Οταν πιάσει ρυθμό, δεν παίζεται

Aυτός ο Ολυμπιακός που είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο είναι ικανός να σκορπίσει στους πέντε ανέμους ακόμα και ευρωπαϊκές ομάδες με ποιότητα. Είναι να μην πιάσει ρυθμό. Οταν το πετύχει, χορεύει σάμπα (Ντιόγο, Ντουντού), τανγκό (Μπελούτσι, Λέτο) και γενικότερα... όποιον χορό θελήσει ανάλογα με τις ορέξεις των ποδοσφαιριστών του. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον Σωκράτη Κόκκαλη με μια-δυο προσθήκες τον Ιανουάριο να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός ένα ακόμα πιο πλήρες ρόστερ στη συνέχεια, το οποίο θα τον βοηθήσει να κάνει μεγάλη πορεία στην Ευρώπη. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη και ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει δυνατότητες να προχωρήσει στη διοργάνωση, αρκεί να του χαμογελάσει λιγάκι και η κληρωτίδα.

Στο πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός εμφάνισε αμυντικά προβλήματα, αλλά και δημιουργικά έμοιαζε εγκλωβισμένος στα άκρα. Εκεί ήθελε να χτυπήσει ο Βαλβέρδε, αλλά στο α' σαρανταπεντάλεπτο δεν τα κατάφερε, γιατί σε αυτό το διάστημα τόσο ο «Τζόλε» από αριστερά όσο και ο Γκαλέτι από δεξιά δεν μπόρεσαν να βρουν χώρους. Οι Γερμανοί λόγω Νικοπολίδη δεν κατάφεραν να παραβιάσουν την εστία του Ολυμπιακού στις ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν και από κει και πέρα φάνηκε από τις αρχές του δευτέρου μέρους ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας με έναν πολύ ανεβασμένο Ντουντού αργά ή γρήγορα θα έφτανε στο γκολ. Το σημείωσε ο ίδιος ο Βραζιλιάνος από το ωραίο φάουλ του Τζόρτζεβιτς. Και ο Λέτο από την πρώτη στιγμή της εισόδου του ήταν εξαιρετικός.

Ο Μπελούτσι από ματς σε ματς γίνεται ολοένα και καλύτερος. Ο δε Ντιόγο δικαιώνει την επιλογή που έκανε ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι με την απόκτησή του. Οι δύο προαναφερθέντες ήταν «σούπερ» όχι μόνο στο β' μέρος που ανέβηκε όλη η ομάδα, αλλά ακόμα και στο α'. Το μήνυμα που στέλνει ο Ολυμπιακός με τη χθεσινή εμφάνιση του β' μέρους είναι το ίδιο με αυτό που είχε στείλει στο ματς με την Μπενφίκα: όταν πιάσει ρυθμό, δεν σταματιέται...