Να μην πειραματιστεί και κυρίως να μην αιφνιδιαστεί

Τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός επισκέφτηκε τη Βρέμη, ο Μαλεζάνι επέμενε πως έχει «διαβάσει» το ματς καλά και πως δεν θα κάνει το λάθος της Βαρκελώνης, όπου, παίζοντας άμυνα ψηλά, βρέθηκε σε κάκιστη βραδιά και διαλύθηκε με 5-0, σκορ που θα ήταν διπλάσιο χωρίς τη φοβερή απόδοση του Γκαλίνοβιτς.

Τον ρώτησα στη συνέντευξη Τύπου την παραμονή αν θα προτιμήσει να παίξει με βάθος στην άμυνα για να περιοριστεί ο χώρος του Κλόζε και του Κλάσνιτς και η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη: «Δεν θα δώσουμε περιθώρια στη Βέρντερ να μας αιφνιδιάσει». Ξεκίνημα του ματς, ο ΠΑΟ παίζει στην ευθεία, χωρίς βάθος, και στην πρώτη φάση του ματς οι Γερμανοί κερδίζουν πέναλτι! Τελικό σκορ θα θυμάστε, πολλά με λίγα: 5-1.

Ο Τεν Κάτε απόψε στη Βρέμη οφείλει να διδαχτεί από τα λάθη που έγιναν στα προηγούμενα ματς. Να μην πειραματιστεί και πάλι με την ενδεκάδα, να καλύψει τα νώτα του, να έχει πολλά κορμιά πίσω από την μπάλα. Κυρίως να μην αιφνιδιαστεί. Για να πάρει κάποιος αποτέλεσμα στο «Βεζερστάντιον» πρέπει να σκοράρει. Ναι, το ξέρω πως η Ανόρθωση πήρε 0-0, αλλά αυτό είναι η απόλυτη εξαίρεση σ' έναν κανόνα που θέλει τα ματς της γερμανικής ομάδας να είναι ανοιχτά και με πολλά γκολ. Η εικόνα της Βέρντερ στο 5-1 με τη Χέρτα ήταν ανησυχητική για τον ΠΑΟ. Ο Ντιέγκο βρισκόταν σε μεγάλη φόρμα και η επιθετική λειτουργία των «πρασίνων» του Σάαφ ήταν υποδειγματική. Για τον Παναθηναϊκό η ήττα θα είναι το τέλος, όχι μόνο για την πρόκριση, αλλά ακόμα και για το ΟΥΕΦΑ. Πρέπει, λοιπόν, να πάρει την ισοπαλία ώστε να έχει μπροστά του τα δύο επόμενα ματς για να σώσει την παρτίδα.

Στα παιχνίδια αυτά κρύβεται μία παγίδα. Το να πιστέψεις πως μόνο με νίκη λύνεις μονομιάς όλα τα προηγούμενα προβλήματά σου. Λάθος. Ο ΠΑΟ έπαιξε καλά στην Αθήνα, αλλά οι αμυντικές του αδυναμίες τον έβαλαν και πάλι με την πλάτη στον τοίχο. Αν η αμυντική του λειτουργία γίνει σωστά, όπως στη Νέα Σμύρνη στην κανονική ροή του παιχνιδιού, έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις στημένες φάσεις. Εκεί η αλήθεια είναι πως δεν σώζεται η κατάσταση εύκολα. Κάθε σέντρα στην περιοχή είναι μισό γκολ.

Επιθετικά είναι απώλεια ο Ιβανσιτς επειδή και την ποιότητα του δεν έχει άλλος ακραίος, όπως και την ικανότητά του να εκτελεί τα στημένα. Ισως να χρειάζεται ένα 4-4-2 με πιο συμπαγείς γραμμές, αλλά οπωσδήποτε δύο κυνηγούς, κοντά ο ένας στον άλλο. Ο Σαλπιγγίδης με τον Μάντζιο είναι η φυσιολογική επιλογή. Ομως με τον Τεν Κάτε δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος.

Εκείνο που δεν μπορεί, πάντως, να αμφισβητήσει κανείς είναι πως προσπαθεί να δημιουργήσει μία ομάδα με διαφορετικούς τρόπους ανάπτυξης. Καλούς ή κακούς, αυτό το κρίνει το τελικό αποτέλεσμα συχνά, αλλά δεν αλλάζει την αφετηρία της κουβέντας. Ο ΠΑΟ του Τεν Κάτε δεν είναι ο βαρετός του Πεσέιρο ούτε ο συντηρητικός του Μουνιόθ. Αν τελικά θα προλάβει μένοντας για καιρό στη θέση του να ολοκληρώσει αυτό που σχεδιάζει, επίσης είναι άγνωστο.

Δικαίωμα στην ελπίδα η Ανόρθωση

Καλύτερη στιγμή για την Ανόρθωση να υποδεχτεί την Ιντερ δεν υπάρχει. Οι Ιταλοί, που παραπατούν στο Καμπιονάτο, πήραν μία αγχωτική νίκη 3-2 στη Ρετζίνα το Σάββατο. Το γκολ του Κόρντομπα στις καθυστερήσεις γλίτωσε τη μουρμούρα, αφού το εύκολο 0-2 είχε γίνει 2-2. Ο Μουρίνιο ξέρει πως κάθε ματς στην Ιταλία είναι δύσκολο, πολύ περισσότερο σε επίπεδο τακτικής από τις αφελείς άμυνες της Πρέμιερ Λιγκ. Την Κυριακή η Ουντινέζε θα επισκεφτεί το «Μεάτσα» για ένα ντέρμπι κορυφής και η Ιντερ θα ήθελε τη λιγότερη δυνατή φθορά απόψε.

Η ισοπαλία μοιάζει ως ένα πιθανό σενάριο. Δεν χαλά τους Ιταλούς, αλλά δεν είναι το καλύτερο για τον Παναθηναϊκό. Ο Κετσπάγια γνωρίζει πως η ομάδα του, που δέχτηκε ένα γερό χαστούκι από την Ομόνοια με 4-0 πρόσφατα, οφείλει να εκμεταλλευτεί το αποψινό ματς στο έπακρο. Η εικόνα της στο Μιλάνο δίνει κάθε δικαίωμα για ελπίδα. Απόψε το κυπριακό ποδόσφαιρο θα επιχειρήσει να αποδείξει για ακόμα μία φορά φέτος τα βήματα προόδου του, που φάνηκαν και με την εμφάνιση της εθνικής ομάδας τους κόντρα στην Ιταλία τον Σεπτέμβριο, όταν οι παγκόσμιοι πρωταθλητές σώθηκαν από βέβαιη ήττα.

Μονομαχία από τα παλιά

Ο Λιούις Χάμιλτον έγινε τελικά ο νεότερος σε ηλικία παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1. Θα είχε γίνει από πέρυσι, αλλά τελικά ίσως ήταν καλύτερα για τον ίδιο που δεν συνέβη με την πρώτη του χρονιά. Η τελευταία κούρσα ήταν συγκλονιστική και θύμισε λίγο τις μεγάλες κόντρες του παρελθόντος, όπως άλλωστε και η περσινή μονομαχία με τον Ραϊκόνεν που κρίθηκε στον βαθμό (110 με 109).

Τα δύο τελευταία θυμίζουν μέρες από παλιά, με πρωταθλήματα που τελείωσαν στο νήμα ανάμεσα σε Χαντ και Λάουντα το 1976 (69 έναντι 68), Πικέ και Προστ το 1983 (59 έναντι 57), Προστ και Μάνσελ το 1986 (72 έναντι 70), Σένα εναντίον Προστ το 1988 και Χάκινεν με Ιρβάιν το 1999, που κρίθηκαν στους δύο πόντους. Τα φινάλε αυτά τα χρειαζόταν το σπορ, μια και η περίοδος της παντοδυναμίας Σουμάχερ είχε λειτουργήσει αρνητικά στη δημιουργία νέων φίλων στη Φόρμουλα 1.

Βέβαια και ο Γερμανός το 1994 με την Μπενετόν είχε πάρει από τον Χιλ τον τίτλο στην τελευταία κούρσα, παρ' ότι κανείς τους δεν τερμάτισε! Η αίσθηση, όμως, τα επόμενα χρόνια, όταν πήγε στη Φεράρι, πως, ό,τι και να γίνει, θα κατακτήσει ο Σουμάχερ τον τίτλο και μάλιστα από τα μισά της σεζόν έκανε κακό στην τηλεθέαση, στο ενδιαφέρον του κοινού, ακόμα και στους χορηγούς. Ο Χάμιλτον έβαλε και πάλι το ενδιαφέρον στο σπορ αυτό και η αλήθεια είναι πως η φετινή χρονιά, που είχε και το πρώτο νυχτερινό γκραν πρι στη Σιγκαπούρη, θα μείνει στην ιστορία. Πάντως, το συγκλονιστικότερο φινάλε ήρθε το 1984, όταν ο Νίκι Λάουντα κατέκτησε τον τελευταίο του τίτλο ξεπερνώντας κατά μόλις 0,5 βαθμούς τον Αλέν Προστ.