Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
«Πέντε, τέσσερα, τρία, δυο, ένα…είμαστε πρωταθληταί Ευρώπης». Για μας τους νεότερους, η θρυλική φωνή του Βασίλη Γεωργίου από την ιστορική περιγραφή του τελικού του κυπέλλου κυπελλούχων του 1968 στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, αποτέλεσε τον «μπούσουλα». Το εφαλτήριο για να ψάξουμε στα αρχεία τι κατάφερε πριν από τόσα χρόνια η ομάδα μπάσκετ της Ένωσης, που για την εποχή, ξεπερνούσε κάθε όνειρο και φαντασία. Στις 4 Απριλίου 1968 η ΑΕΚ φόρεσε για πρώτη φορά στην ιστορία το στέμμα της «Βασίλισσας». Σε δύσκολα και ταραγμένα κοινωνικά χρόνια και χαλεπούς για την πατρίδα μας καιρούς. Κόντρα στη λογική των αριθμών αντιμετωπίζοντας τον τότε Γολιαθ της καλαθόσφαιριας, την δυο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλάβια Πράγας η παρέα των Αμερικάνου, Χρηστέα, Ζούπα, Βασιλειάδη, Τρόντζου, Λαρεντζάκη, Τσάβα, Νεσιάδη, Πετράκη και Δημητριάδη με προπονητή τον Νίκο Μήλα, ανέβασε το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή.
Ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος σε όλα τα αθλήματα για ελληνικό σύλλογο. Οι 80.000 θεατες σε αγώνα της πορτοκαλί θεάς, παραμένουν ακατάρριπτο ρεκορ Γκίνες στο Παναθηναϊκό Στάδιο και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο αν υπήρχε χώρος να φιλοξενήσει και τους άλλους 30.000 που έμειναν έξω. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Με αφορμή τη συμπλήρωση 85 χρόνων ιστορίας του συλλόγου, εύκολα αναρωτιέται κανείς, γιατί αυτή η ομάδα να μην πρωταγωνιστεί και σήμερα; Η ΑΕΚ έχει να επιδείξει από τότε μια κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου το 2000, μια συμμετοχή σε τελικό Ευρωλίγκας το 1999, ένα «αντρίκειο» πρωτάθλημα το 2002 και κάποια κύπελλα Ελλάδας που «χρύσωναν» το χάπι της γενικότερης μετριότητας. Η ταλαιπωρία που πέρασε το «κιτρινόμαυρο» συγκρότημα, με τις διοικητικές αναταραχές των τελευταίων ετών είναι γνωστές.
Θα ήταν κουραστικό να επαναλάβουμε, ότι η ομάδα έπεσε «θύμα» της κακής διαχείρισης και σχεδιασμού της προηγούμενης ηγεσίας. Τα λάθη άπειρα και τα σημάδια «διάλυσης» ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Ευτυχώς, ο κόσμος έστω και με λάθος τρόπο κάποιες φορές ήταν κοντά στην οποιαδήποτε προσπάθεια ξεκινούσε η ομάδα. Ακόμα και όταν οι παίκτες που φορούσαν τη φανέλα, δεν θα περνούσαν ούτε για βόλτα από την προπόνηση σε άλλες περιόδους. Τα χειρότερα έχουν αποσοβηθεί, αλλά η κατάσταση σε αγωνιστικό, οικονομικό και διοικητικό επίπεδο ήταν τόσο τραγική που άπαντες συμφωνούσαν: «Δεν πάει πιο κάτω». Κι όμως πάει. Με τις υπάρχουσες συνθήκες το φετινό κατόρθωμα της νέας διοίκησης, του προπονητή και των παικτών είναι μεγάλο.
Η ΑΕΚ παρουσιάζει ένα αξιοπρεπές σύνολο, με κάποιους έμπειρους παίκτες που ίσως εξασφαλίσουν και την συμμετοχή στα πλέι-οφ. Χωρίς οι συντελεστές της ομάδας να έχουν πληρωθεί τα δεδουλευμένα, με τις αποχές από τις προπονήσεις να έχουν ξεκινήσει δειλά-δειλά, το μέλλον να διαγράφεται δισείωνο παρά την ομολογουμέννς, φιλότιμη προσπάθεια της διοίκησης. Το μέγεθος του ονόματος της ομάδας όμως αξίζει να θεωρείται επιτυχία η είσοδος στα πλέι-οφ; Αρμόζει σε μια τόσο μεγάλη ομάδα να έχει απλήρωτους παίκτες; Ταιριάζει στο πρεστίζ της να παίζει σε γήπεδα-κατακόμβες όπως το Σπόρτινγκ; Φρονώ πως όχι. Τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση. Όποιος απαντήσει με ακρίβεια κερδίζει χρυσό ρολοϊ!
Η απορρία που λογικά υπάρχει στο μυαλό όμως, είναι όσοι επιχειρηματίες έχουν τον τελευταίο καιρό εκφράσει την τόσο μεγάλη αγάπη τους για τον «δικέφαλο», και είναι αρκετοί, γιατί κρύβονται; Γιατί δεν βοηθούν; ΑΕΚ δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο, όσο και αν αυτό έχει περισσότερη αίγλη και προβολή. Η ουσία είναι ότι αν δεν μπει «ζεστο» χρήμα από άνθρωπο με διάθεση να βοηθήσει προκοπή δεν θα γίνει. Και η ΑΕΚ, την οποία το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται μεγάλη και άμεσα, θα παραμείνει ίσως η μοναδική «Βασίλιισα» που δεν θα έχει τον θρόνο της. Και αυτό, μόνο θλίψη προκαλεί στους αληθινούς φίλους του αθλήματος, που εύχονται κάποια στιγμή να γίνει ένα θαύμα. Χρόνια πολλά ΑΕΚ!
Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com