«Μόνο οι χαζοί πιάνονται ντοπαρισμένοι»… Ή μήπως όχι;

Ο Ντουέιν Τσέιμπερς βρέθηκε κάποια στιγμή να τα έχει όλα. Να κερδίζει τίτλους, να βγάζει πολλά χρήματα, να είναι διάσημος, να τον καλούν στις εκπομπές τους οι σταρ της βρετανικής τηλεόρασης, να παίρνει προσκλήσεις στα καλύτερα πάρτι. Θα ήταν μία καταπληκτική ιστορία με το γνωστό επιμύθιο «και ζήσανε αυτοί καλά», αν δεν έπεφτε στη δαγκάνα των ελεγκτών της WADA πριν από έξι χρόνια. Τότε αποδείχτηκε πως όλα τα ρεκόρ, όλες οι επιδόσεις, όλες οι νίκες είχαν βασιστεί στην απάτη.

Τα αναβολικά, που έφταναν σε αυτόν από τον περιβόητο Κόντε, τον μετέτρεψαν από έναν καλό αθλητή στον γρηγορότερο Ευρωπαίο σπρίντερ. Μόνο που όταν μπεις μέσα σε αυτή τη δαιδαλώδη διαδικασία δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Οπως με αυτούς που μπαίνουν στον… παράδεισο των ναρκωτικών που σου υπόσχονται πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις, αλλά δεν σου εξηγεί κανείς πόσο χαμηλά θα πέσεις.

Ο Τσέιμπερς σε ένα συγκλονιστικό βιβλίο που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες με τίτλο «Race against me» (και που αποσπάσματά του δημοσιεύει αποκλειστικά η «Daily Mail») μιλά ωμά για όλα αυτά που ξέρουν πολλοί, αλλά τα αποσιωπούν στον μοντέρνο πρωταθλητισμό. Τονίζει για την άγνοια κινδύνου που έχεις όταν είσαι νέος, επειδή πιστεύεις πως τα προβλήματα υγείας δεν θα ακουμπήσουν ποτέ εσένα.

Εξηγεί με τρόπο ανατριχιαστικό όλες τις παρενέργειες των φαρμάκων που τον άφηναν σχεδόν ράκος μερικές φορές, με τάσεις ναυτίας και συνεχείς εμετούς, με διάρροιες, κράμπες στο στομάχι και έντονους πόνους στα χέρια. Και κάνει λόγο για το πώς, ακόμη και όταν ένιωθε χάλια, έβρισκε δικαιολογίες για τον εαυτό του με διάφορες φοβίες. Οπως με τη σκέψη πως αν σταματούσε να ντοπάρεται, τότε κάποιος άλλος θα του έπαιρνε τη δόξα!

Είναι κυνικός όταν εξηγεί πόσο εύκολα έβρισκε τον τρόπο ώστε να περνά τους ελέγχους και να βγαίνει πάντα «καθαρός». Κάτι που γκρεμίζει σαν χάρτινο πύργο τις δικαιολογίες και αρκετών δικών μας αθλητών, οι οποίοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως δεν πήραν ποτέ και τίποτα απαγορευμένο.

Ο Τσέιμπερς εκθέτει πολλούς στο βιβλίο. Μιλά για το πώς οι επιτήδειοι τον διαβεβαίωναν ότι «μόνο οι χαζοί πιάνονται ντοπαρισμένοι», αν και πάνω σε αυτό υπάρχει μία ολόκληρη θεωρία. Πολλοί συνεχίζουν και υποστηρίζουν πως ντοπαρισμένοι πιάνονται μόνο αυτοί που ενοχλούν ή αυτοί που το σύστημα αποφάσισε πως δεν έχουν πια κάτι άλλο να δώσουν.

Εξηγεί πώς τον πλησίασαν και τον επέλεξαν οι άνθρωποι του Κόντε και σημειώνει αυτοσαρκαζόμενος πως πάντα φοβόταν ότι μία μέρα θα καταντήσει «καραφλός, με στήθος και με μικρό πέος!». Το βιβλίο μπορεί τελικά να του φέρει ακόμη περισσότερα προβλήματα, αφού ήδη η ομοσπονδία στίβου της Μεγάλης Βρετανίας άρχισε έρευνα για να δει αν αυτά που γράφονται παραβιάζουν τους κανόνες! Επί της ουσίας, τους φτύνουν και αυτοί κοιτάνε αν ψιχαλίζει.

Ο Τσέιμπερς τουλάχιστον αποφάσισε να μιλήσει ειλικρινά και κάθε παράγραφος αποτελεί μία γροθιά σε όλους αυτούς που στρουθοκαμηλίζουν. Σε όλους δηλαδή που είναι τόσο αφελείς να πιστεύουν ότι αυτού του επιπέδου οι εξωπραγματικές επιδόσεις βασίζονται στην… καλή ζωή και τη… σωστή διατροφή!

Η κορυφαία στιγμή μέχρι την επόμενη

Η πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας για τον Αστέρα Τρίπολης είναι μία ιστορική στιγμή. Η κορυφαία στη διαδρομή του κλαμπ μέχρι την επόμενη, που θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης. Οι Αρκάδες μέσα σε μία διετία έχουν κάνει τους ουδέτερους να ασχολούνται με ευνοϊκά σχόλια γι' αυτούς. Δεν είναι λίγο αυτό που πέτυχαν και κυρίως επειδή, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις και εκτός Ελλάδας, το Κύπελλο γι' αυτές τις ομάδες δεν αποτελεί πρωταρχικό στόχο.

Αρχίζεις τη χρονιά με σκοπό να μην υποβιβαστείς και μετά βλέπεις. Ο Αστέρας έχει την ευτυχία να διαθέτει ένα διοικητικό μοντέλο ζηλευτό. Με ιδιοκτήτες που έχουν λεφτά, αλλά κανείς δεν βλέπει τα πρόσωπά τους συνεχώς στις εφημερίδες. Αλλωστε ότι δοκίμασαν έστω να κλείσουν ένα όνομα όπως τον Αβραάμ Γκραντ τον Νοέμβριο για αντικαταστάτη του Καρβαλιάλ, αυτό δείχνει πόσο θέλουν να πετύχουν και δεν σκέφτονται τα έξοδα.

Με τον Γιώργο Μποροβήλο ως νέο πρόεδρο, να ξέρει όλες τις κακοτοπιές του χώρου. Και με τον Νίκο Κωστένογλου, έναν αληθινό γνώστη του αντικειμένου, να είναι η ιδανική λύση για τον πάγκο κάθε ομάδας που ξέρει τις δυνατότητές της και δεν ονειροβατεί.

Ταχύτητα ενέργειας αλλά και σκέψης

Ο Ματ Νταρμπισάιρ είναι γεννημένος το 1986, αλλά η ποιότητα στο παιχνίδι του διαφέρει αρκετά από κατά πολύ μεγαλύτερούς του Ελληνες φορ. Για όποιον μπορεί να καταλαβαίνει ποδόσφαιρο και όχι απλώς να βλέπει μπάλα, ο Αγγλος έχει παιδεία που δεν βρίσκεις εύκολα σε ποδοσφαιριστή της ηλικίας του στην Ελλάδα. Ξέρει να παίζει με ταχύτητα όχι μόνο ενέργειας αλλά και σκέψης.

Τέτοια που εκτός του Ντιόγο και του Γκαλέτι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του (με πρώτο τον Μήτρογλου) δυσκολεύονται να ακολουθήσουν αυτό που κάνει. Για έναν παίκτη που πέτυχε εννιά γκολ στα πρώτα 12 παιχνίδια του στην Πρέμιερσιπ είναι ουτοπικό να γίνεται καν κουβέντα (αν γίνεται) να παίξει στην Ελλάδα. Μόνο που είναι ξεκάθαρο πως ο Βαλβέρδε δεν είναι και ο καταλληλότερος στο να διαχειριστεί το υλικό του.

Ο Αγγλος φορ δεν είχε μέχρι προχθές καμία αληθινή ευκαιρία να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο, μέσα στην ενδεκάδα. Οταν βάζεις έναν παίκτη δεκάλεπτα και εικοσάλεπτα ως αλλαγή ή σε ματς που η ομάδα σου χάνει ήδη με δύο γκολ, όπως στις αναμετρήσεις με τη Σεντ Ετιέν, πρέπει να είσαι αφελής αν πιστεύεις πως θα μπορέσει να σου δώσει ό,τι επιθυμείς. Εκτός κι αν ακριβώς σε αυτό προσβλέπεις, δηλαδή να θέλεις να τον εκθέσεις επειδή δεν ήταν δική σου επιλογή. Ο Νταρμπισάιρ έκανε ένα αψεγάδιαστο παιχνίδι προχθές και δικαιούται κι άλλες ευκαιρίες. Θα τις έχει, όμως, από τον Βάσκο;