Τα λόγια ποτέ δεν είναι αρκετά για να δείξει οποιοσδήποτε από εμάς ότι έχει καταλάβει τα λάθη του. Πριν μία εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη ο Ράφικ Τζεμπούρ ζούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν με τους συμπαίκτες του. Θέλησε να πέσουν τα φώτα επάνω του και διάλεξε τον λάθος… δρόμο. Αυτόν της μοναξιάς. Προσπάθησε να τα κάνει όλα μόνος του στο τέλος του αγώνα και αυτό που κατάφερε ήταν ένα μεγάλο μηδενικό. Μία εβδομάδα μετά, βάζοντας το κοινό καλό πάνω από το δικό του, κατάφερε να αναδειχθεί πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα. Να πετύχει ένα γκολ και να βγάλει μία εκπληκτική ασσίστ στο δεύτερο. Με πράξεις έδειξε ότι έχει καταλάβει τα λάθη του στα προηγούμενα ματς. Αυτή η πεμπτουσία του αθλητισμού και όχι μόνο. Να δείχνεις με πράξεις ότι είσαι ικανός να κατανοήσεις τις απερισκεψίες και να τις διορθώνεις.
Κάπως έτσι έγινε και με τον Νάτσο Σκόκο. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι για μία ακόμα αγωνιστική είδαμε πολύ λιγότερα από αυτά που μπορεί να κάνει, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι ήταν μέσα σε δύο από τα τρία γκολ της ομάδας κι ότι γενικά μόχθησε κι αυτός για το τρίποντο κόντρα στον Εργοτέλη. Μάλλον και ο Αργεντινός αναγνώρισε ένα μερίδιο δίκιου στον Ντούσαν Μπάγεβιτς ο οποίος πριν από μία εβδομάδα τον έβγαλε από το γήπεδο στον αγώνα με τον Άρη στο 40΄. Πάνω από όλα όμως είναι το παράδειγμα του Αρνάλντο Εντίνιο. Ενός παίκτη που ερχόμενος από τον πάγκο –για μία ακόμα Κυριακή- έδωσε την λύση. Ο Πορτογάλος πριν από λίγο καιρό έβγαζε νεύρα που δεν έπαιζε βασικός. Τώρα χαλάρωσε και –πάνω απ’ όλα- κατάλαβε ότι το δίκιο σου το βρίσκεις παίζοντας καλά και όχι γκρινιάζοντας. Ο κόσμος σε χειροκροτεί για τις επιδόσεις σου, ακόμα και με λίγα λεπτά συμμετοχής και όχι για τα όσα λες και κάνεις. Ο Πορτογάλος έδειξε ότι αξίζει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Αυτή τη φορά όμως κατέκτησε αυτό το δικαίωμα παίζοντας με τα πόδια και όχι με το… στόμα.
Υ.Γ. Αυτοί που έβριζαν τον Μπασινά θα ήθελα πραγματικά να ξέρω γιατί το έκαναν. Δηλαδή στεναχωριούνται περισσότερο από αυτόν;
Επικοινωνία με τον συντάκτη: yanniskifon@hotmail.com