Να φτάσει εκεί που δεν μπόρεσε κανένας Eλληνας προηγουμένως

Αμούστακο παιδί ξενιτεύτηκε πριν από λίγους μήνες, αφήνοντας πίσω τη σιγουριά για να κάνει ένα άλμα στο όνειρο. Η ζωή, το λέμε όλοι, είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή –πόσοι, όμως, το κάνουν πράξη; Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος μπορούσε, όπως πολλοί στην ηλικία του, να δηλώσει πως αγαπά την ΑΕΚ, πως δεν θέλει να φύγει από την Ελλάδα ακόμα, να βολευτεί με ένα τεράστιο συμβόλαιο και να μείνει στη Σούπερ Λίγκα. Προτίμησε τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο, που λέει και ο ποιητής.

Αυτόν τον δύσβατο, τον γεμάτο κακοτοπιές, που δεν τον προτιμούν οι πολλοί. Αν ξαφνιάστηκαν κάποιοι, δεν θα έπρεπε. Τα παιδιά στην ηλικία αυτή κοιτάνε να βρουν μια γκομενίτσα, να πάνε κανένα σινεμά και να πιουν κάνα φραπεδάκι, αλλά αυτός έφυγε απ' το χωριό του και ήρθε στην Αθήνα για να κυνηγήσει το όνειρό του στην ΑΕΚ. Ετσι, δεν θα έπρεπε να προκαλεί απορία σε κανέναν τι θα έκανε στην επόμενη μεγάλη ευκαιρία. Το να πας στην ηλικία αυτή στη Serie A', εκεί που η μπάλα που παίζουμε στην Ελλάδα γίνεται κανονικό ποδόσφαιρο, είναι σαν να περνάς από το λύκειο σε πανεπιστημιακού επιπέδου προετοιμασία.

Οι Ιταλοί δεν ασχολούνται με την μπάλα όπως οι υπόλοιποι –το διαπίστωσε και ο πολύς Ζοσέ Μουρίνιο– και είναι οι καλύτεροι γνώστες του αντικειμένου όσον αφορά τεχνικές και τακτικές. Ο Σωκράτης στην Τζένοα ως αμυντικός θα έχει την ευκαιρία να απογειωθεί. Τα προσόντα του είναι δεδομένα, η ικανότητά του μεγάλη, η προσαρμοστικότητά του ακόμα μεγαλύτερη. Το ταλέντο του, λοιπόν, που ξεχειλίζει, είναι σε καλά χέρια, για να τον δούμε αύριο-μεθαύριο και παραπάνω. Πόσο παραπάνω;

Κανείς δεν ξέρει! Ισως εκεί που κανένας Ελληνας παίκτης ακόμα δεν έφτασε στη μετα-Μποσμάν εποχή. Στη Ρεάλ, στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στη Μίλαν, στη Λίβερπουλ, στη Γιουβέντους, στην Μπαρτσελόνα. Διότι η κλάση του είναι για τόσο ψηλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς αμφιβολία, είναι ό,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο σε αμυντικό σε τόσο μικρή ηλικία, αλλά ταυτόχρονα είναι ευχής έργον το ότι πολύ σύντομα έφυγε από το μίζερο ελληνικό πρωτάθλημα όχι για οπουδήποτε, αλλά για τη «Μέκκα» του ποδοσφαίρου –ως αμυντική αντίληψη. Γερός να είναι, να κάνει την καριέρα που μπορεί πραγματικά.

Τον άκουγα χθες το μεσημέρι, που ήταν καλεσμένος του Σωτήρη Ταμπάκου στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6, και κατάλαβα από τις απαντήσεις του πόσο προσγειωμένος παραμένει. Eνα αληθινό παιδί που έχει γίνει άνδρας από την ανάγκη της ζωής, αλλά δεν ξεχνά τις καταβολές του. Και επειδή στα 20 χρόνια μας είναι εύκολο να κάνουμε όνειρα και ακόμα κι αν δεν πραγματοποιούνται να τα αντικαθιστούμε με άλλα πολύ ευκολότερα απ' ό,τι αργότερα, οι περισσότεροι τα αφήνουν ανεκπλήρωτα.

Ο Παπασταθόπουλος, όμως, αποφάσισε να μην αφήσει τα όνειρά του μόνο στο χαρτί, αλλά να τους δώσει σάρκα και οστά. Η ζωή, λένε, εύκολα υπόσχεται και δύσκολα πραγματοποιεί. Οποιος, όμως, την αναγκάζει να κάνει πράξη αυτά που τόσο πλάνα υπόσχεται, καταφέρνει να πάρει τα πάντα. Για ένα παιδί που είναι γεννημένο το 1988, κάθε λέξη που βγαίνει απ' το στόμα του δείχνει ωριμότητα τριαντάρη. Ταυτόχρονα κρατά εκείνη τη μοναδική ικανότητα που έχουν τα νέα παιδιά να σχεδιάζουν και να ονειρεύονται.

Για τον παίκτη Παπασταθόπουλο έχω εκφραστεί επανειλημμένα στις μεταδόσεις. Από αυτόν πρέπει να ξεκινά η άμυνα της Εθνικής ομάδας πια, ασχέτως αν ο Ρεχάγκελ έχει άλλες απόψεις. Για τον άνθρωπο Σωκράτη, όμως, ό,τι άκουσα χθες το μεσημέρι μού επιβεβαίωσε την ιδέα που είχα γι' αυτόν. Διότι κανείς δεν μπορεί να βγάζει τόση ψυχή αγωνιζόμενος, αν δεν αγαπά, δεν ονειρεύεται, δεν σέβεται, δεν αναγνωρίζει. Ολα αυτά τα άκουσα χθες, σε μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχουν γίνει ποτέ στον αέρα της πρώτης αθλητικής συχνότητας της χώρας από το 1996, όταν βγήκε ο SuperΣΠΟΡ FM στον αέρα.