Είμαστε πολύ ωραία χώρα,αλλά όχι κανονικό κράτος!

Aπουσιάζοντας μερικές μέρες για μεταδόσεις εκτός Ελλάδας, ακούς αυτά που συμβαίνουν εδώ και δεν τα πιστεύεις, αν και τίποτα κανονικά δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει. Είμαστε μία πολύ ωραία χώρα για διακοπές, αλλά δεν έχουμε κανονικό κράτος. Αυτά που συμβαίνουν καθημερινά σε εμάς δεν είναι πράγματα που συνέβαιναν παλαιότερα, σύμφωνοι. Αλλά δεν είναι μόνο δικά μας φαινόμενα. Ληστείες γίνονται και αλλού. Και εκεί έχουμε θύματα μερικές φορές όταν η αστυνομία επεμβαίνει. Βιασμοί και μαζικές δολοφονίες συμβαίνουν και έξω, όπως είδαμε από το παράλογο σκηνικό τόσο στη Γερμανία όσο και στην Αμερική. Απλώς, όμως, εκεί υπάρχει κράτος. Υπάρχει αστυνομία. Υπάρχει νόμος. Ο οποίος, σε αντίθεση με εμάς, εφαρμόζεται.

Τα πιο απλά πράγματα τα βλέπεις στα γήπεδα που κάποτε είχαν τεράστιο πρόβλημα στη δεκαετία του '70 και του '80. Ακούω τις αναλύσεις αυτών που λένε πως έβγαλαν τη βία από τα γήπεδα στον Βορρά και τη μετέφεραν στους δρόμους. Λες και οι δρόμοι στη Βρετανία, την Ιρλανδία, τη Γερμανία, την Ολλανδία ήταν παιδικές χαρές και μόλις έδιωξαν τους χουλιγκάνους από τα γήπεδα, αυτοί αποφάσισαν να τα σπάνε στις κεντρικές πλατείες. Το μόνο που έκανε το ποδόσφαιρο παντού στην Ευρώπη ήταν να αλλάξει κοινό. Να απευθυνθεί σε άλλον κόσμο. Και όποιος ήθελε από αυτούς που τα έσπαγαν να παραμείνει πελάτης στο μαγαζί ήταν καλοδεχούμενος, αλλά με τους όρους των ομάδων και όχι τους δικούς του. Πήρε καιρό, αλλά η μετάλλαξη έγινε με τόσο εντυπωσιακό τρόπο, που μερικές φορές δεν το πιστεύεις αν είχες συνηθίσει άλλες εικόνες.

Στο «Volksbank Arena» του Αμβούργου υπήρχαν 7.000 Τούρκοι προχθές. Αναψαν καπνογόνα, κάτι που δεν επιτρέπεται, αλλά διακριτικά οι Γερμανοί αστυνομικοί τους άφησαν για να μη δυναμιτίσουν την ατμόσφαιρα. Μόλις, όμως, ένας από αυτούς πέταξε το καπνογόνο που κρατούσε μέσα στο γήπεδο τον συνέλαβαν.

Στο «Ανφιλντ» την Τρίτη το βράδυ έξω από το γήπεδο περίπου δύο ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα κάποιοι μεθυσμένοι Αγγλοι οπαδοί προσπάθησαν να προβοκάρουν τους Ισπανούς που ψώνιζαν στην μπουτίκ. Τους έκαναν παρατηρήσεις οι αστυνομικοί και μόλις ένας αντέδρασε άκομψα, τον έβαλαν μέσα σε ένα περιπολικό. Η κατάσταση εκτονώθηκε πριν καν καταλάβει κάποιος πως υπήρχε πρόβλημα.

Στο «Ολντ Τράφορντ» την Τετάρτη οι αστυνομικοί είχαν παραταχθεί με τα άλογα γύρω από το γήπεδο και μόνο η παρουσία τους σε υπέβαλλε. Ο Μουρίνιο έκανε αρχηγική εμφάνιση μπαίνοντας μόνος στο γήπεδο ξεσηκώνοντας τα πλήθη, άκουσε τα σχολιανά του, αλλά μέχρις εκεί. Ηταν όρθιος σχεδόν σε όλο το παιχνίδι, μια δρασκελιά μακριά από τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ, αλλά δεν συνέβη το παραμικρό. Ολα αυτά δεν γίνονται στην Αγγλία και τη Γερμανία επειδή ο κόσμος που πάει στο γήπεδο είναι πιο εξευγενισμένος. Και φυσικά αυτοί έχουν και το σαφέστατα τεράστιο πρόβλημα από την εξάρτησή τους από το αλκοόλ, που ως κουλτούρα είναι πολύ πιο έντονο στην κοινωνία τους. Ωστόσο υπάρχει ο φόβος πως αν παραβιαστεί ο νόμος, κανείς δεν θα χαρίσει στον παραβάτη το παραμικρό.

Στην Ελλάδα καθόμαστε και συζητάμε αν έπρεπε να τιμωρηθεί ή όχι ο Νικοπολίδης για την κλοτσιά στον κάφρο που τον κυνηγούσε. Το αναλύουμε, και σοβαρά μάλιστα. Αντί να συζητάμε για τις συνθήκες που ένας επαγγελματίας αντιμετωπίζει στα ελληνικά γήπεδα. Μας δείχνουν το φεγγάρι και κοιτάμε για μία ακόμα φορά το δάχτυλο! Ο οπαδός αυτός που του επιτέθηκε συνελήφθη; Φυσικά και όχι! Οι δεκάδες τύποι με τα λέιζερ στα γήπεδα, αυτό το επικίνδυνο φαινόμενο, πώς αντιμετωπίζονται από την αστυνομία κατ' αρχάς, αλλά και από τις ίδιες τις ομάδες αφετέρου; Οι περίφημες κάμερες που θα έβαζαν στα γήπεδά μας και θα βοηθούσαν στη σύλληψη των παραβατών πλην του ΟΑΚΑ πού είναι; Πόσες φορές έχουν χρησιμοποιηθεί τα στοιχεία από την αστυνομία;

Στη Γιουνάιτεντ εξετάζουν το υλικό από τις κάμερες γύρω από το γήπεδο, για να δουν αν αληθεύει η καταγγελία πως ο Μουρίνιο χαστούκισε οπαδό. Ετσι λειτουργούν οι σοβαρές χώρες. Αυτές που έχουν νόμο όχι στα χαρτιά αλλά στην πράξη. Και επειδή τα γήπεδα ήταν ο πρώτος νευραλγικός χώρος που η ανομία εδώ και χρόνια βρήκε αληθινό καταφύγιο, είμαστε όλοι μας συνυπεύθυνοι σε ό,τι συμβαίνει γενικά πια στη χώρα.

Οι εικόνες με τις ληστείες, τους βανδαλισμούς, η ανικανότητα του κράτους να εγγυηθεί τα απολύτως απαραίτητα στην καθημερινότητα των πολιτών του, η αίσθηση πως είμαστε μία ανοχύρωτη πόλη για κάθε λογής κακοποιούς, έχουν τις ρίζες τους και στον τρόπο με τον οποίο αφήσαμε όλοι μας ένα φαινόμενο εκμαυλισμού της ηθικής και της νομιμότητας να γιγαντώσει. Ενα τέρας που έθρεψε επί δύο δεκαετίες τουλάχιστον ο αθλητικός Τύπος, με προεξάρχοντα τον οπαδικό, αλλά κανείς δεν δύναται να αποποιηθεί την ευθύνη. Αυτή η χώρα δεν έχει πρόβλημα πια μόνο στα γήπεδα, εκεί που ήταν εύκολο να βρούμε λύση, αλλά δεν υπήρξε ποτέ αληθινή βούληση. Το πρόβλημα επεκτάθηκε παντού και η μετάσταση του καρκίνου είναι τόσο ραγδαία, που μοιάζει μάλλον με χαμένο παιχνίδι.

Η τραγική αντιμετώπιση της κρίσης στην κοινωνία από τα πολιτικά κόμματα, με την παροιμιώδη ελαφρότητα που πάντα μας διέκρινε, έχει δημιουργήσει τόσο άνισες συνθήκες, ώστε να λέμε απλώς «και μη χειρότερα».