Πρώτος στόχος να κρατηθεί το μηδέν

Με τον Κατσουράνη να λείπει, ο Τζιόλης είναι η φυσιολογική επιλογή, όμως είναι εύκολο να λες πως αντικαθιστάς τον μέσο της Μπενφίκα, αλλά δύσκολο να το κάνεις. Ο Κατσουράνης διαθέτει την ικανότητα να μαρκάρει ακόμα και άτομο και αν τελικά αγωνιστεί ο Μπεναγιούν, θα ήταν ιδανικός σε αυτόν τον ρόλο. Ο Τζιόλης είναι εξαιρετικός στο να κρατά την μπάλα και κυρίως τη θέση του και θα βελτιωθεί ακόμα πιο πολύ στην Μπουντεσλίγκα. Αν έμενε στην Ελλάδα, θα υπήρχε στασιμότητα και με την γκρίνια που αντιμετώπιζε (για μένα εντελώς αδικαιολόγητα) στην Παιανία το ελληνικό ποδόσφαιρο θα έχανε ένα παιδί με τεράστια προοπτική.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο η αντικατάσταση του Κατσουράνη, αλλά ότι σημαντικοί παίκτες δεν είναι στα πλάνα των ομάδων που ανήκουν. Ο Γκέκας, για παράδειγμα, ο πιο αξιόπιστος σκόρερ που διαθέτει η Εθνική ομάδα, δεν έχει ούτε ένα λεπτό συμμετοχής στην Πόρτσμουθ από την ώρα που άφησε το Λεβερκούζεν για τη Νότιο Αγγλία. Πόσο θα τον επηρεάσει; Στο φιλικό με τη Δανία δεν έδειξε κάτι τέτοιο, αλλά αυτό ήταν περίπου ενάμιση μήνα πριν. Αν δεν έχει πρόβλημα με την αγωνιστική απραξία ο Γκέκας, τότε τα πράγματα ίσως και να απλοποιηθούν.

Ομως ούτε ο Χαριστέας είναι βασικός στη Λεβερκούζεν, ούτε ο Σεϊταρίδης αγωνίζεται πια στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ο Μπασινάς είναι εκτός πλάνων στην Πόρτσμουθ, παρά την εντυπωσιακή αρχή που έκανε στο ματς με τη Λίβερπουλ, ενώ ο Σαμαράς επίσης δεν είναι στα καλύτερά του στη Σέλτικ. Βάλτε στον λογαριασμό πως ο Καραγκούνης ταλαιπωρήθηκε με το πόδι του πολύ καιρό τώρα, όπως και ο Δέλλας, ο οποίος τον τελευταίο καιρό επίσης είχε έναν τραυματισμό που τον μπλόκαρε, και έχετε την εικόνα.

Η ποιότητα, φυσικά, που μας χωρίζει από τους Ισραηλινούς είναι τόση που ακόμα και με τόσα προβλήματα έχουμε κάθε λόγο να αισιοδοξούμε, τουλάχιστον για την ισοπαλία, που αν συνδυαστεί με νίκη την Τετάρτη στο Ηράκλειο, θα αποτελεί μια εξαιρετική συγκομιδή. Φυσικά, αν θέλουμε να θέσουμε εντελώς εκτός το Ισραήλ και να έχουμε το πάνω χέρι απέναντι στους Ελβετούς, καλό θα ήταν να κάναμε δύο νίκες. Ρεαλιστικά συζητώντας, πάντως, οι τέσσερις πόντοι είναι κάτι που μας αφήνει απόλυτα ικανοποιημένους.

Ο Ντρορ Κάσταν εφαρμόζει ένα κλασικό 4-4-2 στην ομάδα του, χωρίς πίεση ψηλά και προσπαθώντας να χαμηλώσει την ταχύτητα στο παιχνίδι. Μέσα στο «Ραμάτ Γκαν» το Ισραήλ έχει μόλις μία ήττα στα τελευταία δέκα χρόνια, αυτή από την Κροατία με 4-3. Ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Αγγλοι, ούτε οι Ισπανοί νίκησαν εκεί, οι Ρουμάνοι και οι Ρώσοι έχασαν, οπότε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Στην περίπτωση που δεν αγωνιστεί ο Μπεναγιούν, ο οποίος είναι παραπάνω από το 50% της εικόνας που βγάζει στο γήπεδο η ομάδα, τη θέση του θα πάρει ο Μπρουχιάν της Μπεϊτάρ. Καλός χειριστής της μπάλας, διεμβολιστής, αλλά όχι Μπεναγιούν. Ο Μπεν Χαΐμ στην άμυνα είναι αξιόπιστος, ο Γκολάν είναι ένας βαρύς αλλά καλός επιθετικός και ο Νταγιάν ένα πραγματικά μοντέρνο μπακ που ανεβοκατεβαίνει την αριστερή γραμμή. Γενικά, πάντως, δεν είναι ομάδα που μπορεί να σε τρομάξει.

Το πρώτο ματς τους με τους Ελβετούς ήταν καθοριστικό, διότι, αν και έχαναν 2-0, κατάφεραν με την εκπληκτική απόδοση του Μπεναγιούν να ισοφαρίσουν 2-2. Το γκολ στις καθυστερήσεις από τον Μπεν Σαχάρ έδωσε το φιλί της ζωής στην ομάδα και ακόμα και σήμερα είναι στο παιχνίδι της πρόκρισης, μετά μάλιστα την ήττα μας από την Ελβετία. Η ισοπαλία οφείλει να είναι το μίνιμουμ στο οποίο θα στοχεύσουμε απόψε. Προτεραιότητα οφείλει να είναι το μηδέν στην άμυνα και μετά κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να σκοράρουμε. Αν προηγηθούμε, έχουμε και την ικανότητα και την εμπειρία να διαχειριστούμε το ματς. Και να πάμε στο επόμενο παιχνίδι σαν να είναι ο τελικός στην Κρήτη.

Το όνομα του αντιπάλου

Πόσες φορές έχει χρησιμοποιηθεί η δικαιολογία για το όνομα του αντιπάλου όταν δεν γεμίζει το γήπεδο στα ματς της Εθνικής; Οι Γερμανοί έκαναν sold out για το αποψινό ματς στη Λειψία με αντίπαλο το… μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Λιχτενστάιν! Τροφή για σκέψη και συζήτηση. Διότι η εθνική ομάδα έχουμε ξαναπεί πως αποτελεί κάτι διαφορετικό από την καθημερινή τριβή που δημιουργούν οι ομάδες. Την αγαπάνε και τη στηρίζουν χωρίς να νοιάζονται για τον στόχο ή τον αντίπαλο. Η επιτυχία του 2004 δημιούργησε ένα κοινό που ήθελε να πηγαίνει στα ματς της Εθνικής επειδή ήταν γκλαμουριά, αλλά δεν έφτιαξε συνείδηση στον κακομαθημένο Ελληνα οπαδό.

Εδώ μπροστά σε ελάχιστο κόσμο παίξαμε με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία, ενώ η Δανία, που μας ήρθε τον Φλεβάρη, πάλι καλά που είδε μερικούς νοματαίους διάσπαρτους στην εξέδρα. Ευτυχώς που θα αγωνιστούμε στην Κρήτη την Τετάρτη, όπου ο κόσμος δεν βαρέθηκε ακόμα την Εθνική. Αλλά εμείς sold out με το Λιχτενστάιν δεν θα κάναμε ποτέ. Εκτός αν ήταν το πρώτο μετά την κατάκτηση του Euro. Κι αυτό υπό προϋποθέσεις!