Είναι αφεντικό

Ο Ολυμπιακός έπαιξε όσο έπρεπε για να νικήσει. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως ήταν καλός ή θετικός όσο εγώ περιμένω να τον βλέπω, για τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Ειδικά το πρώτο μισάωρο δεν πήγε καλά και ήταν εντελώς ανορθόδοξο το να βλέπει κανείς τους αμυντικούς του και ειδικά τον έναν του στόπερ, τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, να κάνει παιχνίδι. Ομως, μετά την προκλητικά αντιαθλητική ενέργεια του Πάμπλο Γκαρσία πάνω στον Ντιόγο, την οποία ο Κάκος δεν είδε, αλλά όφειλε να είχε αντιληφθεί, γύρισε το ματς από τον κόσμο.

Ως προς αυτή τη φάση, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι κάποια στιγμή οι παίκτες του Ολυμπιακού και ειδικά ο Ντιόγο δεν μπορεί να τρώνε το ξύλο της αρκούδας και οι θύτες τους να μένουν ατιμώρητοι. Οι ενέργειες των παικτών του ΠΑΟΚ αφύπνισαν, λοιπόν, τον Θρύλο που, με οδηγό τον έξοχο στο πρώτο μέρος «Τζόλε», πήρε προβάδισμα στο πιο καθοριστικό σημείο, με έξοχη σέντρα του αρχηγού και το ιδανικό τελείωμα από τον «Πάτσα». Από εκεί και μετά ο Ολυμπιακός στα μεγαλύτερα διαστήματα του δεύτερου μέρους ήταν ανώτερος και καθάρισε το ματς με το δεύτερο γκολ του Ντιόγο, ο οποίος ταλαιπώρησε πάρα πολύ τον Μαλεζά στην επανάληψη.

Σε σύγκριση με τα άλλα ματς, ο Βαλβέρδε, ρίχνοντας μέσα και τους δύο επιθετικούς του, ευτύχησε να δει την ομάδα του να κάνει περισσότερες φάσεις, δίχως όμως αυτό να είναι απολύτως ενθαρρυντικό, επειδή ο τρόπος παραγωγής παιχνιδιού σε μεγάλο μέρος του αγώνα δεν ήταν ορθόδοξος. Πάντως, ο Ολυμπιακός έχει τον τίτλο στα χέρια του αυτή τη στιγμή, είναι το αφεντικό και μόνο αν αυτοκτονήσει μπορεί να τον χάσει. Είναι, όμως, απαραίτητο να βελτιωθεί αισθητά στη συνέχεια.