Ένα από τα ωραία στοιχεία που ανέδειξε το παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Καυταντζόγλειο ήταν η πολύ καλή συνεργασία του Μπελούτσι με τον Ντιόγο. Αργεντίνος ο ένας, Βραζιλιάνος ο άλλος, αλλά έδειχναν σα να ήταν και οι δύο από την ίδια ράτσα, αφού καταλάβαιναν ο ένας τον άλλο και λες κι έπαιζαν με κλειστά μάτια.
Από σύμπτωση δεν πέτυχε γκολ κι ο Ντιόγο (αστόχησε στην κοντινή κεφαλιά) από πάσα του Μπελούτσι, όπως πέτυχε γκολ ο Μπελούτσι από πάσα του Ντιόγο. Και εκείνες τις στιγμές θυμηθήκαμε τον Λουτσιάνο, τον Βραζιλιάνο παλιό παίκτη του Ολυμπιακού, που είχε δηλώσει ότι στον Ντιόγο αρέσει πολύ να παίζει με τον Μπελούτσι.
Ένας Μπελούτσι, που δίνει την ελπίδα στους Ολυμπιακούς ότι σιγά σιγά φέτος μπορεί να γίνει για την ομάδα του, ό,τι είχε γίνει ο… Μπορέλι για την ομάδα του Παναθηναϊκού. Όπως, δηλαδή, ο επίσης μικρόσωμος Αργεντίνος μεσοεπιθετικός άργησε να προσαρμοστεί στην Ελλάδα, αλλά όταν προσαρμόστηκε έβγαλε μάτια στον Παναθηναϊκό, έτσι κι ο Μπελούτσι να αργήσει να προσαρμοστεί, αλλά όταν προσαρμοστεί να βγάλει μάτια.
Το δε πολύ σημαντικό είναι ότι «βγάζοντας» ένα πρόσωπο που θύμισε τον τρόπο παιχνιδιού του στη Ρίβερ Πλέϊτ και τη Νιούελς Όλντ Μπόϊς, τις ομάδες του στην Αργεντινή, ο Μπελούτσι μοιάζει να είναι ο μοναδικός παίκτης του Ολυμπιακού, με ικανότητα να κάνει αυτό ακριβώς που λείπει από την ομάδα: να βγαίνει ωραία ως κρυφός επιθετικός και να σκοράρει.
Το έκανε με τον Ηρακλή σε εφτά φάσεις!!! Εντάξει, δεν περιμένουμε να του «βγαίνει» κάθε παιχνίδι έτσι, αλλά αν μη τι άλλο έδειξε ότι το «έχει».
Και χρωστάει στον Ολυμπιακό πολλά ακόμη γκολ ο Φερνάντο. Βλέποντας το βιογραφικό του, σε ένα διάστημα 3,5 ετών στο πρωτάθλημα Αργεντινής και σε συλλόγους επιπέδου, είχε σκοράρει 33 φορές. Άρα, έβαζε εννιά με δέκα γκολ τη σεζόν.
Μέχρι τώρα έβαλε στον Ολυμπιακό ένα πέρσι κι ένα φέτος. Πολύ λίγα. Γι΄ αυτό χρωστάει πολλά.