Οι έρωτες δεν υπακούουν στη λογική

Aνήμερα των 48ων γενεθλίων του ο Ντιέγκο Μαραντόνα περιμένει τη χαρμόσυνη είδηση. Η εθνική Αργεντινής βρίσκει στο πρόσωπό του τη χαρισματική φυσιογνωμία που μπορεί και να την οδηγήσει και πάλι ψηλά.

Η αλήθεια είναι πως ο Ντιέγκο είναι ευχή και κατάρα συνάμα για το ποδόσφαιρο της Αργεντινής. Ευχή επειδή ο ερχομός του έβγαλε το ποδόσφαιρο της χώρας από τη σκιά της Βραζιλίας και του Πελέ. Κατάρα διότι η παρουσία του έμελλε να είναι τόσο καθοριστική που οι συγκρίσεις θα λυγίζουν πάντα τους διαδόχους. Καμία άλλη χώρα στον πλανήτη δεν νιώθει τόση μεγάλη ανάγκη να βρει ένα διάδοχο όσο η Αργεντινή. Η Βραζιλία ξεπέρασε εύκολα την κληρονομιά του Πελέ, η Ολλανδία πήρε τίτλο με τη γενιά του Φαν Μπάστεν, κάτι που δεν κατάφερε ο Κρόιφ, η Γαλλία αντικατέστησε τον Πλατινί με τον Ζιντάν. Οι Αργεντινοί όμως γραπώθηκαν τόσο πολύ πάνω στον Ντιέγκο που στη συνέχεια το ποδοσφαιρικό φάντασμά του άρχισε να καταδιώκει όλους τους επίδοξους διαδόχους. Ισως ο Μέσι να καταφέρει να αποτινάξει το βάρος, αλλά η μοίρα πιθανώς και να επιθυμεί ο Μαραντόνα να παίξει και εδώ τον πρώτο ρόλο.

Κακά τα ψέματα, προπονητής δεν είναι ο Ντιέγκο. Ομως η αύρα του πιθανόν και να αρκεί για να κάνει τη διαφορά. Με τον άνθρωπο που είχε τεχνικό το 1986 στο Μεξικό, τον Μπιλάρδο δίπλα του, ποιος ξέρει; Ο ίδιος σε δηλώσεις του μίλησε για μία απλή δουλειά, η οποία το μόνο που έχει ως δύσκολο κομμάτι είναι να διαλέγεις τους πιο φορμαρισμένους. Ακούγεται απλό, αλήθεια. Δεν είναι όμως. Γιατί όταν έπαιζε είχε μία απλή λύση πραγματικά όταν στράβωνε το ματς. Να του δώσουν την μπάλα και να «καθαρίσει» μόνος του. Εδώ δεν θα γίνεται κάτι τέτοιο.

Υπό το καθαρά δημοσιογραφικό πρίσμα, μου φαίνεται λάθος να επιλεγεί ο Μαραντόνα αντί του Κάρλος Μπιάνκι των τόσων τίτλων με Μπόκα και Βελέζ, του Μιγκέλ Ανχελ Ρούσο της Σαν Λορέντζο και της Μπόκα Τζούνιορς, του Ντιέγκο Σιμεόνε, που με τη Ρίβερ Πλέιτ πήρε παράσημα. Ακόμα και του Σέρχιο Μπατίστα, ο οποίος πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Πεκίνο με την Ολυμπιακή ομάδα. Ολοι αυτοί δίνουν εχέγγυα για καλύτερη διαχείριση του υλικού. Ως άνθρωπος που μου αρέσει η μπάλα και οι μύθοι της, όμως, προτιμώ τον Μαραντόνα.

Διότι θεωρώ πως η κλάση του Ντιέγκο μπορεί να μη βοήθησε στο μικρό διάστημα που έμεινε στον πάγκο της Ρασίνγκ Κλουμπ και της Ντεπορτίβο Μοντιγιού, αλλά ίσως και να περισσεύει κιόλας σ' ένα πιο δύσκολο πόστο, το οποίο, παρ' όλα αυτά, είναι συνδεδεμένο με το όνομά του. Η Αργεντινή δεν έμαθε ποτέ να ζει χωρίς τον Ντιέγκο. Αλλά μάλλον τελικά και ο ίδιος δεν κατάφερε ποτέ να τη βγάλει από μέσα του. Σαν θηρίο στο κουβί στην εξέδρα, ένιωθε πάντα πως η θέση του ήταν εκεί, μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Φυσικά και η ανάληψη μιας τέτοιας θέσης μοιάζει με αποστολή αυτοκτονίας για κάθε προπονητή. Ο Ντιέγκο, όμως, δεν είναι προπονητής. Είναι ερωτευμένος με την εθνική ομάδα και το ποδόσφαιρο. Και οι έρωτες, το ξέρουμε όλοι, δεν υπακούουν στη λογική.

Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος

Mε την οικονομική κρίση να απειλεί εταιρείες-κολοσσούς και με την ύφεση που αναμένεται να επέλθει γενικότερα στην παγκόσμια οικονομία, η περίπτωση του να συζητήσει ξανά η διοίκηση της ΑΕΚ τη ρεαλιστική πιθανότητα να γίνει ένα λειτουργικό γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια οφείλει να επανεξεταστεί. Ενα γήπεδο μεγαλύτερο των 30.000 θέσεων ίσως είναι για τα επόμενα χρόνια ουτοπική κίνηση. Με δεδομένο πως ακόμα κι αν γίνουν εμπορικές χρήσεις με Mall σε μία υποβαθμισμένη περιοχή όπως η Μαγούλα, δεν θα έχουν κανένα έξτρα όφελος, η «Ενωση» πρέπει να ξαναδεί όχι μόνο το δεδομένο συναισθηματικό κομμάτι, αλλά το καθαρά πρακτικό. Η ΑΕΚ είναι συνδεδεμένη με τη Νέα Φιλαδέλφεια και ένα γήπεδο εκεί θα λειτουργούσε συσπειρωτικά για τον απογοητευμένο κόσμο της. Ταυτόχρονα, όμως, και αγωνιστικά θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα, αλλά και από πλευράς πιο γρήγορων διαδικασιών, αφού ο χώρος δεδομένα της ανήκει.

Η συγκέντρωση που έκανε η Ερασιτεχνική ΑΕΚ στον χώρο που ήταν το στάδιο «Νίκος Γκούμας» δεν είχε επιτυχία. Ομως αυτό μην παραπλανά, αφού και μόνο η ανακοίνωση για σκέψη (ούτε καν κατασκευή) για γήπεδο στην ιστορική έδρα της ομάδας θα σκόρπιζε ενθουσιασμό. Καθαρά πρακτικά, πάντως, ένα γήπεδο με ήπιες χρήσεις και με ένα νορμάλ πάρκινγκ θα έλυνε τα βασικά προβλήματα και η ομάδα θα επέστρεφε εκεί που σταμάτησε ο χρόνος. Δεν υπάρχει λόγος ούτε για μεγαλεπήβολα σχέδια τεράστιων σταδίων μακριά από την πόλη ούτε υπάρχουν πια διαθέσιμες τράπεζες για αμφίβολες επενδύσεις. Ο ρεαλισμός οφείλει να είναι πια το μόνο εφόδιο!

Σε προδιαθέτει η εικόνα

Σκεφτόμουν την Κυριακή πως ατμόσφαιρα σαν αυτή που δημιουργούν οι Αρειανοί στο «Κλεάνθης Βικελίδης» παραπέμπει σε νοτιοαμερικανικά ντέρμπι. Κάτι από «Μονουμεντάλ», κάτι από «Μπομπονέρα» με τα χαρτιά και τα τραγούδια. Και η συμπεριφορά τους, σε σχέση ακόμα και με το πρόσφατο παρελθόν, ήταν εντελώς διαφορετική. Μία καταπληκτική εικόνα, η οποία δίνει και άλλη «γεύση» σε όποιον κάθεται μπροστά στην τηλεόρασή του για να δει ακόμα και ματς που δεν λέγονται εμπορικά!

Μόνο μία ένσταση έχω σχετικά με το πόσο ο κόσμος είναι πίσω από την ομάδα του όταν της στραβώνει ένα αποτέλεσμα. Εκεί είδα τον κόσμο, στο ματς με τον Παναθηναϊκό για παράδειγμα, να πετά… λευκή πετσέτα. Οι οπαδοί του Αρη μέχρι και πριν από δύο-τρία χρόνια, παλιά, είχαν τη δύναμη να σπρώχνουν την ομάδα τους στην ανηφόρα. Αυτό το κάνουν πια σε λίγα ματς. Προσοχή, δεν εννοώ από πλευράς ποσότητας διότι το γήπεδο γεμίζει.

Εννοώ ποιοτικά, με φωνές μέχρι το τέλος και χωρίς να χρειάζεται να χαλάσει η κόσμια εικόνα που βγαίνει πια προς τα έξω. Ομως, επαναλαμβάνω, αν είσαι σπίτι σου και ανοίξεις την τηλεόραση και δεις την εικόνα λίγο πριν αρχίσει το ματς με τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα, σε προδιαθέτει να μείνεις κολλημένος. Κι αυτό είναι προσωπική επιτυχία των Superάδων, που πριν από ένα μήνα έκλεισαν μία εικοσαετία παρουσίας και ενίσχυσης της ομάδας τους!