Αρκεί μία στιγμή κλάσης για το αποτέλεσμα

Ψάχνεις να βρεις πρόλογο έπειτα από ένα τέτοιο ματς, αλλά ειλικρινά τι μπορεί να γραφτεί που ήδη δεν έχουμε εξαντλήσει φέτος; Οτι με τη νίκη αυτή ο Ολυμπιακός έκανε άλμα τίτλου μοιάζει αστείο να σημειωθεί, διότι ακόμα και αν είχε ηττηθεί ας εμφανιζόταν ένας τολμηρός που θα πόνταρε εναντίον των «ερυθρολεύκων» στο να πανηγυρίσουν και αυτόν τον τίτλο. Το πρωτάθλημα έχει τελειώσει εδώ και δύο εβδομάδες, απλώς ένα ντέρμπι δίνει την ευκαιρία για να εξαχθούν (για πολλοστή φορά) χρήσιμα συμπεράσματα. Οπως ότι ο Ολυμπιακός έχει κάποιους παίκτες μεγάλης κλάσης, των οποίων μία ενέργεια μπορεί να «καθαρίσει» ένα ματς, κάτι που πιστοποιήθηκε εκ νέου στην περίπτωση του γκολ. Ο Ντιόγο κρατά ωραία την μπάλα, στέλνει κάθετη μπαλιά στον Γκαλέτι, ο οποίος «οπλίζει» και σουτάρει. Οτι η φάση ξεκινά από λάθος απόκρουση του Σάχα, το ακούω βερεσέ. Πολλές φορές παίκτες παίρνουν λάθος μπαλιά, αλλά τι την κάνουν; Αυτή είναι η διαφορά. Επίσης, η κλάση του Νικοπολίδη παραμένει αρκετή για να δίνει στον Ολυμπιακό τη σιγουριά που κάθε άμυνα χρειάζεται. Χωρίς τη δική του παρουσία πέρυσι ο Ολυμπιακός θα ήταν τρίτος και εκτός Ευρώπης, από τους ομίλους ακόμα. Φέτος χρειάστηκε πολύ λιγότερες φορές, αλλά όποτε του δόθηκε η ευκαιρία επιβεβαίωσε πόσο σημαντικός παραμένει. Χθες, πάντως, οι κεντρικοί αμυντικοί των δύο ομάδων έκαναν εξαιρετικό ματς. Ο Κυργιάκος και ο Μαϊστόροβιτς ήταν σχεδόν αλάνθαστοι. Το ίδιο και ο Παπαδόπουλος με τον Αντζα. Τη διαφορά των δύο ομάδων, όμως, την έκανε αυτή η μία φάση στην επίθεση που μίλησε η κλάση του Ντιόγο και του Γκαλέτι.

Η ΑΕΚ δεν ήταν κακή. Απεναντίας έπαιξε για μεγάλο διάστημα αρκετά καλά. Ο Μπάγεβιτς ρίσκαρε (πολύ, μάλιστα, αν συνυπολογίσουμε το παρελθόν του), αλλά η ομάδα του, αν και έκανε πολλές ευκαιρίες και είχε σε καλή βραδιά τον Καφέ όπως και τον Μπλάνκο, ο οποίος ταλαιπώρησε τους αμυντικούς, αλλά «προδόθηκε» από τη φτωχή εικόνα του Σκόκο και του Τζεμπούρ και τη μέτρια συνεισφορά του Πελετιέρι, δεν κατάφερε να σκοράρει.

Ο κόσμος που γέμισε το γήπεδο έφυγε με πίκρα, αλλά έδειξε ξανά την ποιότητά του, όταν χειροκρότησε τον Κοβάσεβιτς στην αρχή του αγώνα και την ομάδα του παρά την ήττα στο τέλος. Ομως αυτό δεν αρκεί. Η ΑΕΚ επί της ουσίας δεν έχασε κάτι το ουσιαστικό χθες, μια και ακόμα τα πλέι οφ είναι μακριά. Εμεινε πίσω ξανά, αλλά εκεί θα κριθεί η χρονιά της. Ωστόσο, μία ήττα έπειτα από έναν ολόκληρο γύρο και ειδικά απέναντι στην ομάδα που πέρυσι η «Ενωση» είχε ουσιαστικά ξεπεράσει βαθμολογικά πριν από την τελεσίδικη απόφαση «Βάλνερ», την προσγειώνει στην πραγματικότητα. Από εκείνο το 4-0 πέρασαν σχεδόν δέκα μήνες. Η θεωρία της σχετικότητας βρίσκει πάντα την αποθέωσή της στο ποδόσφαιρο και οι δέκα μήνες που μας χωρίζουν από εκείνο το ματς αισθάνεσαι πως είναι αιωνιότητα!

ΥΓ.: Αποφεύγω να κάνω σχόλια για συναδέλφους που μεταδίδουν παιχνίδια, επειδή καταλαβαίνω όσο ελάχιστοι την πίεση που έχει αυτή η δουλειά, αλλά κάνω εξαίρεση για τον Μανώλη Δράκο, για να υπογραμμίσω πως για μία ακόμα φορά ήταν άψογος, χωρίς να μασά τα λόγια του και χωρίς να διστάζει να τοποθετηθεί. Δεν κρύβεται πίσω από τα ριπλέι, παίρνει θέση και συνήθως δικαιώνεται με αυτά που δείχνει μετά ο φακός, δεν βγάζει άναρθρα επιφωνήματα και δεν αγχώνει τον τηλεθεατή. Με λίγα λόγια, βοηθά τον θεατή στην κατανόηση του ματς και αυτό είναι το σημαντικό.