Δύο διαφορετικοί κόσμοι, όχι δύο αντίπαλα στρατόπεδα

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Πολύς λόγος γίνεται για τη διαφορά στη φιλοσοφία του μπάσκετ μεταξύ Ευρώπης και ΝΒΑ. Δεν είναι υπερβολή πως έχουν δημιουργηθεί δύο στρατόπεδα καθένα εκ των οποίων υποστηρίζει με θέρμη τη δική του πλευρά και όχι μόνο δεν αποδέχεται την αντίπαλη, αλλά προσπαθεί να την απαξιώσει.

Οι πρώτοι θεωρούν πως το άθλημα στη σοβαρή και ουσιαστική του μορφή παίζεται μόνο στην Ευρώπη και έχουν την άποψη πως το μπάσκετ στο ΝΒΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα show, παρομοιάζοντας το μάλιστα και με τους αγώνες wrestling, όπου τίποτα δεν είναι όπως πραγματικά φαίνεται. Γι’αυτούς οι παίκτες του ΝΒΑ είναι απλώς κάποιοι υπεραθλητές, που ως επί το πλείστον δεν κατέχουν τα βασικά του αθλήματος, δεν κάνουν μπασκετική προπόνηση, αλλά αναλώνονται σε... βάρη και με τη χρήση διαφόρων ουσιών αντεπεξέρχονται στο βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει τουλάχιστον 82 αγώνες ετησίως. Οι αποτυχίες των εθνικών ομάδων των ΗΠΑ στις προ Πεκίνου μεγάλες διοργανώσεις του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά και τα διάφορα παραδείγματα ΝΒΑερ που ήρθαν, χρυσοπληρώθηκαν και δεν... ακούμπησαν στις λίγκες της Ευρώπης αποτελεί για τους ευρω-λάτρεις την απόδειξη όλων των παραπάνω.

Η δεύτερη άποψη έχει επίσης φανατικούς υποστηρικτές. Δεν είναι λίγοι οι φίλοι του ΝΒΑ που πιστεύουν ότι το μπάσκετ «θανατώνεται» στην Ευρώπη και ασφυκτιά κάτω από τις σκληροτράχηλες άμυνες, τα πολύπλοκα επιθετικά συστήματα και τη σκοπιμότητα. Έτσι προτιμούν να...χάνουν τον ύπνο τους παρακολουθώντας τα ξημερώματα αγώνες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, παρά όπως λένε να... κοιμούνται μπροστά στις οθόνες τους παρακολουθώντας τον βασανιστικά αργό ρυθμό και την υπερ-ανάλυση του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Γι’αυτούς ο αθλητισμός σε κάθε του μορφή έχει ως πρώτιστο μέλημα τη διασκέδαση του θεατή και το αποτέλεσμα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Οι αποτυχίες των Dream Team και κάποιων ΝΒΑερ στην Ευρώπη είναι γι’αυτούς απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Ως συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση... Όχι στη Λιμόζ του Μάλκοβιτς, ούτε στους Χάρλεμ Γκλόουμπτροτερς. Το μπάσκετ δεν (θα πρέπει να) ανάγεται σε επιστήμη, όπου κάθε κίνηση-σε άμυνα και επίθεση-είναι προσχεδιασμένη από έναν προπονητή σαν σε παρτίδα σκάκι, με παίκτες που εκτελούν πιστά τις εντολές του καταπνίγοντας το ταλέντο τους, τις ατομικές εμπνεύσεις και την... ιδιωτική πρωτοβουλία. Ούτε ασφαλώς (θα πρέπει) να υποβιβάζεται σε ένα παιχνίδι αλάνας, όπου ο καθένας παίζει για τον εαυτό του, όπου η ελευθερία κινήσεων παρεξηγείται και γίνεται ασυδοσία, ενώ κριτήριο για την επιτυχία είναι αποκλειστικά τα ουρλιαχτά από τις εξέδρες, τα γεμάτα στάδια και τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Έναν καλό φίλο του αθλήματος μπορούν να «χορτάσουν» με διαφορετικό τρόπο και τα δύο είδη μπάσκετ, όπως ένας λάτρης της έντεχνης ή της κλασικής μουσικής ίσως θα διασκέδαζε (έστω κι αν δεν το παραδεχόταν) μια βραδιά στα μπουζούκια και το αντίστροφο ή ένας ροκάς θα άκουγε στο ραδιόφωνα ευχάριστα ένα τραγούδι hip hop και τούμπαλιν. Ένοχες απολαύσεις δεν χωρούν στο χώρο του αθλητισμού και από τη στιγμή που ο ένας μπασκετικός κόσμος δεν «επιβάλλεται» στον άλλο και η φιλοσοφία του ενός δεν αναιρεί αυτή του άλλου, δεν πρόκειται για δύο αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά για δύο διαφορετικές επιλογές. Περί ορέξεως λοιπόν...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com