Η AEK αυτή τη φορά κατάφερε να ξεπεράσει το μπλόκο. Ομως, έπαιξε και πάλι με τη φωτιά σε ακόμα ένα ματς Κυπέλλου απέναντι σε ομάδα πολύ μικρότερης δυναμικότητας. Αυτό δεν είναι έκπληξη ως προς τον τρόπο που πέρασε, αφού και σε χρονιές που η «Ενωση» είχε ίσως καλύτερη ομάδα από τη φετινή είτε αποκλείστηκε, όπως προ διετίας με το Χαϊδάρι, είτε απειλήθηκε με αποκλεισμό (Φωστήρα πέρυσι, Εθνικό στα πέναλτι έπειτα από δύο παιχνίδια το 2005-06).
Το ζήτημα είναι ότι η παρατεταμένη περίοδος ξηρασίας σε ό,τι αφορά τη δημιουργία φάσεων συνεχίζεται. Οι αγώνες απέναντι σε ομάδες που παρατάσσουν πολυπρόσωπες άμυνες γίνονται όλο και πιο δύσκολοι ως προς τη λύση τους. Σε δώδεκα επίσημα παιχνίδια οι «κιτρινόμαυροι» νίκησαν με σχετική άνεση μόνο κόντρα στον Παναθηναϊκό. Σε όλα τα άλλα ματς η ΑΕΚ έχει ταλαιπωρηθεί και έχει χάσει πόντους και πρόκριση κόντρα στην Ομόνοια.
Εδώ δεν τίθεται θέμα υποτίμησης. Δεν υπάρχει ζήτημα πως οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ είδαν το ματς αφ' υψηλού. Η «Ενωση» μπήκε με κέφι στο ματς, έκανε 2-3 φάσεις στο πρώτο εικοσάλεπτο και έπρεπε να περάσουν 65 λεπτά για να μπορέσει να ξαναμπεί με αξιώσεις στα καρέ του Ηλυσιακού, που έπαιξε με πέντε βασικούς και έκανε τρεις μαζεμένες αλλαγές στο 46', λες και επρόκειτο για φιλικό προετοιμασίας. Μοναδική όαση δημιουργίας ο Σκόκο. Δεν γίνεται όμως να τα περιμένει όλα από αυτόν η ομάδα.
Και είναι μάλλον δείγμα τής περιορισμένων δυνατοτήτων και επιλογών δημιουργίας στο κέντρο πως ο Αργεντινός δεν μπορεί να πάρει ανάσες ούτε σε ματς Κυπέλλου με υποδεέστερο αντίπαλο. Με μία και μοναδική επιλογή δημιουργίας στο κέντρο, αν ο Σκόκο εξακολουθήσει να παίζει κάτι σαν «δεκάρι» και με άκρα που δεν μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις δάφνες ποιότητας, τα πράγματα είναι ήδη δύσκολα. Αν ο Δώνης δεν περάσει στους παίκτες του τη φιλοσοφία του να παίξουν την μπάλα ακόμα πιο γρήγορα, ειδικά απέναντι σε πολύ οργανωμένες άμυνες ή σε ομάδες που αμύνονται μαζικά, τότε η ΑΕΚ θα εμφανίζεται μίζερη, θα έχει περιορισμένες ευκαιρίες και βαθμοί θα χαθούν κι άλλοι σε θεωρητικά εύκολα παιχνίδια.