Τελικά τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία ή όχι;

Γράφει ο Αντώνης Κατσίκης

Όπου σταθεί και όπου βρεθεί κανείς τους τελευταίους τρεις μήνες, κάπου γύρω του θα ακούσει να συζητούν για την- περιβόητη πια- οικονομική κρίση. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, γνωρίζουν τι σημαίνει, φαντάζονται από πού προήλθε ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι που ξέρουν αν και πότε θα κοπάσει.

Στον αθλητισμό, οι περισσότεροι σύλλογοι προσέχουν για να έχουν, αλλά δεν είναι και λίγα τα κλαμπ που έχουν βρεθεί ήδη στο χείλος του γκρεμού λόγω της οικονομικής κρίσης. Παρακολουθώντας τις προηγούμενες μέρες το Final-8 που έγινε στο Τορίνο αλλά και το Final-4 του ΝCAA, είδα δύο διαφορετικούς κόσμους μπροστά μου. Από τη μια, τα κολεγιόπαιδα που δίχως…δολάριο στη τσέπη τους έφτυναν αίμα και ίδρωναν τη φανέλα του κολεγίου για ένα καλύτερο αύριο-μέσω του ντραφτ και την είσοδο στο ΝΒΑ-αλλά και μια θέση στο μουσείο της ιστορίας του κολεγιακού μπάσκετ και με 72,000 οπαδούς στις εξέδρες να τους υποστηρίζουν. Από την άλλη, διεξήχθη ένα Final-8 που πολύ γρήγορα θα ξεχαστεί. Και γιατί το θέαμα ήταν στα περισσότερα παιχνίδια κακό αλλά και γιατί η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρή.

Τελικά, νικήτρια ήταν η Λιέτουβος Ρίτας. Η λιθουανική ομάδα είχε το έκτο μεγαλύτερο μπάτζετ από τις οκτώ που συμμετείχαν στον θεσμό αλλά έχει πρόγραμμα. Οι…ζάμπλουτες Κίμκι και Ντιναμό Μόσχας, ιδιαίτερα η δεύτερη, απέτυχαν παταγωδώς και γύρισαν στην παγωμένη Μόσχα με άδεια χέρια και χωρίς το εισιτήριο για την Ευρωλίγκα της νέας περιόδου. Το ερώτημα που εύλογα γεννάται λοιπόν είναι αν τελικά τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία. Η απάντηση είναι περίπλοκη και πραγματικά διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Από σύλλογο σε σύλλογο και από άθλημα σε άθλημα. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δηλαδή, μόνο στα κολλέγια υπάρχει πλέον…πρωταθλητισμός χωρίς χρήματα ενώ και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο δεν είναι όλες οι ομάδες πλούσιες ενώ υπάρχουν και αρκετές που είναι και πάρα πολύ πλούσιες και καταφέρνουν να κατακτούν και τίτλους.

Η απόσταση λοιπόν που χωρίζει τους δύο κόσμους, των φτωχών και πλουσίων κλαμπ δηλαδή, είναι αρκετά μεγάλη. Αλλά έχει αποδειχτεί πως ακόμα και όταν δεν υπάρχουν καν χρήματα-βλέπε NCAA-το θέαμα μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο και η προσέλευση του κόσμου να μην μπαίνει καν σε σύγκριση. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για έναν απλούστατο λόγο. Τα παιδιά μπαίνουν από μικρή ηλικία σε μια λογική. Το ίδιο και ο κόσμος που τους ακολουθεί παντού και τους υποστηρίζει. Πως το χρήμα θα σου έρθει μόνο αν δουλέψεις και αφού πετύχεις ορισμένα πράγματα στη ζωή σου. Παράλληλα θα πρέπει να διαβάζεις και μάλιστα πάρα πολύ ώστε να καταφέρνεις να παραμένεις στην ομάδα του κολλεγίου. Έτσι, μπαίνουν από νωρίς σε μια λογική και συγκεκριμένη νοοτροπία και πηγαίνουν στο ΝΒΑ έτοιμοι. Ως άνθρωποι κυρίως γιατί ως αθλητές λίγοι είναι αυτοί που από την πρώτη χρονιά ξεχωρίζουν.

Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Τα λεφτά δίνονται σωρηδόν με έναν και μόνο στόχο. Την κατάκτηση της κορυφής. Τώρα. Ούτε δευτερόλεπτο αργότερα. Κάπως έτσι, με τέτοια νοοτροπία δηλαδή, φτάνουν οι ομάδες να σπαταλούν υπέρογκα ποσά και στο τέλος να κάνουν μια τρύπα στο νερό. Η Κίμκι απέκτησε φέτος δύο από τους πιο ακριβούς παίκτες της Ευρώπης, τον Ντελφίνο και τον Γκαρμπαχόσα. Όπως όλα δείχνουν θα μείνει χωρίς τίτλο. Ηθικό δίδαγμα; Ναι, τα λεφτά κάνουν τον κόσμο να κινείται, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Οι Ρώσοι μπερδεύτηκαν και πήγαν προς τον γκρεμό. Επένδυση ναι. Με πρόγραμμα, όμως, γιατί τα φαινόμενα νεοπλουτισμού έχει –από-δείξει η ιστορία πως πληρώνονται. Και ορισμένες φορές κοστίζουν πολύ πιο ακριβά και πό την ίδια την επένδυση.

Για απορίες σχόλια παρατηρήσεις στο antonis33@hotmail.com