Ο «καπετάνιος» του Ολυμπιακού και το Δ.Σ.

Ιούνιος του 1985. Ο τότε πρόεδρος του Παναθηναϊκού Γιώργος Βαρδινογιάννης λέει στην ιδιαιτέρα του ότι το απόγευμα θα συγκληθεί το Δ.Σ. της «πράσινης» ΠΑΕ. Η γραμματέας τον ρωτάει ποιους να ειδοποιήσει. «Κανέναν», αποκρίνεται ο «καπετάνιος». Συγχρόνως της δίνει την απόφαση του Δ.Σ. με την απομάκρυνση του Γιάτσεκ Γκμοχ και την πρόσληψη του παγκοσμίως άσημου Πίτερ Πάκερτ, ο οποίος έμελλε ύστερα από μερικούς μήνες να κατακτήσει το νταμπλ.

Η γραμματέας ρωτάει εκ νέου τον Γ. Βαρδινογιάννη αν θα δώσει στη δημοσιότητα την απόφαση και αυτός απαντά καταφατικά. Και όταν τον ρωτάει αν θα ενημερώσει προηγουμένως τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΠΑΕ, της λέει: «Θα το διαβάσουν αύριο στις εφημερίδες»!

Η πιο πάνω ιστορία, η οποία ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, όπως πολλές στο ελληνικό πρωτάθλημα, είναι η συγγενέστερη προς τη σημερινή σύγκληση του Δ.Σ. του Ολυμπιακού που μπορώ να βρω. Και, βέβαια, όποιος νομίζει ότι κάποιο από τα μέλη του «ερυθρόλευκου» συμβουλίου θα κάνει τον Σωκράτη Κόκκαλη να μεταβάλει την όποια απόφαση έχει στο μυαλό του, προφανώς έλειπε τα τελευταία χρόνια από τη χώρα! Η διαφορά με την προ 24ετίας ιστορία είναι ότι δεν θα πληροφορηθούν από τον Τύπο τη βούληση του προέδρου. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα την επηρεάσουν.

Το αν θα συνεχίσει ο Βαλβέρδε στον Πειραιά δεν το γνωρίζω. Ούτε μπορεί να είναι κάποιος στο μυαλό του Κόκκαλη. Η εντύπωσή μου, πάντως, είναι ότι ο Βάσκος απώλεσε την ευκαιρία να εδραιωθεί στον Ολυμπιακό προ τριμήνου. Οταν πριν από τις αναμετρήσεις με τη Σεντ Ετιέν ο πρόεδρος διένυε περίοδο «σφοδρού έρωτα» με τον προπονητή. Ηταν το καταλληλότερο τάιμινγκ για να εξασφαλίσει ο δον Ερνέστο νέο συμβόλαιο με εξαιρετικούς όρους. Οι μετέπειτα εξελίξεις απλώς επιβεβαιώνουν ότι στο εγχώριο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι ο προπονητής δεν είναι το «Α» και το «Ω» σε μία ομάδα, αλλά ένας κοινός διεκπεραιωτής.

Ο Βαλβέρδε θεωρεί -πιθανότατα όχι αδικαιολόγητα- ότι με τη δουλειά που παρήγαγε στη σεζόν δικαιούται ίδιους ή και καλύτερους όρους στη συνεργασία του με την πειραϊκή ομάδα. Αντίθετα, ο Σωκράτης Κόκκαλης, όπως όλα δείχνουν, επιθυμεί να εξασφαλίσει ότι μένοντας ο Ερνέστο Βαλβέρδε θα έχει κίνητρα για να κυνηγήσει το κάτι παραπάνω. Οσο και αν ο Ολυμπιακός είναι σύλλογος με δυναμική και νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο που «κρύβει» τη ζημία από τη φετινή αποτυχία συμμετοχής στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν θα αντέξει -κυρίως ο πρόεδρός του- το «δις εξαμαρτείν», δηλαδή απανωτό αποκλεισμό από την προσοδοφόρα διοργάνωση. Από την άλλη, αν η ετυμηγορία-τιμωρία του Βαλβέρδε είναι η αντικατάστασή του, θα περιπλέξει τα πράγματα. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να επανασχεδιαστεί από καινούργιο προπονητή σ' ένα καλοκαίρι, κατά το οποίο για πρώτη φορά θα κληθεί να παίξει σε δύο προκριματικούς γύρους.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού σαφέστατα και είναι ταγμένος στο πλευρό του Βάσκου, με το επιχείρημα ότι δεν συντρέχει μετά την κατάκτηση του νταμπλ λόγος αλλαγής στον πάγκο. Προσωπικά, όμως, δεν αδικώ ούτε την άλλη λογική. Και τούτο διότι ο «εντρεναδόρ» έμεινε εκτεθειμένος σε τρία κομβικά σημεία της φετινής περιόδου: αποκλείστηκε το καλοκαίρι από την Ανόρθωση, δεν «διάβασε» σωστά τη Σεντ Ετιέν με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να αποτύχει να στοχεύσει την υπέρβαση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και, τέλος, το κοουτσάρισμά του στο α' ημίχρονο του τελικού με την ΑΕΚ. Καθυστέρησε να αντιδράσει και τον έσωσε ένας ποδοσφαιριστής που ουδέποτε πίστεψε πραγματικά. Ο Ματ Νταρμπισάιρ.

Τέλος πάντων. Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει «καπετάνιο», όπως είχε και ο ΠΑΟ το 1985. Αυτός έχει το πηδάλιο, αυτός θα αποφασίσει...

Το ιδανικό ζευγάρι

Δεν είναι πολλές οι φορές που στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα μία διαιτητική αδικία αποδίδει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Συνέβη προχθές το βράδυ στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Ο Νορβηγός Οβρεμπο ξεσήκωσε τους Λονδρέζους, αν και από τα τόσα που ζήτησαν, στο μοναδικό που πραγματικά έχουν δίκιο βουνό είναι στο χέρι-πέναλτι του Πικέ. Ομως, για τους ουδέτερους, τους λάτρες του καλού ποδοσφαίρου, το ζευγάρι που άξιζε να ανέβει τα σκαλοπάτια στην εξέδρα του τελικού είναι το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Μπαρτσελόνα.

Η αρμάδα του σερ Αλεξ Φέργκιουσον μπορεί να μην είναι οδοστρωτήρας, αλλά είναι η... Μάντσεστερ. Επί δύο χρόνια αήττητη στο Τσάμπιονς Λιγκ (έχασε για τελευταία φορά τον Απρίλιο του 2007 από τη Μίλαν). Η Μπάρτσα άξιζε να είναι στον τελικό της Ρώμης γιατί καθ' όλη τη διαδρομή της διοργάνωσης έθελξε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη με την απόδοσή της. Εθελξε γενικώς, μια και έχει σημειώσει σχεδόν 150 τέρματα σε όλες τις φετινές διοργανώσεις που έχει λάβει μέρος. Βέβαια, όπως πέρυσι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που δεν σκόραραν στους ημιτελικούς, έτσι και φέτος οι «μπλαουγκράνα» παραλίγο να κάνουν το ίδιο. Είχαν όμως την τύχη το σουτ του Ινιέστα στις καθυστερήσεις -το μοναδικό που πήγε στην εστία του Τσεχ- να πάει στα δίχτυα.

Η Τσέλσι πλήρωσε την αδυναμία της να «κλειδώσει» τη νίκη όταν έπαιξε για πολλή ώρα με παίκτη παραπάνω (αν και άδικη η αποβολή του Αμπιντάλ). Και ο «μαέστρος» Γκους Χίντινκ πλήρωσε τον συντηρητισμό του. Και εν πάση περιπτώσει, το γεγονός ότι θυσίασε τα πάντα στον βωμό της τακτικής και κατέστησε την ομάδα του αντιπαθή σε μεγάλη μερίδα των φιλάθλων που παρακολούθησαν τους ημιτελικούς.