Eνα γέρικο σκυλί που μαθαίνει νέα κόλπα

Μέσα σε όλα επιστρέφει η Εθνική ομάδα στην καθημερινότητά μας. Με ένα φιλικό παιχνίδι που ήταν να γίνει στον Βόλο, αλλά τελικά θα φιλοξενηθεί στο «ψυχρό» Καραϊσκάκη. Ο κόσμος δεν φαίνεται να «ψήνεται» να πάει μέχρι το Νέο Φάληρο απόψε. Ακόμα και με δωρεάν είσοδο είναι βέβαιο πως δεν θα γέμιζε το γήπεδο. Εδώ που τα λέμε, δεν φταίει ο αντίπαλος, μια και ούτε για την παγκόσμια πρωταθλήτρια, Ιταλία, φάνηκε να νοιάζεται ο κόσμος.

Η αλλαγή έδρας στο φιλικό επίσης ενεργεί ανασταλτικά, μια και στη Μαγνησία είναι σίγουρο πως θα είχαμε sold out. Ομως οι Δανοί γκρίνιαζαν, υποστηρίζοντας πως οι παίκτες τους δεν θα μπορούσαν να πάνε απευθείας στον Βόλο, άρα θα έπρεπε να συγκεντρωθούν στην Αθήνα πρώτα. Ο αντίλογος αν δεν θέλαμε να το δεχτούμε ήταν απλός, μια και πέρυσι τέτοιες μέρες έπαιξαν φιλικό στη Σλοβενία και δεν έγινε το ματς στη Λιουμπλιάνα, αλλά στη Νόβα Γκόριτσα, εκατό χιλιόμετρα μακριά. Κατανοητό, τέλος πάντων, το να μην έρθουμε σε ρήξη μαζί τους, όμως το πρόβλημα δεν είναι ένα φιλικό ματς, αλλά η νοοτροπία.

Μετά το Euro του 2004 φώναζα πως με τη στενοκέφαλη λογική του Ρεχάγκελ η Εθνική ομάδα επέλεγε την απομόνωση από την εξωστρέφεια. Αντί για την αγάπη που θα εισέπραττε σε όλη την περιφέρεια, προτιμήθηκε να αγκιστρωθεί στην επιλογή της Αθήνας. Μόλις η μόδα της αρχής πέρασε, ο κόσμος γύρισε την πλάτη στην ομάδα. Απλό κι αναμενόμενο. Στην ΕΠΟ, ωστόσο, δεν το υπολόγισαν.

Η Εθνική ομάδα σήμερα παίζει το μοναδικό της ματς προετοιμασίας μέχρι τα δύο κολλητά... μπαράζ με το Ισραήλ. Παιχνίδια που ουσιαστικά θα κρίνουν αν θα πάμε στη Νότιο Αφρική το 2010. Η ήττα από τηn Ελβετία έκοψε τα φτερά μας, είναι η αλήθεια, αλλά ακόμα έχουμε το πάνω χέρι, μια και οι Ελβετοί κουβαλάνε πάντα την ήττα από το Λουξεμβούργο. Σήμερα ο Ρεχάγκελ οφείλει να έχει στο μυαλό του, εκτός από το να μοντάρει την ομάδα, να στείλει ένα μήνυμα προς όλους. Πρώτον, προς τους αντιπάλους, πως η Εθνική πάει έτοιμη για το μεγάλο διπλό ραντεβού με τους Ισραηλινούς.

Δεύτερον και κυριότερον, να ξαναζεστάνει τον κόσμο, που έχει απομακρυνθεί βλέποντας συνεχώς κάποια πράγματα να μην αλλάζουν ποτέ. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο, να πείσει δηλαδή ο Γερμανός πως ακόμα και τα γέρικα σκυλιά μαθαίνουν πού και πού καινούργια κόλπα. Το ένα… κόλπο γίνεται αντιληπτό εύκολα από το κοινό όταν βλέπει ένα νέο πρόσωπο. Ο Μόρας με την κλήση του δικαιώνεται για μια συνεπή πορεία όλα αυτά τα χρόνια. Η άλλη κίνηση, που δεν την καταλαβαίνει το κοινό, αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση πως ανάγκα και Θεοί πείθονται.

Ο Νεκτάριος Πανταζής έγινε ο πρώτος γυμναστής που εντάσσεται στο τεχνικό τιμ της Εθνικής ομάδας στην οκταετία Ρεχάγκελ. Ακούγεται απίστευτο, αλλά έτσι είναι. Ακόμα και στη θριαμβευτική πορεία του 2004 δεν είχαμε γυμναστή, οπότε κάποιος θα αναρωτηθεί αν αυτό είναι τόσο σημαντικό. Η απάντηση είναι ναι, αν καταλάβουμε πως δεν γίνεται να πηγαίνεις πάντα κόντρα στο ρεύμα και να μην πνίγεσαι.

Ενα άλλο από τα κολλήματα του Οτο τελειώνει από τον Απρίλιο. Η Εθνική ομάδα φεύγει επιτέλους από την πρωτεύουσα και θα παίξει ως γηπεδούχος σε μια πόλη που την αγκάλιασε πρόπερσι και την ώθησε προς τα τελικά του Εuro, στο Ηράκλειο. Σημαντικό θα είναι στο άμεσο μέλλον η νέα διοίκηση της Ομοσπονδίας να δείξει στους υπόλοιπους πολίτες της χώρας πως η Εθνική ομάδα ανήκει και σε αυτούς. Διότι δύο από τους λόγους που πέρασε ανεκμετάλλευτη η επιτυχία του 2004 ήταν ο μονοχνοτισμός και η ξεροκεφαλιά πως «Ελλάδα στο ποδόσφαιρο είναι μόνο η Αθήνα». Και τη ζημιά καλούνται, όπως πάντα, να την πληρώσουν όλοι οι Ελληνες.

Ανησυχίες που δεν μας αγγίζουν

Στην Αγγλία δεν συζητάνε μόνο για το τι θα κάνουν, αλλά ενεργούν κιόλας. Ηδη οι πιο πολλές ομάδες προχώρησαν σε μειώσεις των εισιτηρίων διαρκείας για τη νέα περίοδο, εκτιμώντας πως η κρίση θα απογειωθεί το επόμενο διάστημα, οπότε οι κοινωνικές τάξεις που βλέπουν ποδόσφαιρο θα επηρεαστούν τα μέγιστα. Μάλιστα, κάποιοι σύλλογοι, όπως η Σάντερλαντ, φτιάχνουν ειδικά εισιτήρια διαρκείας για παιδιά με μόλις 19 λίρες!

Οπως εξήγησε ο πρόεδρος της ομάδας, ο παλιός διεθνής Ιρλανδός φορ Νάιαλ Κουίν, εκείνο που θέλουν στο «Στάδιο του Φωτός» είναι να παίζουν μπροστά σε γεμάτες εξέδρες. Και εξηγεί πως τα νέα παιδιά δεν είναι πελάτες, αλλά επένδυση για κάθε ομάδα. «Ο δεκάχρονος και ο δεκαπεντάχρονος σήμερα είναι ο αυριανός εικοσάρης που θα ακολουθήσει και εκτός έδρας την ομάδα και ο μεθαυριανός πατέρας που θα πάρει τα παιδιά του και θα τα φέρει στο γήπεδο. Είναι ένα ομόλογο μακράς διαρκείας», ήταν τα λόγια του! Πότε, αλήθεια, ακούσατε κάποιον Ελληνα παράγοντα να έχει παρόμοιους προβληματισμούς;

Δεν μας αγγίζουν εμάς τέτοιες ανησυχίες. Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να έχουμε παράγοντες που βολεύονται με τους στρατούς των… μπουμπουκιών σαν αυτά που πήγαν στην Πάτρα, που καπηλεύονται τα ονόματα των ομάδων που λένε πως υποστηρίζουν για να δικαιολογούν τους βανδαλισμούς τους. Στη χώρα μας εδώ και 15 χρόνια τα γήπεδα αδειάζουν και οι παράγοντες κοιτάνε μόνο πόσα λεφτά θα βάλουν στην τσέπη από τα τηλεοπτικά συμβόλαια.

Το ότι δημιουργούμε με την απάθεια και την ατιμωρησία των κάφρων μια γενιά παιδιών που δεν τα πηγαίνουν ποτέ οι γονείς τους στο γήπεδο γιατί φοβούνται δεν το θεωρούμε πρόβλημα. Είναι η γενιά των οπαδών του καναπέ. Αλλά όταν αυτά τα δικά μας δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα γίνουν 25, δεν θα πηγαίνουν στο γήπεδο επειδή ποτέ δεν έγινε μέρος της κουλτούρας και της ανάγκης τους να απολαύσουν το όποιο σπορ αγαπάνε μέσα στο γήπεδο.

Και φυσικά ως πατέρες μεθαύριο αυτά τα σημερινά παιδιά θα κάθονται με τα δικά τους βλαστάρια μπροστά σε μία τεράστια τηλεόραση με την προχωρημένη τεχνολογία της εποχής, αλλά στο γήπεδο με βροχή και κρύο, όπως πηγαίναμε εμείς, δεν πρόκειται να δοκιμάσουν να πάνε. Αυτό δεν ανησυχεί, φυσικά, τους προέδρους. Οι πιο πολλοί από αυτούς δεν θα ασχολούνται με τις ομάδες τότε.

Αφήστε που κάποιοι σκέφτονται πως σε δέκα ή είκοσι χρόνια πιθανότατα θα έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Αρα το πρόβλημα θα βρει την… ελληνική του λύση. Που είναι να το περνάμε στους άλλους μέχρι κάποιος από αυτούς να φιλοτιμηθεί και να το αντιμετωπίσει! Σατανικό!