Ένα θέλω ακόμη από Γκαλέτι, Ντιόγο…

Σημείωνα τις προάλλες στην στήλη, ότι τη διαφορά στον Ολυμπιακό επιθετικά, κάνει ο Ντιόγο. Τόσο για το καλό, όσο και για το κακό. Στο πρώτο τρίμηνο της σεζόν, είχε βάλει 10 γκολ κι όλα (όσο σχετική είναι η έννοια) πήγαιναν καλά για την ομάδα. Στο δεύτερο τρίμηνο της σεζόν, έβαλε μόλις δύο γκολάκια κι επιθετικά η ομάδα είχε τεράστιο πρόβλημα.

Τώρα που μπήκε ο Μάρτης, δεν ξέρω αν άλλαξε το γούρι, αλλά ο Ντιόγο επέστρεψε στα γκολ. Κι επέστρεψε κι ο Ολυμπιακός στις νίκες, με τον ΠΑΟΚ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, βλέπετε…

Πάντως, για εμένα κορυφή του Ολυμπιακού στα δύο κολλητά ντέρμπι μέσα σε τέσσερις ημέρες στο Καραϊσκάκη με τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, ήταν ο Γκαλέτι. Κι εγώ τέτοιο Γκαλέτι θέλω να βλέπω. Κι ας μην βάζει γκολ. Κι ας μην έχει ο ίδιος καν φάση!

Όταν βλέπω τον Γκαλέτι να βομβαρδίζει την εστία του ΠΑΟΚ με 27 (!!!) σέντρες, εκ των οποίων πάρα πολλές ήταν φαρμάκι-γι΄ αυτό άλλωστε και από δύο από αυτές μπήκαν τα γκολ και σε δύο άλλες πήγε να κάνει αυτογκόλ ο Αραμπατζής!!!

Όταν βλέπω τον Γκαλέτι να υποχρεώνει δύο φορές τον Σαριέγκι κι άλλες δύο τους Βαβζίνιακ, Σπυρόπουλο να τον κόβουν μόνο με φάουλ για κίτρινες κάρτες-τις πήραν όλες, εξ ου και η αποβολή του Σαριέγκι.

Όταν βλέπω τον Γκαλέτι να γυρίζει πίσω και να μαρκάρει σαν σκύλος τον προσωπικό του παίκτη, τον αντίπαλο αριστερό μπακ δηλαδή.

Συγνώμη τι άλλο να θέλω. Ε, τέλος πάντων, κι επειδή σε δύο παίκτες αναφέρθηκε σήμερα η στήλη: από τόσο ποιοτικούς παίκτες, όπως τον Γκαλέτι και τον Ντιόγο, ένα μόνο μπορώ ακόμη να θέλω. Να συνεργάζονται λίγο καλύτερα ακόμη προς όφελος της ομάδας.

Κατανοητό ότι αυτοί οι δύο είναι τα μεγάλα επιθετικά αστέρια του Ολυμπιακού, αλλά ακριβώς κι ο Ολυμπιακός και οι δύο τους πιο ωφελημένοι θα είναι.