Αντίο, φίλε (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Επειτα από έξι χρόνια γεμάτα μαγεία, σπάνιες εικόνες και παραστάσεις, στιγμές που έκαναν τις Κυριακές μας πολύ πλούσιες και οι οποίες μας θύμισαν κάποιες άλλες εποχές, ο μάγος «Ζιο» ήρθε η ώρα να πάρει το καπέλο του και να φύγει. Ηρθε το καλοκαίρι του 1999 για να δώσει νόημα στο φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα και κάποιες φάσεις μαγείας, τις οποίες θα πληρώναμε για να τις βλέπουμε όσο όσο. Τα τακουνάκια, τα κοντρόλ, οι ντρίμπλες, οι σπάνιες επινοήσεις ενός μεγάλου ζογκλέρ, ενός μεγάλου μάγου έδωσαν στον Ολυμπιακό αυτή την άλλη διάσταση. Παίκτες όλα αυτά τα χρόνια της κυριαρχίας του Ολυμπιακού πέρασαν πολύ μεγάλοι, αλλά κανένας, ώσπου να έρθει ο «Ρίμπο» τουλάχιστον, δεν είχε αυτό το κάτι παραπάνω που προσέφερε ο Ζιοβάνι. Ο Βραζιλιάνος ήταν παρών στα περισσότερα κρίσιμα ματς, ήταν εκείνος που έβαζε το αλατοπίπερο στη μαγεία του Θρύλου.

Προσπαθείς να ξετυλίξεις το κουβάρι των αναμνήσεων γι' αυτά που έκανε μέσα στο γήπεδο ο «Ζιο». Αυτό που σε κάνει να μένεις άφωνος, είναι εκείνα τα μαγικά που θυμάσαι. Είναι εκείνο το γκολ με τη Γαλατασαράι στη Ριζούπολη με την ντρίμπλα πάνω στον Ντε Μπουρ και το σκάψιμο της μπάλας πάνω από τον Μοντραγκόν. Ηταν εκείνο το εκπληκτικό γκολ με την ΑΕΚ στο 4-1 του ΟΑΚΑ και την αμέσως επόμενη χρονιά άλλο ένα εξαιρετικό τέρμα μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, με το οποίο ισοφάρισε ο Ολυμπιακός και στη συνέχεια ήρθε και άλλο ένα με τον «Τζόλε» σε εκείνο το 3-2 υπέρ του Ολυμπιακού. Ηταν το μαγικό πλασέ, το οποίο έβαλε το κερασάκι στην τούρτα του 4-1 του Θρύλου μέσα στη Λεωφόρο. Οι εκπληκτικές λόμπες και τα σλάλομ του στα ματς με τον ΠΑΟΚ. Το γκολ με το οποίο άνοιξε ο δρόμος για το θρίαμβο της Ριζούπολης. Το εκπληκτικό του ματς στο 3-3 με τη Ρεάλ, στο οποίο σημείωσε δύο γκολ κόντρα στη «Βασίλισσα». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από το μάγο;

Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν τα συναισθήματα μαγείας βλέποντας τις μοναδικές ενέργειες αυτού του παίκτη. Οι άσχημες στιγμές του ασφαλώς είναι πολύ λίγες και μοιάζουν μηδαμινές μπροστά στην τελική σούμα, που μπορεί να κάνει κάποιος για τη θητεία του μεγάλου «Ζιο» στο λιμάνι. Η αγάπη του κόσμου άλλωστε είναι το πιο αλάνθαστο κριτήριο. Λίγοι παίκτες αγαπήθηκαν στο λιμάνι όσο ο Τζοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα.

Δεν ξέρω τι με έκανε ακόμα και την τελευταία στιγμή να ελπίζω. Πίστευα ότι ακόμα και την ώρα που ανέβαινε στη ράμπα της απονομής, ο πρόεδρος θα έλεγε κάτι και ο «Ζιο» θα έμενε. Ομως ο ίδιος πήρε την απόφασή του να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του. Εμείς που αγαπήσαμε την μπάλα της αλάνας, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το μάγο «Ζιο» που έφερε ξανά νοήμα στις Κυριακές μας. Αντίο, φίλε. Σ' ευχαριστούμε για τις στιγμές που μας χάρισες!