Οταν τα γέρικα σκυλιά μαθαίνουν ακόμα νέα κόλπα

Το ποια είναι η τελευταία ομάδα που πήρε συνεχείς τίτλους στο Κύπελλο Πρωταθλητριών πιθανολογώ πως το ξέρετε. Ακούστηκε και ειπώθηκε πολλές φορές τον τελευταίο καιρό. Η Μίλαν του Αρίγκο Σάκι το 1989 και το 1990 είναι το τελευταίο κλαμπ που διατήρησε τα κεκτημένα.

Και για να πάμε ακόμα πιο πίσω, η Νότιγχαμ Φόρεστ στις εκπληκτικές μέρες δόξας υπό τις οδηγίες του εκκεντρικού αλλά ιδιοφυούς προπονητή που λεγόταν Μπράιαν Κλαφ είναι η μόνη άλλη ομάδα τα τελευταία 27 χρόνια που το πέτυχε! Η διαφορά με το αμέσως προηγούμενο διάστημα είναι τεράστια. Πριν από τη Φόρεστ η Λίβερπουλ είχε πάρει δύο σερί Κύπελλα και είχαν προηγηθεί η Μπάγερν και ο Αγιαξ με τρία συνεχή!

Στη Ρώμη ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον θα έχει την ευκαιρία να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του να ισοφαρίσει τα τρία Κύπελλα του Μπομπ Πέισλι με τη Λίβερπουλ (ένας εφιάλτης του όλα αυτά τα χρόνια, όταν δικαιολογημένα στο νησί κάποιοι φώναζαν πως αυτός έγινε σερ με μόλις ένα τρόπαιο), αλλά και να καταφέρει η Γιουνάιτεντ να γίνει η πρώτη ομάδα στην εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ που θα διατηρεί το τρόπαιο.

Τι μεσολάβησε, λοιπόν, στο ποδόσφαιρο και σε 29 σεζόν μόλις μία ομάδα κατάφερε να ξαναπάρει το Κύπελλο; Κάποιοι αναφέρουν ως γεγονός αναμφισβήτητο πως δυσκόλεψε το άθλημα από τη φύση του με τους πολλούς αγώνες. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν πια οι τεράστιες ομάδες εκείνης της εποχής, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προξενήσουν φόβο στους αντιπάλους τους.

Και κάποιοι άλλοι, πιο κυνικοί, λένε πως σε μία εποχή που το ποδόσφαιρο σε μία διοργάνωση που τη λένε Τσάμπιονς Λιγκ δέχεται να βάλει και τους δεύτερους, τους τρίτους και τους τέταρτους, ήταν φυσιολογική εξέλιξη να είναι αδύνατο να κρατηθείς στην κορυφή. Ολες οι παράμετροι εν μέρει είναι σωστές.

Τα πολλά ματς της σημερινής εποχής δεν είναι πάντως πιο πολλά απ' ό,τι στη δεκαετία του '70. Η Αρσεναλ, για παράδειγμα, το 1980 έδωσε 71 επίσημα ματς και μέσα σε μία εβδομάδα στο τέλος του Μαΐου έχασε και τους τρεις τίτλους που διεκδικούσε. Η Λιντς Γιουνάιτεντ του μεγάλου Ντον Ρέβι επί μία δεκαετία, από το 1965 έως το 1975, ήταν πάντα μέσα σε όλες τις διοργανώσεις, από την πρώτη μέρα της σεζόν μέχρι την τελευταία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, σε 10 περιπτώσεις έμεινε δεύτερη η φιναλίστ, γιατί με σχεδόν 65 ματς τον χρόνο, μία εποχή επίσης που υπήρχαν ατελείωτοι επαναληπτικοί σε Κύπελλα και Λιγκ Καπ, το ρόστερ της εποχής με 18 παίκτες δεν της έφτανε.

Η Μίλαν το 1973 έχασε ένα ολόδικό της πρωτάθλημα λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων στη Θεσσαλονίκη με αντίπαλο τη Λιντς, διότι συνετρίβη 5-3 στη Βερόνα. Ο Νερέο Ρόκο, προπονητής των «ροσονέρι», είχε χρησιμοποιήσει ακριβώς την ίδια ενδεκάδα στα δύο ματς, γιατί αυτούς θεωρούσε βασικούς και πρώτες επιλογές του! Ο Αγιαξ τη χρονιά της απόλυτης αυτοκρατορίας του, το 1971-72, χρησιμοποίησε μόλις 17 ποδοσφαιριστές. Αυτό δεν τον εμπόδισε να κατακτήσει νταμπλ και Σούπερ Κύπελλο Ολλανδίας αλλά και το Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης συν το Κύπελλο Πρωταθλητριών και το Διηπειρωτικό, κάτι που κυνήγησε φέτος η Μάντσεστερ

Γιουνάιτεντ και διαπίστωσε πόσο αδύνατο είναι! Σήμερα, όμως, οι ομάδες έχουν ρόστερ από 25-30 παίκτες πρώτης επιλογής, που το αλλάζουν με βάση τις ανάγκες του συλλόγου. Αρα, τι τους εμποδίζει να επαναλάβουν τη διάκριση στο πιο σπουδαίο τρόπαιο της σεζόν;

Πολύ απλά αυτό που διαφοροποιεί τα πράγματα είναι ο φόβος της αποτυχίας. Κάποτε τεράστιες ομάδες δεν είχαν την ευκαιρία να αγωνιστούν στο πιο σπουδαίο Κύπελλο αν δεν ήταν πρωταθλήτριες. Η Λιντς το προσπαθούσε χρόνια στην Αγγλία, η Κολωνία και η Γκλάντμπαχ το ίδιο στη Γερμανία. Η Μπαρτσελόνα περίμενε από το 1961 έως το 1975 και μετά πάλι έως το 1986 την ευκαιρία της! Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το 1969 έπαιξε ξανά το 1993. Τότε, στην προ 1999 εποχή ακόμα και του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν πλέον άνοιξε η διοργάνωση στους δεύτερους, ο φόβος της ήττας σε έκανε να παίζεις με τις αισθήσεις σε εγρήγορση.

Αν έχανες και αποκλειόσουν, ποιος ξέρει πότε θα είχες πάλι την ευκαιρία; Ενώ τώρα ποια ομάδα από αυτές που πήραν το Κύπελλο από το 1998 και μετά είχε πρόβλημα; Μόνο η Λίβερπουλ στον τελικό της Πόλης, η οποία γνώριζε πως αν δεν έπαιρνε το τρόπαιο θα έμενε εκτός, υπερέβαλε εαυτόν. Αυτό που ελάχιστοι συνειδητοποιούν είναι πως στον 21ο αιώνα μόνο η Βαλένθια αγωνίστηκε σερί χρονιές στον τελικό και τώρα θα το κάνει η Γιουνάιτεντ. Και η τελευταία ομάδα που υπερασπίστηκε τον τίτλο της ήταν η Γιουβέντους του Λίπι το 1997 στο Μόναχο.

Οταν οι ομάδες που ανήκουν σ' αυτό πανίσχυρο κλειστό κλαμπ, που το λέγαμε G14, αλλά καταργήθηκε, συνεχίζουν να έχουν τον πρώτο λόγο στα δρώμενα, έχουν σχεδόν εξασφαλισμένο το «εισιτήριο», η όρεξη και η δύναμη για να επαναλάβεις την προσπάθεια πάει περίπατο μόλις πάρεις το τρόπαιο. Η Μίλαν του 2008, η Μπαρτσελόνα του 2007, η Λίβερπουλ του 2006, η Μίλαν του 2004, η Ρεάλ του 2003 και του 2001, η Μπάγερν του 2002, η Μαν. Γιουνάιτεντ του 2000 δεν είχαν στα μάτια την οργή και την επιθυμία της προηγούμενης χρονιάς, όταν και κατέκτησαν το Κύπελλο.

Μονάχα η Πόρτο ήταν καταδικασμένη από χέρι με το που το πήρε να μην επαναληφθεί η επιτυχία της. Και αυτό ακριβώς που έλειπε από όλους αυτούς ο Φέργκιουσον το μετέτρεψε σε όπλο για την ομάδα του φέτος, βάζοντας ψηλά τον πήχη από την αρχή και μην αφήνοντας κανέναν παίκτη του να επαναπαυθεί στις δάφνες!

Σαφέστατα και η διοργάνωση έγινε πιο δύσκολη από την ώρα που αντί για πέντε-έξι μεγάλα ονόματα που έμπαιναν στην κληρωτίδα έως και μία δεκαετία πίσω, τώρα υπάρχουν σχεδόν τα διπλά. Από την άλλη, κάποτε ένα λάθος, μία κακή βραδιά τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο, αρκούσε για να δεις τη συνέχεια από την τηλεόραση. Τώρα πια μπορείς να γλιτώσεις ακόμα και με τρεις ή τέσσερις ήττες στη σεζόν, κάτι αδιανόητο στο παρελθόν.

Εκείνο, πάντως, που διαφοροποιεί το σημερινό ποδόσφαιρο και δυσκολεύει την επανάληψη μιας επιτυχίας είναι πως εύκολο ματς, με την έννοια που υπήρχε πριν από 30 ή 40 χρόνια απέναντι σε ερασιτέχνες αντιπάλους από την Κύπρο ή τη Μάλτα ή ακόμα και την Τουρκία (που τότε δεχόταν επτά και οκτώ γκολ σε εθνικό επίπεδο), δεν υπάρχει. Κι επίσης έχει περάσει η εποχή που μία ομάδα ήταν άγνωστη σε κάποια άλλη. Εδώ και μία δεκαετία με τη δορυφορική τηλεόραση και το Ιντερνετ κανένας προπονητής δεν περιμένει τον αντίπαλο να αιφνιδιαστεί από οτιδήποτε.

Το Κύπελλο Πρωταθλητριών κάποτε ήταν μόνο για τους πρώτους. Ομως, το Τσάμπιονς Λιγκ είναι πραγματικά η διοργάνωση που όλοι οι κορυφαίοι δίνουν το «παρών» και πια το να κρατηθείς πρώτος όχι μόνο μοιάζει δύσκολο, αλλά αποδεικνύεται και ακατόρθωτο! Αν στη Ρώμη ο Φέργκιουσον, στα 67 του χρόνια, καταφέρει να οδηγήσει τη Γιουνάιτεντ σε μία επανάληψη του περσινού θριάμβου και μόνο που σε αυτή την ηλικία αποδεικνύει πως τα γέρικα σκυλιά μαθαίνουν νέα κόλπα, θα είναι αξιοσημείωτος.

Αλλαξε το στυλ της ομάδας του και το έκανε πιο ευρωπαϊκό, με καλύτερο αμυντικό προσανατολισμό αλλά και χωρίς να αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του. Θα δικαιούται πια τον τίτλο του κορυφαίου μάνατζερ όλων των εποχών αν πάρει το Κύπελλο, γιατί μην ξεχνά κανείς πως ο πρώτος τίτλος του στην Ευρώπη ήταν το 1983 με την Αμπερντίν.

Υστερα από 26 χρόνια το να είσαι ακόμα στο προσκήνιο και να βάζεις τα γυαλιά σε πολλούς νεότερους δεν είναι απλό.