Καλύτερος κι’ ας έπαιζε με 10…

Το ντέρμπι, σε ότι αφορά το θέαμα, ήταν… μάπα. Πολλοί (μέσα σ’ αυτούς κι’ εγώ) περίμεναν να δουν ένα καλό και ανοικτό παιχνίδι, αλλά οι δυο ομάδες δεν τους έκαναν τη χάρη. Η πίεση και το άγχος για το αποτέλεσμα δεν επέτρεψαν στους «αιώνιους» να προσφέρουν στον κόσμο ένα θεαματικό παιχνίδι, όπως το περσινό 1-1 στο ίδιο γήπεδο.

Σ’ αυτό το μέτριο, λοιπόν, παιχνίδι, στο οποίο οι φάσεις μπροστά από τις δυο εστίες ήταν λίγες, ο Παναθηναϊκός «ξόδεψε» κακώς το πρώτο ημίχρονο. Θεωρώ ότι οι παίκτες του Τεν Κάτε μπήκαν κάπως φοβισμένοι στον αγώνα. Προσπάθησαν στο πρώτο 45λεπτο να διώχνουν την μπάλα, όταν αυτή φτάνει κοντά στην περιοχή και αν τους βγει κάτι καλό στην αντεπίθεση έχει καλώς. Πρώτος στόχος φάνηκε να είναι το μηδέν στην άμυνα. Κάτι που κρατήθηκε σχετικά εύκολα, μια και ο Ολυμπιακός δεν απείλησε με ευκαιρία την εστία του Γκαλίνοβιτς. Θα μπορούσαν, πάντως, οι φιλοξενούμενοι να είναι πιο τολμηροί…

Στην επανάληψη, μέχρι την αποβολή του Σαριέγκι (άδικη, μια και ο Βάσκος πατάει το πόδι του στο χόρτο και δεν βρίσκει τον Γκαλέτι), το σκηνικό ήταν το ίδιο. Οι «πράσινοι» έδωσαν χώρο στους «ερυθρόλευκους», αλλά όλοι μας παρακολουθούσαμε μια απλή κυκλοφορία μπάλας από τους γηπεδούχους, λες και βλέπαμε προπόνηση. Μετά την αποβολή του Βάσκου, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Παναθηναϊκός ανέβηκε πιο ψηλά, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κούραση των γηπεδούχων (έκανε μπαμ ότι μετά το 60’-65’ οι «ερυθρόλευκοι» ήταν… σκασμένοι) και ήταν αυτός που δημιούργησε ευκαιρίες, με πιο μεγάλη το δοκάρι του Καραγκούνη. Παρά το γεγονός ότι το «τριφύλλι» έπαιζε με 10 παίκτες, ήταν καλύτερο από τον Ολυμπιακό. Είναι πολύ σημαντικό να μην φαίνεται ότι αγωνίζεσαι με ποδοσφαιριστή λιγότερο. Κάτι που κατάφερε να κάνει ο Παναθηναϊκός. Οι παίκτες του κάλυψαν άριστα τους χώρους, απειλήθηκαν μόνο στο τέλος, σε μια κεφαλιά του Μπελούτσι, και αν ήταν λίγο πιο τυχεροί ή πιο ικανοί αν θέλετε θα έπαιρναν τη νίκη. Ο Παναθηναϊκός ήταν πιο φρέσκος από τον αντίπαλό του και με σαφώς καλύτερα τρεξίματα. Σ’ αυτό βοήθησε και ο Τεν Κάτε, που κατά την άποψή μου διαχειρίστηκε πολύ καλά το παιχνίδι και με τις αλλαγές του, βοήθησε την ομάδα του. Αν η ομάδα του δεν είχε μπει κάπως φοβισμένα στο ματς, ίσως να πετύχαινε κάτι περισσότερο.

Πάμε, τώρα, σε μια φάση που ίσως να έκρινε το ματς. Αναφέρομαι στο «οφσάιντ» του Κλέιτον, στις καθυστερήσεις, τη στιγμή που ο Βραζιλιάνος έφευγε απέναντι από τον Νικοπολίδη. Νομίζω ότι αυτή η διαιτητική απόφαση είναι και η πιο κρίσιμη στο παιχνίδι, μια και γίνεται λίγο πριν από το τελευταίο σφύριγμα και αν ο Παναθηναϊκός βάλει εκεί γκολ, δύσκολα τα πράγματα ανατρέπονται. Εχω γράψει κατά καιρούς ότι, κατά τη γνώμη μου, οι «πράσινοι» δεν θα πρέπει να κάνουν… σημαία την εις βάρος τους διαιτησία. Το λάθος, όμως, του βοηθού Τρύφωνα χθες είναι πολύ σοβαρό. Ο Κλέιτον δεν είναι σε καμία περίπτωση οφσάιντ (καλύπτεται πεντακάθαρα) και στη συνέχεια ανατρέπεται μέσα στην περιοχή από τον Πάντο. Αρα, μιλάμε για καθαρό πέναλτι στις καθυστερήσεις. Η ευθύνη δεν ανήκει στον διαιτητή Σπάθα, αλλά στον βοηθό, που σήκωσε λανθασμένα το σημαιάκι.

Για επικοινωνία με τον συντάκτη: dionisis_d@hotmail.com