Η μέρα που ο βασιλιάς κατέβηκε από τον θρόνο...

Την ημέρα που ο Κένι Νταλγκλίς εντελώς ξαφνικά ανακοίνωσε την παραίτησή του από την πιο επιτυχημένη ομάδα που είχε αναδείξει το βρετανικό ποδόσφαιρο, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο θα άλλαζαν τα πράγματα για τη Λίβερπουλ.
Από το 1973, με τον τεράστιο Μπιλ Σάνκλι στον πάγκο ακόμα, και έως το 1991, άλλοτε με τον Μπομπ Πέισλι άλλοτε με τον Τζο Φέιγκαν στην τεχνική ηγεσία, η Λίβερπουλ έκανε μια απίστευτη αλυσίδα επιτυχιών. Τερμάτιζε πάντα –πλην της χρονιάς 1980-81– είτε πρώτη είτε δεύτερη, κατέκτησε 11 πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Αγγλίας, τέσσερα League Cup, δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ και –το κυριότερο– τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών! Καμία άλλη βρετανική ομάδα δεν είχε παρόμοιο κύκλο τόσων ετών με αδιάλειπτη παρουσία στην κορυφή.

Θυμάμαι εκείνο το πρωινό της παραίτησης Νταλγκλίς σαν να είναι τώρα. Πήγαινα στο αεροδρόμιο, το «Speke» στο Λίβερπουλ, που πλέον ονομάζεται «Τζον Λένον», για να πάρω το αεροπλάνο για Αμστερνταμ και μετά να επιστρέψω στην Ελλάδα. Αλλαξα το εισιτήριο και γύρισα στο «Ανφιλντ». Επρεπε να ζήσω εκείνη τη στιγμή, που την ένιωθα σημαντική. Αλλά, ομολογώ, δεν φανταζόμουν καν πόσο θα άλλαζε ο ρους της ιστορίας για την «κόκκινη αρμάδα».
Ενα εικοσιτετράωρο νωρίτερα είχα απολαύσει ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια που τα μάτια μου είχαν την τύχη να δουν στο «Γκούντισον Παρκ», την έδρα της Εβερτον. Η Λίβερπουλ είχε προηγηθεί τέσσερις φορές και οι «μπλε» είχαν ισοφαρίσει ισάριθμες φορές. Το 4-4 για το Κύπελλο Αγγλίας παραμένει ακόμα και σήμερα παιχνίδι που αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά για τον Κένι Νταλγκλίς ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το άγχος τον είχε μεταβάλει σε άλλον άνθρωπο, πιο ευερέθιστο και οξύθυμο. Το αιματοκύλισμα του «Χέιζελ» το 1985 ακολούθησε η τραγωδία του «Χίλσμπορο» το '89 και ο Νταλγκλίς είχε εξομολογηθεί στη γυναίκα του πως το κεφάλι του ήταν καζάνι έτοιμο να εκραγεί! Ο Κένι Νταλγκλίς δεν ήταν απλώς κάποιος που φόρεσε τη φανέλα της Λίβερπουλ και κατόπιν έγινε προπονητής της ομάδας. Ηταν ο καλύτερος παίκτης που οι Λιβερπούντλιανς είχαν την τύχη να απολαύσουν, και αργότερα, ως προπονητής, διατηρούσε τη μαγεία των αγωνιστικών του ημερών ανέγγιχτη, χτίζοντας μια ομάδα που νικούσε. Και το κυριότερο, έπαιζε σπουδαία μπάλα.
Η απόφασή του να αποχωρήσει ανακοινώθηκε σε επίσημη συνέντευξη Τύπου το απόγευμα σαν σήμερα ακριβώς πριν από 18 χρόνια. Ο πρόεδρος Νόελ Γουάιτ διευκρίνιζε πως η διοίκηση έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να τον μεταπείσει. Ο Σκωτσέζος τεχνικός, κάτασπρος και συνοφρυωμένος, αρκέστηκε σε λίγες λέξεις: «Φεύγω για να ξεκουραστώ, αφήνοντας την ομάδα πρώτη και βέβαιος πως θα έχω πάντα πολλούς φίλους στο "Ανφιλντ"». Συνήθως κοιτούσε όλους κατάματα, αλλά εκείνη την ημέρα το βλέμμα του ήταν απλανές και χαμένο!

Την ώρα που τελείωνε η συνέντευξη, οι ουρανοί άνοιξαν, κάτι όχι ασυνήθιστο για τη βορειοδυτική Αγγλία. Ενιωθες, ωστόσο, πως αυτή η βροχή ήταν διαφορετική. Σαν ένα ρέκβιεμ στον «King Kenny». Εκείνη την ώρα κανείς δεν το υποπτευόταν, αλλά μόλις ξεκινούσαν τα «πέτρινα» χρόνια του συλλόγου, ο οποίος ακόμα ψάχνει τη χαμένη αίγλη του, παρά την αναλαμπή των πέντε τίτλων το 2001 και την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005.
Την ημέρα που έφευγε ο Νταλγκλίς, η Λίβερπουλ ήταν πρώτη με τέσσερις πόντους διαφορά από την Αρσεναλ και είχε επαναληπτικό Κυπέλλου με την Εβερτον στο «Ανφιλντ». Ομως η εικόνα της ομάδας ήταν αλλοπρόσαλλη. Εχοντας ξεκινήσει με δέκα σερί νίκες (μία εξ αυτών ήταν το 4-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ο τίτλος έμοιαζε διαδικαστικό θέμα, αλλά κάποια περίεργα αποτελέσματα έδωσαν την ευκαιρία στους Λονδρέζους να μειώσουν τη διαφορά. Τη μία εβδομάδα νικούσε 7-1 την Ντέρμπι εκτός, την άλλη έχανε 3-1 από την ΚΠΡ εντός! Μία εβδομάδα επικρατούσε 5-4 της Λιντς στο «Ελαντ Ρόουντ», κατόπιν έχανε 4-2 από την Τσέλσι. Προσωρινός διάδοχος ανέλαβε ένας εργάτης του συλλόγου, ο Ρόνι Μοράν, όμως οι πολλοί τραυματισμοί και η κακή ψυχολογία επηρέασαν φανερά. Η ισοπαλία με την Εβερτον 0-0 οδήγησε σε τρίτο ματς και η ήττα με 1-0 στο Κύπελλο έβαλαν την ομάδα σε μπελάδες και η πίεση για εξεύρεση μόνιμου τεχνικού ήταν αφόρητη. Ο πρώην άσος της Λίβερπουλ Γκρέιαμ Σούνες ήταν ο εκλεκτός της διοίκησης, κυρίως λόγω του εξαιρετικού έργου που είχε κάνει στην Γκλάσκοου Ρέιντζερς, όμως οι ποδοσφαιριστές προτιμούσαν τον Σκωτσέζο κεντρικό αμυντικό Αλεν Χάνσεν, τον πληρέστερο σε αυτή τη θέση που ανέδειξε η ομάδα. Ο Χάνσεν στις 10 Μαρτίου ανακοίνωνε την απόφασή του να αποχωρήσει λόγω τραυματισμών, αλλά δεν έδειξε ιδιαίτερα ζεστός στην πρόταση της διοίκησης. Προτίμησε κάτι που κάνει μέχρι και σήμερα: την ηρεμία του σχολιασμού των αγώνων για την τηλεόραση.

Η Λίβερπουλ από τον Μπιλ Σάνκλι και μετά, δηλαδή στην καλύτερη εποχή της ιστορίας της, πάντα επέλεγε την αντικατάσταση εκ των έσω. Ο Πέισλι ήταν βοηθός του Σάνκλι από την πρώτη μέρα, ο Φέιγκαν και των δύο, ο Νταλγκλίς ήταν η ζωντανή ιστορία του συλλόγου. Ο Μοράν δεν μπορούσε και δεν ήθελε να παραμείνει μόνιμα, ο Ρόι Εβανς –που αργότερα είχε την ευκαιρία– δεν θεωρείτο ικανός να ηγηθεί εκείνη τη δύσκολη ώρα, συνεπώς ο Σούνες έμοιαζε αξιόπιστη λύση. Η πρώτη εμφάνισή του στο «Ανφιλντ» ήταν αρχηγική! Ο Σουηδός κεντρικός αμυντικός Γκλεν Χιζέν, απόκτημα από τη Φιορεντίνα το '89 και ένας από τους καλύτερους στον ρόλο του στην Ευρώπη, μου εξιστορούσε πριν από λίγα χρόνια πως την ημέρα που ο Σούνες μπήκε στα αποδυτήρια ήταν φανερό πως η ομάδα δεν θα είχε καλή συνέχεια! «Είστε όλοι υπό δοκιμήν», ήταν τα πρώτα λόγια του και στη συνέχεια κοίταξε έναν έναν ξεχωριστά τους ποδοσφαιριστές λέγοντας: «Κανείς δεν λέει του Σούνες τι να κάνει, συνεπώς τα όποια παράπονα θα τα κρατάτε για τον εαυτό σας!» Ο Χιζέν, όπως και αρκετοί άλλοι βασικοί, κατάλαβαν πως δεν θα ήταν εύκολη η συμβίωση μαζί του.

Και έτσι ήταν! Ο Σούνες απαίτησε να έρθει ως βοηθός του ο παλιός άσος της Λίβερπουλ τη δεκαετία του '70 Φιλ Μπέρσμα, ο οποίος δούλευε μαζί του στη Ρέιντζερς. Αλλαξε τη δίαιτα των παικτών και επέβαλε αυστηρά ωράρια. Μετέφερε όλο το αγωνιστικό στρατηγείο στο Μέλγουντ, το προπονητικό κέντρο, αφήνοντας το «Ανφιλντ» μόνο για τα παιχνίδια. Κυρίως όμως ξεκίνησε μια διαδικασία αγοροπωλησιών, που όμοιά της δεν έζησε ποτέ η Λίβερπουλ!
Η Λίβερπουλ εκείνη τη χρονιά τερμάτισε δεύτερη τελικά, την επόμενη έμεινε εκτός εξάδας για πρώτη φορά από το 1965. Το 1992-93 δεν βγήκε καν στην Ευρώπη. Ο Σούνες απολύθηκε τον Φεβρουάριο του 1994, μια και μέσα σε τρία χρόνια διέλυσε ό,τι χτιζόταν επί τρεις δεκαετίες. Ορισμένα πράγματα απλώς δεν εξηγούνται μέσα σε λίγες αράδες.