Oταν το παρελθόν αφήνει ανεξίτηλα τα αποτυπώματά του στο μέλλον

Το να αναλύσει κανείς τη σημασία της γέννησης της ΑΕΚ σαν χθες πριν από 85 χρόνια (13 Απριλίου 1924), ψάχνοντας στα κιτάπια τους τίτλους ή τις επιτυχίες της, είναι σαν να επιχειρεί να εξηγήσει την επιβλητικότητα του ναού της Αγιάς Σοφιάς, μετρώντας τα… κιλά τσιμέντου που χρειάστηκαν για τα θεμέλια. Διότι η ΑΕΚ από μόνη της είναι ιστορία.

Πρόκειται για ένα σωματείο που ενσάρκωσε τα όνειρα και στέγασε τις ελπίδες μιας ξεριζωμένης γενιάς. Υπήρξε από την πρώτη μέρα της μέχρι και σήμερα πυρήνας κοινωνικής δραστηριότητας. Σε μία χώρα που δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε την ιστορία, μοιάζει απολύτως φυσιολογικό να περνάνε σημαντικές επέτειοι χωρίς την ανάλογη προβολή. Ο Ελληνας αγαπά την επιτυχία, όχι το ίδιο το παιχνίδι, τον ίδιο τον αθλητισμό. Οι οπαδοί της ΑΕΚ είναι αλήθεια πως είναι διαφορετικοί από εκείνους των άλλων δύο μεγάλων του τέως ΠΟΚ, ακριβώς επειδή στην πλειονότητά τους δεν ακολούθησαν αυτόν τον μοναχικό δρόμο λόγω τίτλων ή επιτυχιών, αλλά κυρίως λόγω βιωμάτων.

Φυσικά, αν θέλει κανείς να εξάρει τη μοναδικότητα των επιτυχιών της «Ενωσης», βρίσκει και με το παραπάνω ευκαιρίες να κάνει τεράστια λίστα. Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο μπάσκετ το 1968 μόνο με Ελληνες παίκτες δεν είναι κάτι που περνά απαρατήρητο, ούτε το ότι άλλη ελληνική αθλητική αναφορά στο Βιβλίο Γκίνες δεν υπάρχει πέραν των 80.000 θεατών που βρέθηκαν εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Για τους λάτρεις των στατιστικών το ότι είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει κατακτήσει από μία τουλάχιστον φορά όλους τους εγχώριους τίτλους αποτελεί μία καταπληκτική ερώτηση για κουίζ, μια και η ΑΕΚ ήταν η νικήτρια του μοναδικού Λιγκ Καπ που έγινε στη χώρα μας το 1990. Επίσης, το ότι έφτασε τουλάχιστον στα προημιτελικά και στα τρία Κύπελλα Ευρώπης (Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων και ΟΥΕΦΑ) την καθιστά μοναδική.

Ομως η ΑΕΚ, το γράψαμε πιο πάνω, έχει τη δική της θέση στην ιστορία επειδή ως ομάδα άλλαξε το σύγχρονο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, όταν ο Μπράνκο Στάνκοβιτς εισήγαγε την καλοκαιρινή προετοιμασία στο λεξιλόγιο και όταν δοκίμασε για πρώτη φορά έναν παίκτη ως λίμπερο σε μεγάλο ματς (τον Βασιλείου στη ρεβάνς της Δανίας με την Ακαντέμισκ) το 1968.

Επίσης, με την άφιξη του Φάντροκ το 1974 το πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο και το τεχνητό οφσάιντ που είχε εφαρμόσει ο Αγιαξ το είδαμε και στην Ελλάδα, απολαμβάνοντας εικόνες από το αύριο του ποδοσφαίρου πολύ νωρίτερα από άλλες χώρες πολύ πιο προηγμένες από εμάς. Και μην ξεχνάμε πως το 1999 η ΑΕΚ έδειξε τη μοναδικότητά της, αγνοώντας το εμπάργκο, επισκεπτόμενη το μαρτυρικό Βελιγράδι για εκείνη την ιστορική (πέρα για πέρα) συνάντηση με την Παρτίζαν. Λένε πως δεν πρέπει να ζεις με το παρελθόν, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό αφήνει πάντα ανεξίτηλα τα αποτυπώματά του στο μέλλον.