Το «μάθημα» του Βερολίνου

Γράφει από το Βερολίνο ο Χρήστος Ρομπόλης

Για όσους αγαπούν το μπάσκετ και τον αθλητισμό, η Παρασκευή ήταν μία φανταστική ημέρα. Απολαύσαμε δύο καταπληκτικούς ημιτελικούς και τέσσερις εξαιρετικές ομάδες στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας και αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να γραφτεί γραμμή ή να ακουστεί έστω και μία λέξη για επεισόδια. Ασφαλώς δεν ήταν το θέαμα αυτό που «καθήλωσε» τους λίγους που ήρθαν για φασαρίες εκατέρωθεν. Άλλωστε η συντριπτική πλειονότητα όσων έκαναν το ταξίδι διαπιστώνει κανείς πως είναι άνθρωποι που ήρθαν να χαρούν το μπάσκετ, να υποστηρίξουν την ομάδα τους και να κάνουν τη σχετική καζούρα-έστω και με υβριστικά συνθήματα-στον αντίπαλο, όπως κάνουν όλοι οι νικητές στους φίλους τους που ανήκουν σε άλλο «στρατόπεδο» και είναι απόλυτα θεμιτό.

Το «μάθημα» που έδωσε σε όλους μας και κυρίως στους «κρατούντες» το Βερολίνο είναι πως εκεί που εφαρμόζονται οι νόμοι και δεν υπάρχει ατιμωρησία «βασιλεύει» η ηρεμία, η ειρήνη και ο υγιής αθλητισμός. Δεν χρειάστηκε να γίνουν συλλήψεις, ρίψεις δακρυγόνων και μάχες με γκλομπ και πέτρες για να συμβεί αυτό. Αρκεί και μόνο η γνώση ότι το παραμικρό παρατράγουδο θα έχει συνέπειες, όπως (πρέπει να) συμβαίνει σε κάθε ευνομούμενο κράτος. Οι άνθρωποι που δίνουν ραντεβού για ξύλο στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας δεν έχουν αυτό το φόβο. Γνωρίζουν πως οι συλλήψεις σπανίζουν και ακόμη σπανιότερα όταν γίνονται τους οδηγούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Κοινώς... βρίσκουν και τα κάνουν. Στο Βερολίνο όμως όλοι ήταν «αρνάκια». Η διακριτική παρουσία των «χτιστών» Γερμανών αστυνομικών με τη συνοδεία των σκυλιών τους (το φίμωτρο που φορούσαν λειτουργούσε ως... υπενθύμιση του κινδύνου και έφερνε στο μυαλό κάτι από Χάνιμπαλ Λέκτερ στη «Σιωπή των Αμνών») αρκούσε για να τηρηθεί η τάξη χωρίς να ανοίξει ρουθούνι ή να κοκκινίζουν τα μάτια από τα χημικά.

Ας μην το περιορίσουμε όμως σε αυτούς που «ψάχνονται» για επεισόδια. Ας μη βγάλουμε όλοι μας την ουρά μας απέξω. Ακόμη και οι φίλαθλοι που απλώς ήρθαν να υποστηρίξουν την ομάδα τους, ακόμη και οι δημοσιογράφοι ή οι Έλληνες τουρίστες είναι πιο προσεκτικοί. Όλοι μας σίγουρα θα έχουμε πετάξει ένα σκουπιδάκι στο δρόμο, όλοι μας σίγουρα θα έχουμε περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο χωρίς πράσινο φανάρι για πεζούς ή διάβαση, όλοι μας έχουμε μπει ανάποδα σε οδό για να «κόψουμε» δρόμο, όλοι μας έχουμε ξεπεράσει πολλάκις το όριο ταχύτητας και έχουμε κάνει πολλά άλλα ανάλογα «μικρά αμαρτήματα». Στην Ελλάδα όμως. Γιατί σε μία «σοβαρή χώρα» η γνώση (ή φόβος αν θέλετε) πως ο πέλεκυς του νόμου παραμονεύει, λειτουργεί αποτρεπτικά.

Μήπως θα έπρεπε τελικά οι τελικοί της Α1 να γίνουν στο Βερολίνο; Φαίνεται τελικά πως ο ελληνικός αθλητισμός δεν χρειάζεται τόσο τις μεταγραφές μεγάλων παικτών για να προοδεύσει, αλλά μάλλον τις μεταγραφές πολιτικών ηγετών και ανθρώπων, που όχι απλώς θα θεσπίζουν νόμους, αλλά θα φροντίζουν και για την εφαρμογή τους.

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com