά για την ομάδα. Πάνω απ’ όλα αυτό που δεν βλέπω εδώ και χρόνια στον Παναθηναϊκό, όσο και στην ΑΕΚ είναι πρόσωπα που να στεναχωριούνται πραγματικά όταν δεν κερδίζουν ή χάνουν πέρα από εξαιρέσεις. Το που βρίσκονται ή εργάζονται, καλώς ή κακώς είναι κάτι που μόνο η εκάστοτε διοίκηση μπορεί να κάνει τους ποδοσφαιριστές να το καταλάβουν και όχι ο προπονητής.


Στον Παναθηναϊκό το πρώτο που θα πρέπει να κάνουν είναι να βρουν τρόπο ν’ αλλάξουν αυτή τη νοοτροπία. Αυτή υπάρχει εδώ και χρόνια στα «πράσινα» αποδυτήρια κι ακόμα και ποδοσφαιριστές που έρχονται «φρέσκοι» βλέπεις ν’ αλλάζουν και να προσαρμόζονται ύστερα από κάποιους μήνες σε αυτή τη λογική που υπάρχει εδώ και καιρό στην ομάδα. Προσωπικά θεωρώ ότι καμία σχέση δεν έχει η υπάρχουσα κατάσταση στα διοικητικά με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα που έχει άλλες διαστάσεις, αλλά σίγουρα δεν αφορά τους ποδοσφαιριστές και για να μην κοροϊδευόμαστε δεν τους επηρεάζει κιόλας. Το πρόβλημα που θίγω άλλωστε σήμερα, δεν είναι τωρινό. Αυτό που απομένει να δούμε είναι το αν, πρώτο θ’ αντιληφθούν ποτέ αυτό το πρόβλημα στον ΠΑΟ και δεύτερον πως θα το λύσουν.