Σεμπαστιάν Λεμπ: Ο απόλυτος κυρίαρχος του WRC

Υπάρχουν πολλές ημερομηνίες – σταθμοί στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού που έχουν μείνει χαραγμένες στις μνήμες των φίλων του αθλήματος σε όλον τον κόσμο. Κι’ αυτό γιατί ορισμένα γεγονότα είναι σημαντικότερα ενός αγώνα της Formula 1 ή του WRC. Ρεκόρ, νίκες, επιτεύγματα, ατυχήματα και θάνατοι σπουδαίων οδηγών, έχουν κάνει τους ανθρώπους που ασχολούνται με το αυτοκίνητο να πανηγυρίσουν και να χαρούν με την επιτυχία ενός οδηγού ή να συγκινηθούν μέχρι και να δακρύσουν με την απώλεια κάποιου άλλου. Δεν είναι λίγοι εκείνοι άλλωστε, που την Πρωτομαγιά του 1994, σοκαρίστηκαν από το θάνατο του μεγαλύτερου, ίσως, πιλότου στην ιστορία της Formula 1, του Άιρτον Σένα. Ο Βραζιλιάνος έχασε τη ζωή του στο Γκραν Πρι του Αγίου Μαρίνου, στην πίστα της Ίμολα και τα εκατομμύρια των οπαδών του σε ολόκληρο τον κόσμο, βυθίστηκαν στο πένθος.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με το χαμό δύο μεγάλων οδηγών από το WRC και αναφέρομαι στους Κόλιν ΜακΡέι και Ρίτσαρντ Μπερνς. Ο Σκωτσέζος έχασε τη ζωή του στις 15 Σεπτεμβρίου 2007 σε ατύχημα με ελικόπτερο, αν και είχε αποσυρθεί από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ενώ ο Μπερνς πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο στις 25 Νοεμβρίου 2005, τέσσερα χρόνια μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος στους οδηγούς. Και οι δύο είχαν φανατικούς υποστηρικτές – ειδικά ο πρώτος και πάρα πολλούς απ’ αυτούς να είναι Έλληνες – και το κενό που άφησαν πίσω τους δεν πρόκειται να αναπληρωθεί ποτέ.

Έτσι και η δεύτερη ημέρα του Νοεμβρίου του 2008 δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα αφού εκείνη την Κυριακή καταγράφηκε ένα ρεκόρ στο WRC που όμοιό του δεν έχει υπάρξει και είναι πολύ δύσκολο να συμβεί και πάλι. Ο Σεμπαστιάν Λεμπ κατέκτησε το πέμπτο πρωτάθλημα στην καριέρα του και μάλιστα συνεχόμενο (!) και πέρασε στην κορυφή των καλύτερων οδηγών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι όλων των εποχών. Πλέον το όνομα του Γάλλου οδηγού έχει κερδίσει τη θέση του με χρυσά γράμματα στο μεγάλο βιβλίο του WRC και μπορεί να στέκει περήφανο δίπλα σε ονόματα θρύλους, όπως οι Βάλτερ Ρερλ, Μπγιόρν Βάλντεγκαρντ, Μάρκου Άλεν, Χάνου Μίκολα, Ατίλιο Μπέτεγκα, Χένρι Τοϊβόνεν, Άρι Βάτανεν, Γιούχα Κάνκουνεν, Κάρλος Σάινθ, Τόμι Μάκινεν, Κόλιν ΜακΡέι, Ντιντιέ Οριόλ, Μίκι Μπιασιόν κ.α. Ο 34χρονος κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ που κατείχε ο Τόμι Μάκινεν και ο Γιούχα Κάνκουνεν με τέσσερα πρωταθλήματα (ο πρώτος τα είχε πάρει συνεχόμενα την περίοδο 1996-1999) και πλέον θεωρείται από πολλούς ως ο καλύτερος οδηγός όλων των εποχών στο WRC.

Με «όπλα» του όλα αυτά τα χρόνια τα αυτοκίνητα της Citroen, κατάφερε να πετύχει κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο και έχει μέλλον ακόμη μπροστά του για να δούμε αν θα μπορέσει να διευρύνει κι’ άλλο το ρεκόρ μέχρι να αποσυρθεί από το χώρο. Πραγματικά το δίδυμο Λεμπ-Citroen μοιάζει ανίκητο και η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν ισχυριστεί ότι έχει στα χέρια του ένα πολύ καλό αυτοκίνητο γι’ αυτό και έχει φτάσει τόσο ψηλά. Αυτή η άποψη, όσο και αν φαίνεται κάπως υποτιμητική για τις οδηγικές του ικανότητες έχει κάποια βάση, αφού το επιτελείο της ομάδας έχει δουλέψει πολύ και σκληρά για να παρουσιάσουν ένα όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικό αυτοκίνητο που θα πρωταγωνιστεί. Άλλωστε όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος ο Λεμπ, μεγάλο μερίδιο των επιτυχιών οφείλεται στη γαλλική ομάδα από τον επικεφαλής της μέχρι τον τελευταίο μηχανικό. Αλλά αν πίσω από το τιμόνι δεν βρίσκεται ένας άριστος οδηγός για να ανταμείψει τους κόπους της ομάδας με την κατάκτηση του πρωταθλήματος οδηγών ή κατασκευαστών, δεν είναι εύκολο να έρθουν οι νίκες. Τα παραδείγματα άλλωστε είναι πολλά.

Αλλά ο Γάλλος δεν είναι απλά άριστος οδηγός. Είναι αλάνθαστος και να είστε σίγουροι ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν του. Κατά τη γνώμη του γράφοντα, ο πεντάκις πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τον καθένα από τους θρύλους του αθλήματος που αναφέρθηκαν πιο πάνω, να παρακινούν τεράστιο αριθμό οπαδών να ανεβαίνουν στα βουνά για να απολαύσουν μόνο ένα πέρασμά τους. Είμαι από εκείνους που περιμένουν με ιδιαίτερη ανυπομονησία κάθε χρόνο το Ράλι Ακρόπολις για να ξεχυθούν στα βουνά προκειμένου να απολαύσουν ένα σπάνιο θέαμα. Έχοντας δει τον Λεμπ λοιπόν στα βουνά της Φθιώτιδας και της Φωκίδας το 2004 και 2005, γιατί τις ικανότητες ενός οδηγού μπορεί να τις εκτιμήσει κάποιος καλύτερα στα «ιερά χώματα» του Ακρόπολις, σ’ αυτά για τα οποία ο εθνικός μας αγώνας, θεωρείται «σπαστήρι» και αναφέρομαι σε ιστορικές ειδικές διαδρομές όπως Παύλιανη, Ελευθεροχώρι, Βωξίτες, Καρούτες, Ελάτεια, Δίκαστρο, Ταρζάν κ.α., καταλάβαινες ότι έχεις να κάνεις με έναν οδηγό που ήρθε στο χώρο για να μείνει.

Σαφώς και ένας μόνο αγώνας δεν είναι ένα ασφαλές κριτήριο για το τι μπορεί να κάνει ένας οδηγός αλλά όταν στην πρώτη χρονιά συμμετοχής σου με ένα αυτοκίνητο προδιαγραφών WRC (2004) έρχεσαι δεύτερος σε ένα ράλι σαν το Ακρόπολις και την επόμενη χρονιά το κερδίζεις, τότε σημαίνει πολλά. Όμως ο Γάλλος δεν έχει χαρίσει μόνο στους Έλληνες φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού υπέροχες στιγμές. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είναι ο μόνος μη Σκανδιναβός οδηγός ο οποίος έχει κερδίσει στη Σουηδία, το 2004, γεγονός που μόνο στα…ψιλά δεν μπορεί να περάσει. Στην άσφαλτο δεν έχει αντίπαλο, κάνοντας τους αντιπάλους του να κοιτάνε τον αμέσως επόμενο αγώνα που βρίσκεται στο καλαντάρι για να ελπίζουν στην κατάκτηση της πρώτης θέσης, ενώ στο χώμα κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερος με αποτέλεσμα να κερδίζει σε ράλι που τις προηγούμενες φορές ήλπιζε να τερματίσει στις βαθμολογούμενες θέσεις. Για να επανέλθω όμως σ’ αυτό που ισχυρίστηκα λίγο πριν, ο Λεμπ φτάνει στις επιτυχίες αυτές αφού συγκεντρώνει τα στοιχεία των παλιών οδηγών του WRC.

Κατ’ αρχάς φαίνεται ότι έμαθε πάρα πολλά δίπλα στους μεγάλους δασκάλους, Κόλιν ΜακΡέι και Κάρλος Σάινθ όταν ήταν μαζί στη Citroen, αφού έχει κάτι από την ταχύτητα του πρώτου και το συντηρητικό τρόπο οδήγησης του δεύτερου. Επίσης θυμίζει τους μεγάλους Φινλανδούς, στο ότι αν και πολλές φορές οδηγεί στο όριο το αυτοκίνητο του, είναι λίγες οι φορές που έχει εγκαταλείψει από δικό του λάθος, αφού αυτό σπάνια γίνεται. Θυμηθείτε απλώς κάποια περάσματα του Κάνκουνεν, του Μάκινεν, του Γκρόνχολμ και των παλαιότερων μεγαθηρίων και θα δείτε ότι υπάρχουν κοινά. Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις του Μίκο Χίρβονεν πριν ξεκινήσει το φετινό Ακρόπολις, ότι στο Ράλι Σαρδηνίας αν και οδηγούσε «flat out» το Ford δεν μπορούσε να πιάσει τον πρωταθλητή. Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά. Όσο για τους πιο παλιούς οδηγούς, αυτοί ήταν τα είδωλα και οι δάσκαλοι του όταν έγραφαν εκείνοι ιστορία πίσω από ένα τιμόνι και ήθελε να φτάσει στο ίδιο επίπεδο με εκείνους και αν μπορούσε να τους ξεπεράσει. Τελικά τα κατάφερε!

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΛΕΜΠ ΣΤΟ WRC

Το ενδιαφέρον του Σεμπαστιάν Λεμπ για τους αγώνες αυτοκινήτου ξεκίνησε το 1995 ενώ ήταν 21 χρονών, αλλά η πρώτη του επίσημη παρουσία σε ράλι έγινε τρία χρόνια αργότερα, με ένα Citroen Saxo για το γαλλικό πρωτάθλημα και το 1999 στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλητής. Στη συνέχεια συμμετείχε στην κατηγορία Junior του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι και το 2001 κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα. Μάλιστα την ίδια χρονιά πραγματοποίησε τη μία και μοναδική του εμφάνιση με την Citroen Xsara, στο ράλι του Σαν Ρέμο και όλοι είχαν εκπλαγεί με την απόδοσή του στην άσφαλτο που μπορούσε να ανταγωνιστεί έναν από τους καλύτερους «ασφάλτινους» οδηγούς, τον Ζιλ Πανιζί που έτρεχε με Peugeot.

Το 2002 ήταν η πρώτη χρονιά που ο 28χρονος τότε, Λεμπ, συμμετείχε στο WRC σαν οδηγός της εργοστασιακής ομάδας της Citroen αν και δεν αγωνίστηκε σε όλα τα ράλι. Τον επόμενο χρόνο όμως έτρεξε κανονικά σε όλους τους αγώνες, κέρδισε τους τρεις από αυτούς (Μόντε Κάρλο, Γερμανία και Σαν Ρέμο, πού ήταν όλοι ασφάλτινοι) ενώ στο Ακρόπολις, εγκατέλειψε. Πάντως τα πολύ καλά «πλασαρίσματά» του σε πολλούς αγώνες τον είχαν φέρει κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά αυτό τελικά το πήρε ο Πέτερ Σόλμπεργκ μόλις με ένα βαθμό διαφορά, αφού έφτασε τους 72 με τη νίκη του στο τελευταίο ράλι της χρονιάς, αυτό της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ ο Γάλλος έμεινε στους 71. Πάντως το βαρύτιμο τρόπαιο δεν θα αργούσε να το σηκώσει….

2004: Η πρώτη στέψη

Μπορεί τη προηγούμενη χρονιά να έχασε τον τίτλο μόλις για ένα βαθμό, αλλά το 2004 ήταν αποφασισμένος να πλουτίσει την τροπαιοθήκη του. Σημείωσε έξι νίκες, και τη μία απ’ αυτές στη Σουηδία με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος μη Σκανδιναβός οδηγός που κερδίζει στις χιονισμένες ειδικές διαδρομές της. Στον εθνικό μας αγώνα ήταν δεύτερος και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους τερματισμούς του στις βαθμολογούμενες θέσεις, του έδωσαν το πρωτάθλημα αν και ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος με αντιπάλους σαν τον Σάινθ, τον Σόλμπεργκ, και τον Γκρόνχολμ. Ο Γάλλος με τις έξι νίκες του σ’ αυτή τη σεζόν ισοφάρισε εκείνο που κρατούσε ο συμπατριώτης του, Ντιντιέ Οριόλ από το 1990.

2005: Η απόλυτη κυριαρχία

Το 2005 ήταν η χρονιά που ο Λεμπ δεν είχε κυριολεκτικά αντίπαλο. Με τη φόρα της κατάκτησης του πρωταθλήματος του 2004, ο οδηγός της Citroen ξεκινά από εκεί που είχε σταματήσει. Αρχίζει με νίκη στο Μόντε Κάρλο, εγκαταλείπει στο δεύτερο αγώνα στη Σουηδία και η τέταρτη θέση στο τρίτο ράλι της χρονιάς, στο Μεξικό, ήταν και το χειρότερό του αποτέλεσμα. Από εκεί και μετά, πάτησε γκάζι και εξαφανίστηκε…Έξι συνεχόμενες νίκες σε Νέα Ζηλανδία, Ιταλία, Κύπρο, Τουρκία, Ελλάδα και Αργεντινή, δεύτερος στη Φινλανδία και επιστροφή στις νίκες σε έναν από τους αγαπημένους του αγώνες, στη Γερμανία. Ακολουθεί η Μεγάλη Βρετανία που έρχεται τρίτος και η Ιαπωνία που ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.

Παρά το γεγονός ότι είχε ξεφύγει στη βαθμολογία από τους διώκτες του δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή βγει από το ρυθμό του και παίρνει άλλες δύο πρώτες θέσεις σε Κορσική και Καταλονία. Όμως αυτή στην Κορσική δεν είναι μια απλή νίκη, όπως οι υπόλοιπες που πέτυχε μέσα στη χρονιά, γιατί εδώ ο Γάλλος πέτυχε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Σημείωσε τον πρώτο χρόνο και στις δώδεκα ειδικές διαδρομές του συγκεκριμένου ράλι κάνοντας τον κόσμο να παραμιλάει με τις ικανότητές του. Μετά και το ράλι Καταλονίας, ο βραχύσωμος οδηγός είχε φτάσει αισίως τις δέκα νίκες στο πρωτάθλημα καταγράφοντας ένα απλησίαστο ρεκόρ, που φαινόταν ότι δύσκολα θα μπορούσε να φτάσει αντίπαλός του.

Όσο για τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, στα χώματα της Αυστραλίας, ο Λεμπ εγκατέλειψε μετά από δικό του λάθος όσο απίστευτο κι αν ακούγεται. Ωστόσο ο τίτλος ήταν ήδη… σπίτι του, με τους 127 βαθμούς που είχε συγκεντρώσει. Πάντως το 2005 δεν θα μείνει στη μνήμη των φίλων του αθλήματος, μόνο για το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα του Λεμπ, αλλά και για την αποχώρηση του μεγάλου «ματαντόρ», του Κάρλος Σάινθ, από τους αγώνες. Μάλιστα η τελευταία του εμφάνιση, ήταν αυτή στο Ακρόπολις με Citroen.

2006: Η χρονιά που όλοι παραδέχτηκαν την αξία του

Από το 2005 είχε γίνει γνωστό ότι η Citroen δεν θα έχει εργοστασιακή συμμετοχή στο επόμενο πρωτάθλημα για να δουλέψει επάνω στην C4 που θα έπαιρνε μέρος στο πρωτάθλημα το 2007. Έτσι ο Λεμπ δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάρει μέρος στο πρωτάθλημα σαν ιδιωτική συμμετοχή με μια Xsara της Kronos Total Racing, θυγατρικής εταιρείας της Citroen και να υπερασπιστεί τον τίτλο του για τρίτο συνεχόμενο χρόνο. Πολλοί έσπευσαν να πουν πως χωρίς την εργοστασιακή υποστήριξη της γαλλικής ομάδας, ο Λεμπ δεν θα μπορούσε να φτάσει εύκολα στον τίτλο. Ο δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής όμως είχε άλλη άποψη.

Τερματίζει δεύτερος στο εναρκτήριο ράλι της χρονιάς, στο Μόντε Κάρλο, η πρώτη φορά που δεν κέρδισε εκεί ενώ την ίδια θέση πήρε και στον επόμενο αγώνα στη Σουηδία. Στα δύο αυτά ράλι πρώτος ήταν ο Γκρόνχολμ και το πρωτάθλημα είχε αποκτήσει ενδιαφέρον με το καλημέρα. Ο οδηγός της Citroen όμως επανακάμπτει μετά το μέτριο ξεκίνημά του και με πέντε συνεχόμενες νίκες περνάει και πάλι στην κορυφή με τη διαφορά του από τον Φινλανδό να εκτοξεύεται στους 31 βαθμούς. Στο Ακρόπολις όμως τερματίζει δεύτερος μετά από πάρα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισε με το αυτοκίνητό του και ο «ιπτάμενος» Φινλανδός κερδίζει. Επόμενος αγώνας στη Γερμανία όπου ο Λεμπ δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για το ποιος είναι το αφεντικό στην άσφαλτο ενώ το αντίστροφο γίνεται στη Φινλανδία, με τον Γκρόνχολμ να «διδάσκει» πως πρέπει να οδηγείς στα δάση της χώρας του. Η διαφορά μένει στους 31 βαθμούς και ακολουθεί η Ιαπωνία. Ο Γάλλος τερματίζει πρώτος και φτάνει στις 27 νίκες, καταρρίπτοντας ένα ακόμα ρεκόρ που κατείχε ο Κάρλος Σάινθ με 26 νίκες. Ο πολυνίκης πλέον του WRC, κερδίζει και στον επόμενο αγώνα, στην Κύπρο και φτάνει τους 112 βαθμούς έναντι 77 του δεύτερου Γκρόνχολμ.

Όλα έδειχναν ότι στους τέσσερις επόμενους αγώνες, με δύο καλά αποτελέσματα, ο Λεμπ θα κατακτούσε και μαθηματικά το τρίτο του πρωτάθλημα. Όμως μετά από πτώση από το ποδήλατό του κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης, ο παγκόσμιος πρωταθλητής υπέστη κάταγμα στο δεξί του χέρι και η συμμετοχή του στους επόμενους αγώνες ήταν αμφίβολη. Έτσι ο Γκρόνχολμ χωρίς την πίεση του μεγάλου αντιπάλου του θα μπορούσε να τον φτάσει εύκολα. Στην Τουρκία κέρδισε και ήταν έτοιμος να κάνει το ίδιο και στην Αυστραλία. Ξεκίνησε καλά, αλλά λόγω ενός ατυχήματος που είχε προς το τέλος της πρώτης μέρας του αγώνα, του στοίχισε πολύ σε χρόνο με αποτέλεσμα να τερματίσει πέμπτος ενώ έπρεπε να είναι στην πρώτη τετράδα. Έτσι η διαφορά μεταξύ των δύο οδηγών μειώθηκε στους 21 βαθμούς και δεν μπορούσε να καλυφθεί στα δύο εναπομείναντα ράλι για το τέλος της σεζόν και ο Λεμπ πανηγύρισε τον τρίτο διαδοχικό του τίτλο από τον καναπέ του σπιτιού του. Είχε κάνει τόσο καλές εμφανίσεις και είχε συγκεντρώσει πολλούς βαθμούς στη συγκομιδή του, που του εξασφάλισαν εύκολα το πρωτάθλημα. Μεγάλη υπόθεση…

2007: Στην κορυφή και με την C4

Νέα σεζόν και η Citroen ρίχνει στη μάχη του πρωταθλήματος το νέο της όπλο, τη C4. Άνθρωποι του χώρου αλλά και απλοί φίλοι του αθλήματος ήταν πολύ περίεργοι για το πόσο έτοιμη θα ήταν η ομάδα να συνεχίσει στο δρόμο των επιτυχιών. Η C4 είχε κάνει πολλά χιλιόμετρα δοκιμών τον περασμένο χρόνο και ο Σεμπαστιάν Λεμπ είχε εκφράσει την ικανοποίησή του για τη δουλειά που είχε γίνει στο γαλλικό «στρατόπεδο». Ωστόσο η παρουσία ενός νέου αυτοκινήτου σε επίσημους αγώνες χρειάζεται κάποιο χρόνο για να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ειδικών διαδρομών. Πάντως ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής δεν έδειξε να έχει προβλήματα προσαρμογής, αφού ξεκίνησε τη σεζόν με νίκη στο Μόντε Κάρλο ενώ και στα χιόνια της Σουηδίας κατάφερε να πάρει τη δεύτερη θέση. Στο αμέσως επόμενο ράλι όμως, στους χιονισμένους δρόμους της Νορβηγίας αυτή τη φορά δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλό, αφού είχε προβλήματα και τερμάτισε στην 14η θέση.

Στη συνέχεια όμως βρήκε τον καλό του εαυτό και πήρε τρεις συνεχόμενες νίκες σε Μεξικό, Πορτογαλία και Αργεντινή με αποτέλεσμα να προηγείται του Γκρόνχολμ στη βαθμολογία των οδηγών με ένα βαθμό. Η «μάχη» ανάμεσα στους δύο αναμενόταν να είναι συναρπαστική όπως και έγινε, μιας και στη Σαρδηνία ο Γάλλος εγκατέλειψε, στο Ακρόπολις ήταν δεύτερος και στη Φινλανδία τρίτος. Έτσι μετά το πέρας του ράλι της πατρίδας του ο οδηγός της Ford που είχε νικήσει και στα τρία ράλι είχε φτιάξει μια διαφορά 13 βαθμών από το μεγάλο του αντίπαλο. Ο Λεμπ έπρεπε να απαντήσει άμεσα αν ήθελε να διατηρηθεί κοντά στον τίτλο, πράγμα που έκανε στη Γερμανία και με τη νίκη που σημείωσε έκανε ένα ακόμα ρεκόρ δικό του, αφού έγινε ο πρώτος οδηγός που κερδίζει το συγκεκριμένο αγώνα για έξι συνεχόμενα χρόνια. Στη Νέα Ζηλανδία μετά από έναν από τους πιο συναρπαστικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, έχασε την πρώτη θέση από τον Φινλανδό για τριάντα εκατοστά του δευτερολέπτου και πλέον ήταν 10 βαθμούς πίσω από την κορυφή. Επόμενοι αγώνες ήταν στην Καταλονία και την Κορσική και ο Λεμπ ήξερε καλά πως για να έχει ελπίδες για τον τίτλο έπρεπε να κερδίσει οπωσδήποτε. Κερδίζει και τους δύο αυοτύς ασφάλτινους αγώνες (σ.σ.: το περίεργο θα ήταν το αντίθετο) και μειώνει τη διαφορά στους τέσσερις βαθμούς.

Πλέον η μάχη για το πρωτάθλημα θα δινόταν στην Ιαπωνία, ενώ απέμεναν δύο γύροι ακόμα για τη λήξη της σεζόν. Ο Γκρόνχολμ ξεκινάει καλά, αλλά στην τέταρτη ειδική της πρώτης μέρας προσέκρουσε σε ένα δέντρο, θέτοντάς τον εκτός αγώνα. Πλέον ο Λεμπ είχε την ευκαιρία να πάρει μια άνετη νίκη και να τεθεί επικεφαλής της βαθμολογίας μετά από πολλούς μήνες. Όμως η τύχη δεν ήταν μαζί του και κατά τη διάρκεια του δεύτερου σκέλους, εγκατέλειψε με αποτέλεσμα η βαθμολογία να παραμείνει αναλλοίωτη και η «μάχη» να μεταφερθεί στην Ιρλανδία. Αυτή ήταν η πρώτη χρονιά διεξαγωγής του συγκεκριμένου αγώνα και αφού ήταν ασφάλτινος, ο πρωταθλητής είχε το πάνω χέρι. Ο Λεμπ κερδίζει και σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη του «ιπτάμενου» Φινλανδού αποκτά προβάδισμα έξι πόντων στη μάχη του πρωταθλήματος. Τελευταίο ράλι, αυτό της Ουαλίας με τον Γκρόνχολμ να τερματίζει δεύτερο και τον Λεμπ τρίτο. Οι έξι βαθμοί που συγκέντρωσε ήταν αρκετοί για να πανηγυρίσει τον τέταρτο συνεχόμενο τίτλό του και να ισοφαρίσει το ρεκόρ των Κάνκουνεν και Μάκινεν. Αυτό ήταν και το τελευταίο ράλι της σπουδαίας καριέρας του Μάρκους Γκρόνχολμ αφού είχε πάρει την απόφαση να αποσυρθεί.

2008: Έγραψε ιστορία

Αυτή είναι σίγουρα η χρονιά που θα μείνει για πάντα στο μυαλό του Λεμπ αλλά και των φίλων του αθλήματος. Χωρίς την πίεση του Μάρκους Γκρόνχολμ, όλοι περίμεναν ότι του έργο του τετράκις πρωταθλητή θα ήταν πολύ εύκολο. Βέβαια στους αγώνες ταχύτητας, ποτέ δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι εύκολο εκ των προτέρων αλλά οι Μίκο Χίρβονεν και Γιάρι-Μάτι Λάτβαλα της Ford δεν έδειχναν οι αντίπαλοι που θα μπορούσαν να στερήσουν το στέμμα από τον έμπειρο Γάλλο. Η Subaru δεν διανύει και την καλύτερή περίοδό της, αλλά ένας Πέτερ Σόλμπεργκ, είναι πάντα υπολογίσιμος αντίπαλος και η δεύτερη χρονιά της C4 αναμενόταν να έχει την επιτυχία της πρώτης της συμμετοχής στο WRC. Η φετινή χρονιά ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος για το δίδυμο Λεμπ-Citroen αφού κατάφεραν να σπάσουν το δικό τους ρεκόρ με τις περισσότερες νίκες σε μια σεζόν. Το 2005 ήταν δέκα, αλλά φέτος ο 34χρονος οδηγός τις έκανε 11.

Πήρε τους 10 βαθμούς της νίκης στο Μόντε Κάρλο, όπως συνηθίζει άλλωστε, αλλά στη Σουηδία εγκατέλειψε. Συνέχισε με νίκες σε Μεξικό και Αργεντινή και επόμενος σταθμός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ήταν το ράλι Ιορδανίας. Εκεί αν και προηγούνταν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα τελικά τερμάτισε δέκατος. Κι’ αυτό γιατί στην απλή διαδρομή από τη μία ειδική στην άλλη, συγκρούστηκε με τον Κόνραντ Ράουτενμπαχ με αποτέλεσμα η C4 να πάθει μεγάλη ζημιά και να χαθεί πολύτιμος χρόνος για να επισκευαστεί. Ο Λεμπ είχε τελειώσει την προσπάθειά του σε μια ειδική και είχε πάρει το δρόμο για την επόμενη, ενώ ο Ράουτενμπαχ ερχόταν για να ξεκινήσει τη δική του προσπάθεια στη διαδρομή, την οποία μόλις είχε ολοκληρώσει ο Γάλλος. Τα δύο αυτοκίνητα συγκρούστηκαν και ο τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής δεν μπόρεσε να βαθμολογηθεί.

Από εκεί και πέρα όμως το πρώτο σκαλί του βάθρου είχε βρει το μόνιμο θαμώνα του. Νίκες σε Σαρδηνία, Ελλάδα, Φιναλνδία, Γερμανία, Νέα Ζηλανδία, Καταλονία και Κορσική και το πρωτάθλημα ήταν πλέον πολύ κοντά. Βέβαια μετά το Ακρόπολις, ακολούθησε το ράλι Τουρκίας στο οποίο τερμάτισε τρίτος, με αποτέλεσμα να χαλάσει το νικηφόρο σερί, αλλά πλέον ήταν πολύ κοντά στο μεγάλο κατόρθωμα. Ο προτελευταίος αγώνας ήταν της Ιαπωνίας, στον οποίο έρχεται τρίτος και για μία ακόμη φορά η αυλαία πέφτει στα χώματα της Μεγάλης Βρετανίας, εκεί όπου δεν έχει νικήσει ποτέ. Φέτος όμως το κατάφερε και πανηγύρισε έξαλα το πέμπτο συνεχόμενο πρωτάθλημα της καριέρας του που σημαίνει ότι έγινε ο πρώτος οδηγός στην ιστορία του WRC που πετυχαίνει κάτι τέτοιο. Εκτός αυτού, με τη νίκη του στο RAC, όπως είναι γνωστό το ράλι της Μεγάλης Βρετανίας, έγινε ο πρώτος οδηγός που έχει κερδίσει σε όλα τα ράλι στα οποία έχει συμμετάσχει. Εξαιρούνται αυτά της Ιορδανίας και της Νορβηγίας που δεν έχουν σταθερή θέση στο καλαντάρι του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.

Ο Λεμπ με αριθμούς:

Πρωταθλήματα: 5
Νίκες: 47
Συνολικοί βαθμοί: 690
Ράλι: 113
Πρώτο ράλι: Ράλι Κορσικής (1999)
Πρώτη νίκη: Ράλι Γερμανίας (2002)

* Σε ένα μήνα ξεκινάει το πρωτάθλημα του 2009 και ήδη οι αποχωρήσεις των Subaru και Suzuki από το χώρο λόγω της οικονομικής κρίσης αφήνουν μόνες τους τις Citroen και Ford για να δώσουν τη «μάχη» τους σε ότι αφορά τον τίτλο σε οδηγούς και κατασκευαστές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κενό που αφήνουν οι δύο ομάδες είναι μεγάλο (ειδικά της Subaru) και ο ανταγωνισμός θα περιοριστεί ανάμεσα σε 4-5 οδηγούς, πράγμα όχι και ιδιαίτερα κολακευτικό για το άθλημα. Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει η νέα χρονιά…

Επιμέλεια: Κώστας Ιωάννου