Καλός ο ανταγωνισμός, αλλά πολύ καλύτερο το συμφέρον

Eνας από τους βασικούς λόγους που ιδρύθηκε η Σούπερ Λίγκα ήταν να οδηγηθούν οι συνέταιροι σε μία νέα εποχή με την κοινή τηλεοπτική διαχείριση. Αυτό τορπιλίστηκε πρώτα από τη SKODA Ξάνθη (της οποίας ο ιδιοκτήτης Χρήστος Πανόπουλος ήταν από τους πρωτεργάτες της ιδέας της Σούπερ Λίγκας) και στη συνέχεια από τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Τι κι αν ο Πέτρος Κόκκαλης είχε συμφωνήσει στις αρχικές προδιαγραφές για την κεντρική διαχείριση; Ο Σωκράτης, αφού πήρε από πέρυσι στα χέρια του και πάλι το καράβι βάζοντας τους «νεαρούς κυρίους» στο… αμπάρι, σιγά μην καθόταν να μοιραστεί με τους άλλους τα κέρδη. Φυσικά επιχειρηματικά έχει απόλυτο δίκιο. Ο Ολυμπιακός είναι μαγαζί γωνία και ανεξάρτητα της ώρας που θα μεταδοθεί από την τηλεόραση, είναι πολύ πιο εμπορικός από το σύνολο των υπολοίπων. Γιατί λοιπόν να ενδιαφερθεί ώστε να δυναμώσει ο ανταγωνισμός; Μα, ακριβώς για να υπάρχει ανταγωνισμός. Για να υπάρχει καλύτερο πρωτάθλημα. Για να κοντράρουν και οι μικροί κάποια μέρα και πάλι στα ίσα τους μεγάλους. Ωραία όλα αυτά, αλλά πότε είδατε να ενδιαφέρεται γι' αυτό ο Σωκράτης Κόκκαλης, για να ιδρώσει τώρα το αυτί του;

Ή μήπως ένοιαζε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη παλαιότερα ή τον Δημήτρη Μελισσανίδη όταν ήταν στην ΑΕΚ το ίδιο θέμα! Ολοι οι παράγοντες που πέρασαν από τους ελληνικούς συλλόγους είχαν μόνο ένα στόχο: να κάνουν πιο δυνατές τις ομάδες τους και οι υπόλοιποι ας έκοβαν τον λαιμό τους. Μόνο που συνεταιρισμός έτσι δεν γίνεται. Γιατί και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί να τινάξει όλη την μπάνκα στην Αγγλία, αν διαπραγματευτεί απευθείας με τα κανάλια, αλλά ο νόμος τής το απαγορεύει. Και δεν επιτρέπει η επιτροπή κατά του μονοπωλίου να γίνει πραγματικότητα αυτό που πιθανότατα θα επιθυμούσαν και οι άλλοι μεγάλοι στην Πρέμιερ Λιγκ, δηλαδή να σπάσει η κεντρική διαχείριση. Στο Τσάμπιονς Λιγκ η Ρεάλ, η Τσέλσι, η Μπάγερν είναι στο ίδιο τραπέζι με την Ανόρθωση, την Κλουζ και την Μπάτε. Δεν τους αρέσει, αλλά αυτοί είναι οι όροι του παιχνιδιού.

Στην Ελλάδα ο περιβόητος «νόμος Φούρα» με εμπνευστή τον Αντρέα Λοβέρδο εκπονήθηκε με βάση το συμφέρον όχι του ποδοσφαίρου, αλλά του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που έβλεπαν σαν μιάσματα όλους τους άλλους. Αν λοιπόν ο νόμος ουσιαστικά διέλυσε οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης των μικρών, υπήρχε η ελπίδα μέσα από τη δημιουργία της Σούπερ Λίγκας πως οι μεγάλοι δεν θα θελήσουν να ρίξουν για ακόμη μία φορά στο ζύγι τους άλλους. Επί της ουσίας ο Ολυμπιακός έβαλε μία βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της Λίγκας και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που γίνονται για να βρεθούν περισσότερα χρήματα για λιγότερους πλέον παίκτες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όλα δείχνουν πως το παιχνίδι έχει χαθεί. Αν εμφανιστεί και ο ΠΑΟΚ με ένα ποσό που να περνά τα 4 εκατομμύρια ευρώ και αποχωρήσει και αυτός, τι γίνεται; Και φυσικά είναι μία άμυνα από την πλευρά της διοργανώτριας αρχής το να απειλείται ο Ολυμπιακός πως δεν θα ορίζονται τηλεοπτικά τα παιχνίδια του ή δεν θα έχει κλειδάριθμο. Η ουσία όμως δεν αλλάζει και ο Ολυμπιακός ελάχιστη ζημιά παθαίνει.

Θα ξαναγράψω αυτό που σημείωνα τη μέρα που βγήκε στον αέρα η είδηση για πρόθεση δημιουργίας της Σούπερ Λίγκας πριν από τρία χρόνια. «Μεταξύ κατεργαρέων να υπάρχει ειλικρίνεια» επέμενα, αλλά αυτό δεν ίσχυσε τελικά ποτέ. Ελεγα πως οφείλουν να καταλάβουν όλοι ότι καθεμία ομάδα είναι συνέταιρος και απαιτεί τον ίδιο σεβασμό, άσχετο με το αν έχει μικρό ή μεγάλο ποσοστό στο κομμάτι της πίτας. Ολα αυτά εδώ και μία διετία βλέπουμε να καταπατούνται συνεχώς. Με την κίνηση του Ολυμπιακού, όμως, έπεσαν οι μάσκες. Καλό έκανε διότι ξεκαθαρίζει προθέσεις και τοπίο. Κάθε λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε αυτός ο ετερόκλητος συνεταιρισμός ομάδων και ανθρώπων εκλείπει. Είναι κρίμα διότι μπορούσαν να αλλάξουν, αν όχι όλα, τουλάχιστον πολλά από τα κακώς κείμενα. Ομως σε αυτό το τοπίο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο ελάχιστοι παράγοντες ενδιαφέρονται για το λεγόμενο κοινό καλό.

Τι λέει ή ποιος το λέει;
Oι ανοησίες όταν λέγονται από κάποιον μη επώνυμο αντιμετωπίζονται ως γραφικότητες. Οταν τις πει κάποιος με αξίωμα, άσχετο πόσο ανεδαφικές ως προτάσεις μπορεί να είναι, όλο και κάποιος θα τους δώσει σημασία. Ο πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, Νικολά Σαρκοζί, πρότεινε να μην ξεκινούν οι αγώνες όταν αποδοκιμάζεται ο εθνικός ύμνος. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να γίνει και φυσικά δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθεί κανείς σοβαρά. Και όμως, ο Μισέλ Πλατινί θεώρησε πως ήταν καλό να απαντήσει. Τόνισε ότι κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό και δεν μπορεί να συμβεί, έκανε χιούμορ μιλώντας για την ανάγκη ύπαρξης αστυνομικού πίσω από κάθε οπαδό και γενικά αντιμετώπισε τη δήλωση Σαρκοζί αρκετά ειρωνικά. Συμφωνώ, αλλά ποιος ξεχνά ότι ο ίδιος ο Πλατινί είχε κάποτε προτείνει να μεγαλώσουν πάρα πολύ οι διαστάσεις των γκολπόστ για να μπαίνουν πιο πολλά γκολ;

Και αυτή η πρόταση ήταν γελοία, αλλά ο Γάλλος νυν πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ και τότε ομοσπονδιακός τεχνικός της χώρας είχε ενοχληθεί από τα σχόλια που ακολούθησαν τη δική του ανεδαφική πρόταση. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ποιος λέει τι ή αν αυτό που λέει είναι μία παπαριά καμαρωτή, που θα έγραφε και ο Αντώνης Πανούτσος; Διότι πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η δήλωση του Γάλλου γενικού γραμματέα Αθλητισμού Μπερνάρ Λαπόρτ, ο οποίος πρότεινε να μην αγωνίζεται η εθνική της χώρας με τις πρώην γαλλικές αποικίες στο «Σταντ ντε Φρανς», αλλά σε άλλες πόλεις; Η βλακεία παραμένει αήττητη τελικά.