Τόλμησε και σώθηκε…

Ξεκινάμε από εκεί που είχαμε τελειώσει το χθεσινό μας κομμάτι: «Αυτό που μου έχει λείψει από τα παιχνίδια του Ολυμπιακού-πέραν βέβαια των…νικών, για να είμαι ειλικρινής-είναι να δω κάποια στιγμή κάτι διαφορετικό ρε αδελφέ. Μία αλλαγή. Όχι τα ίδια και τα ίδια. Κάτι να κάνει ο προπονητής για να γυρίσει ένα παιχνίδι, όταν δεν πάει καλά. Θυμάμαι για παράδειγμα ακόμη από τον ίδιο τον Βαλβέρδε, στην αρχή της σεζόν, πως όταν δεν του πήγαινε ένα ματς, έβγαζε έναν εκ των δύο κεντρικών χαφ (Ντουντού, Στολτίδη, Πατσατζόγλου) και περνούσε στη θέση του, πιο πίσω δηλαδή, τον Μπελούτσι κι έπαιζε με δύο κυνηγούς μπροστά, τον Κοβάσεβιτς η, τον Μήτρογλου με τον Ντιόγο. Και μάλιστα του είχε βγει».

Να, λοιπόν, που ο Βαλβέρδε αυτή τη φορά «άλλαξε κάτι βρε αδελφέ». Και δεν είναι ότι το μνημονεύω γιατί το έγραψα πριν το κάνει! Είναι διότι επιτέλους ξανατόλμησε μετά από πολύ καιρό. Έδωσε κάτι στην ομάδα την στιγμή που το είχε ανάγκη. Την βοήθησε την ομάδα, σε μία στιγμή που ήθελε να «γυρίσει» την υπόθεση πρόκριση. Έκανε κάτι, το οποίο ο ίδιος άλλωστε το είχε ξανακάνει, στην αρχή της σεζόν, αλλά επί μήνες το αγνοούσε ακόμη και σε παιχνίδια, στα οποία η ομάδα φώναζε ότι ήθελε βοήθεια για να γυρίσει ένα χαμένο ματς.

Ο Βαλβέρδε αυτή τη φορά τόλμησε, έπαιξε με δύο κυνηγούς, μετά έβαλε και τρίτο και τέταρτο! Και σώθηκε! Διότι, μπορούμε να σας αποκαλύψουμε ότι αν χθες τη νύχτα ο ΠΑΟΚ έπαιρνε την πρόκριση μέσα στο Καραϊσκάκη, ο Βαλβέρδε δεν θα ήταν προπονητής του Ολυμπιακού. Ή για να είμαι ακριβής, τέτοια ήταν η διάθεση και η πρόθεση του Κόκκαλη. Εγώ δεν λέω αν ήταν σωστό ή λάθος. Εγώ καταγράφω μία πραγματικότητα…