Τέτοια μπάλα μόνο ο Θρύλος

Eπιτέλους. Ευχαριστηθήκαμε μπαλίτσα. Επρεπε να φτάσουμε στην ενδέκατη αγωνιστική για να γίνει επίδειξη ισχύος από τους μόνιμους πρωταθλητές. Μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός νικούσε και κάπου κάπου έδειχνε ορισμένα ωραία πράγματα. Χθες του έδωσε και κατάλαβε. Να με συγχωρείτε για τη βαριά κουβέντα: με την μπάλα που έπαιξε στο Καυτανζόγλειο κυρίως κατάλαβαν όλοι οι άλλοι που διατηρούν φιλοδοξίες για «κούπα»... Πρέπει να φάνε πολλά καρβέλια για να παίξουν όπως ο Ολυμπιακός χθες το βράδυ.

Πρέπει να ταλαιπωρηθούν μέχρις εκεί που δεν παίρνει για να φτιάχνουν φάσεις σχεδόν σε κάθε κατέβασμα. Να πνίγουν τον αντίπαλο στο πρέσινγκ κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα έξω από τη μεγάλη περιοχή του. Ας φώναζε ο Μπορέλ στον Κοβαλέφσκι να μην πετάει την μπάλα μπροστά στον Κωνσταντίνου, που την έχανε άνετα. Πού να τη δώσει δηλαδή και να μην τη δει στην επόμενη φάση σε πόδια «ερυθρόλευκα» πολύ κοντά στο τέρμα του; Ο Θρύλος έπαιξε σύστημα «ντου από παντού». Από τα άκρα, κάθετα, με σέντρες και μπουκαρίσματα, σκόρπισε την άμυνα του Ηρακλή, που δεν ήξερε από πού θα της έρθει.

«Σαν κεραυνός, σαν αστραπή», που λέει και το παλιό τραγουδάκι της εποχής του Γουλανδρή. Μπορεί να τα γράφω λίγο υπερβολικά, αλλά αυτή η στήλη έχει ρίξει γκρίνια με το καντάρι. Αρα δικαιούμαι τώρα, που χόρτασα μπάλα, να γράψω δυο κουβέντες παραπάνω... Μπράβο στον Βαλβέρδε για το στήσιμο της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο. Τη μάζεψε πίσω για να περάσει χωρίς απώλειες ή όποια επιθετικότητα του Ηρακλή και έκανε σωστές αλλαγές για να μην τη σκάσει. Ηρθε η γκολάρα του Ντουντού κι έδεσε το γλυκό. Ο,τι και να λένε οι άλλοι, εγώ τον Παναθηναϊκό υπολογίζω για τον τίτλο.

Και τελειώνω το κείμενό μου με αυτό. Η διαφορά (μέχρι τώρα) του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό ισούται με τη διαφορά απόδοσης του Ντουντού από τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Χαιρετίσματα στον Ντούνγκα...