Ήθελε τα «χαστούκια» του ο Παναθηναϊκός...

Το τέλειο άγγιξε χθες ο Παναθηναϊκός όσον αφορά την τακτική και τη διαχείριση του ματς, στη μεγάλη του νίκη επί της Βέρντερ με 3-0. Για δεύτερη φορά κόντρα στους Γερμανούς ο Χεν Τεν Κάτε έπιασε στον ύπνο τον Τόμας Σάαφ, μπλόκαρε τον νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής και οδήγησε τους αντιπάλους του σε έναν ανούσιο τρόπο παιχνιδιού, που μύριζε διπλό, από την στιγμή που ο Καραγκούνης σημάδεψε το οριζόντιο δοκάρι στο πρώτο μέρος. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού αγωνιστήκαν όπως ακριβώς θα έπρεπε με πρωτομάστορα σε αυτή την επιτυχία τον Ολλανδό τεχνικό. Άλλο όμως είναι το θέμα μας…

Με μια πρώτη ανάγνωση οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι δύο «γκέλες» με Ηρακλη και Εργοτέλη ήταν το καλύτερο μάθημα για τον προπονητή και τους παίκτες. Πως προκύπτει αυτό; Μέχρι τα συγκεκριμένα παιχνίδια οι «πράσινοι» έπαιζαν ωραίο ποδόσφαιρο, είχαν καλή κυκλοφορία, δημιουργούσαν φάσεις και πετύχαιναν γκολ. Ωστόσο, η χαλαρότητα στην άμυνα σε συνδυασμό με την έλλειψη πάθους της στερούσαν το σημαντικότερο, τα αποτελέσματα…Στη Νέα Σμύρνη και χθες στη Βρέμη, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Τεν Κάτε αντιλήφθηκε το πρόβλημα και άφησε το σύστημα με το ένα αμυντικό χαφ(σ.σ. έτσι έπαιξε με Ηρακλή και Εργοτέλη) ,γέμισε τη μεσαία γραμμή και άφησε τις όποιες εμμονές του στην άκρη. Την ίδια ώρα, οι παίκτες κατάλαβαν ότι με τις φανέλες δεν κερδίζονται τα ματς και αποφάσισαν να βγάλουν το απαραίτητο πάθος, που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον πρωταθλητή και τον κομπάρσο. Σε όλα αυτά προσθέστε και τον παράγοντα τύχη που στο ξεκίνημα της σεζόν δεν ήταν με το μέρος της ομάδας.

Το πλέον ευχάριστο, είναι ο τρόπος παιχνιδιού και το βάθος που παρουσιάζεται στον πάγκο. Αν ο Τεν Κάτε συνεχίσει να εκμεταλλεύεται το πλούσιο υλικό που έχει στα χέρια του -εκτός από συγκεκριμένες θέσεις- θα μπορεί να κρατάει την ομάδα φρέσκια. Πολύ απλά, με βάση τον τρόπο παιχνιδιού του αντιπάλου, θα προχωρά στις απαραίτητες αλλαγές στην ενδεκάδα, κάτι που έκανε με επιτυχία στα παιχνίδια με Βέρντερ και Πανιώνιο. Για το θέαμα που παρουσιάζει το «τριφύλλι» φέτος, όσοι δεν βλέπουν ότι σε σχέση με την ομάδα του Πεσέιρο απέχει έτη φωτός, μάλλον έχουν πρόβλημα όρασης…

Σχετικά με τον όμιλο, η κατάσταση είναι πλέον ανοιχτή για όλα τα ενδεχόμενα. Ο Παναθηναϊκός θέλει το αυτονόητο, μια ισοπαλία στην Κύπρο μεταξύ της Ανόρθωσης και της Βέρντερ. Αποτέλεσμα που ακόμη κι αν χάσει στην Ιταλία, θα του αρκεί η νίκη στο Ολυμπιακό Στάδιο κόντρα στους Κύπριους για να πάρει την πρόκριση στους «16» του θεσμού. Σε διαφορετική περίπτωση, η θα πρέπει να διεκδικήσει κάτι από την Ίντερ ή να παλέψει για το UEFA. Τα σενάρια είναι πολλά και θα ασχοληθούμε όταν έρθει η ώρα, αλλά και μόνο στην σκέψη ότι θα μπορούσαν όλα να είχαν τελειώσει από χθες, η ιδέα της πρόκρισης εξιτάρει! Σχετικά με το ντέρμπι θα αναφερθούμε τις επόμενες μέρες, αλλά κλείνοντας θα προχωρήσουμε σε κάποιες διαπιστώσεις.

-Ας μάθουμε να κάνουμε υπομονή στην Ελλάδα και να δίνουμε χρόνο στους προπονητές, τουλάχιστον έτσι θα καταλάβουμε αν αξίζουν ή όχι.

-Δεν αξίζει να μηδενίζονται ποδοσφαιριστές της ομάδας από τους ιδίους τους οπαδούς της, γιατί απλά έτσι δεν προσφέρουν αυτό που μπορούν, έστω και αν από κάποιους θεωρείται λίγο.

-Η Βέρντερ δεν ήταν ούτε πέρσι «καφενείο» ούτε φέτος(άλλωστε άλλαξε ελάχιστα). Εκτός κι αν υπάρχουν πολλές ομάδες να ρίχνουν πεντάρες στην Μπάγερν μέσα στο Μόναχο!

-Πλέον η 13η θέση στη βαθμολογία της UEFA πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Πράγμα που σημαίνει ότι από το 2010-11, ο πρωταθλητής μπαίνει απευθείας στους ομίλους, ο 2ος στον προκριματικό του Αυγουστου και τρεις ομάδες πηγαίνουν στο κύπελλο UEFA. Δηλαδή αυτό που αντικειμενικά μας αξίζει.