ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ θα είναι καθοριστικό (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η Μπενφiκα του Τραπατόνι για να ξαναγiνει πρωταθλήτρια χρειάστηκε ενίσχυση σε όλα τα επiπεδα

Της πήρε έντεκα χρόνια για να γίνει ξανά πρωταθλήτρια. Σε μία χώρα που μετά το 1950 μόλις τέσσερις διαφορετικές ομάδες έχουν βρεθεί στην κορυφή, το να μείνει μακριά από τους τίτλους ένας σύλλογος σαν την Μπενφίκα για τόσο μεγάλο διάστημα έμοιαζε αδιανόητο. Η Πορτογαλία μάς μοιάζει σε πολλά πράγματα. Η εικόνα των ανθρώπων της, ο τρόπος που διασκεδάζουν. Οποιοι βρέθηκαν στην άκρη της ιβηρικής χερσονήσου πέρσι με αφορμή το EURO μπορούν να διαβεβαιώσουν του λόγου το αληθές. Ποδοσφαιρικά, οι ομοιότητες είναι ακόμη πιο πολλές. Δύο ομάδες που μαλώνουν σχεδόν μόνιμα για τα πρωτεία, μία τρίτη ως αντίβαρο και μία τέταρτη που μπήκε σφήνα με σποραδικό τίτλο, κυρίως πλασαριζόμενη σε θέσεις Ευρώπης. Δεν σας θυμίζει ελληνικό σκηνικό;

Η καλύτερη κίνηση που έκαναν οι «Αετοί» πέρσι το καλοκαίρι ήταν να φέρουν τον Ζοζέ Βέγκα στη Λισσαβώνα. Τι θέση παίζει; Τεχνικός διευθυντής! Πρώην της Πόρτο στην ίδια θέση, με ειδικότητα στο να... πλησιάζει διαιτητές! Τον αποκαλούν Λουτσιάνο Μότζι της Λουζιτανίας και μάλλον δεν έχουν άδικο. Επί των ημερών του η Πόρτο ήταν αχτύπητη και αμέσως η Μπενφίκα με το που τον έφερε στο «Ντα Λουζ» ξανάγινε πρωταθλήτρια. Αν και ουσιαστικά δεν ευνοήθηκε κραυγαλέα, είχε το απαραίτητο δίχτυ προστασίας! Πιθανόν όταν χρειάστηκε, η αμφιβολία λειτούργησε υπέρ της, όπως στο γκολ του Λουιζάο με τη Σπόρτινγκ στο ντέρμπι κορυφής της προτελευταίας αγωνιστικής.

Η απουσία του Βέγκα είναι γεγονός ότι αποδυνάμωσε διοικητικά την Πόρτο. Η φυγή του Μουρίνιο και της μισής ομάδας που οδήγησε τους «Δράκους» στην κορυφή έκανε την κούρσα του τίτλου ανοιχτή. Μέχρι το τελευταίο ματς υπήρχε αγωνία. Το 1-1 στο ματς με την Μποαβίστα έδωσε στην ομάδα του Τάκη Φύσσα το πολυπόθητο πρωτάθλημα, που δεν ερχόταν από το 1994. Χρονιά με τον Αρτούρ Ζόρζε στον πάγκο και αστέρια σαν τον Ρούι Κόστα, τον Ζοάο Πίντο και τον Βέλγο Μιναρόν. Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι κατάφερε να προσθέσει τον 21ο τίτλο σε μία προπονητική καριέρα που όμοιά της δύσκολα βρίσκεις. Ομως η αλήθεια είναι πως έχει χάσει τη δυναμική του και υπήρχαν φορές που έφτασε στα όρια της γραφικότητας! Οι κόντρες του με τους Βραζιλιάνους παίκτες της Μπενφίκα επικές. Σε κάποιες στιγμές έφτασε στα άκρα. Η κριτική από τις εφημερίδες σκληρή. Και όμως τελικά τα κατάφερε. Αυτή ήταν η τρίτη χώρα στην οποία ο «Τραπ» κατακτά τίτλο. Τα πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους και την Ιντερ στην Ιταλία διαδέχτηκαν οι σεζόν στην Μπάγερν, όπου και εκεί μπόρεσε να γευτεί τη χαρά της επικράτησης στην Μπουντεσλίγκα. Αλλοι τεχνικοί που έχουν πάρει τίτλους σε τρεις χώρες είναι ο Σβεν Γκόραν Ερικσον, ο ο Βουγιαντίν Μπόσκοφ και ο Χένες Βαϊσβάιλερ. Στην κορυφή σε αυτή την άτυπη λίστα των πολυταξιδεμένων και τιτλούχων είναι ο Τόμισλαβ Ιβιτς με έξι χώρες (Κροατία, Βέλγιο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Γαλλία και πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία) και ο Μπέλα Γκούτμαν με πέντε. Και οι δύο ήρθαν στην Ελλάδα και δεν έβγαλαν ούτε 100 μέρες στον Παναθηναϊκό! Επίσης, σε τέσσερις χώρες (Γερμανία, Βέλγιο, Αυστρία, Ολλανδία) πήρε τίτλους και ο αείμνηστος Ερνστ Χάπελ, ο μοναδικός τεχνικός που έχει οδηγήσει τρεις διαφορετικές ομάδες στον τελικό του Κυπελλου Πρωταθλητριών (Φέγενορντ, Μπριζ και Αμβούργο).

Η Πορτογαλία πριν από δύο χρόνια «χτυπήθηκε» από αντίστοιχη περίπτωση «Παράγκας». Στη δική τους μεριά λεγόταν «Χρυσή Σφυρίχτρα» και την όλη ιστορία κινούσε ο αντιπρόεδρος της Μποαβίστα. Πήραν μέτρα και θεωρητικά η κατάσταση βελτιώθηκε. Φυσικά χρειάστηκε να πάρει και τα μέτρα της η διοίκηση με την άφιξη του Βέγκα, οπότε το γλυκό έδεσε. Για έναν σύλλογο όπως η Μπενφίκα, το να είναι 11 σεζόν χωρίς πρωτάθλημα δεν έμοιαζε φυσιολογικό. Ενα τεράστιο κλαμπ, που σε αυτό το επιβλητικό γήπεδο νιώθεις να ξεπηδούν από κάθε γωνία οι σκιές ενός μεγαλειώδους παρελθόντος. Επτά τελικοί Κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν είναι μικρό επίτευγμα. Μόνο δύο ήταν νικηφόροι, εκείνοι με τον Γκούτμαν στον πάγκο και τον Κολούνα με τον Εουσέμπιο στην επίθεση. Εχει όμως τέτοια αίγλη σαν ομάδα, που ακόμη παραμένει το κορυφαίο σωματείο της Πορτογαλίας, όσο και αν στο Πόρτο μπορεί να διαφωνούν!

Οσο για τον διάδοχο του Τραπατόνι, ακούγονται πολλά ονόματα. Ο Καμάτσο, που πέρσι έφυγε μετά το Κύπελλο για να αναλάβει τη Ρεάλ, είναι η επιθυμία των οπαδών, αλλά και ο Κούμαν «παίζει» δυνατά. Για ένα σύλλογο που περίμενε τόσα χρόνια να επιστρέψει στην κορυφή, το επόμενο βήμα θα είναι καθοριστικό!