ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οι δύο φιναλίστ θα παλέψουν για να προσθέσουν έναν, όπως και να' χει, σημαντικό τίτλο στη φτωχή τροπαιοθήκη τους, αλλά και για να «σβήσουν» όλες αυτές τις ατέλειες και τα οργανωτικά κουσούρια που κουβαλά στην πλάτη του το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Tελικός. Η λέξη και μόνο είναι αρκετή για να αποσπάσει την προσοχή ενός ποδοσφαιρόφιλου και να χτυπήσει διάνα στα εγκεφαλικά του κύτταρα, κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αντιδρούσε το σκυλί του Παβλόφ στο άκουσμα του κουδουνιού. Ανεξαρτήτως διοργάνωσης, ένας τελικός έχει πάντα ξεχωριστό ενδιαφέρον, το οποίο οι «κοινές» αναμετρήσεις δεν μπορούν να καλλιεργήσουν. Μέσα σε ενενήντα λεπτά παίζονται οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς, με το παραμικρό λάθος να κινδυνεύει να αποβεί μοιραίο.

Και αυτή ακριβώς η προοπτική λειτουργεί ανασταλτικά στο μυαλό των εκάστοτε φιναλίστ, υποχρεώνοντάς τους να μετρούν και την παραμικρή κίνηση και να «ζυγίζουν» ακόμα και τη φαινομενικά ευκολότερη πάσα του κόσμου. Μοιραία, το θέαμα θυσιάζεται στο βωμό της σκοπιμότητας, αφού εκείνη αγιάζει τα μέσα... Εχοντας δημιουργήσει ένα πραγματικό μεγαθήριο με την επωνυμία Τσάμπιονς Λιγκ, αυτόματα η ΟΥΕΦΑ υποβίβασε όσο δεν παίρνει τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η αρχή της νέας χιλιετίας βρίσκει το θεσμό του Κυπέλλου Κυπελλούχων αποτυπωμένο μόνο στις μνήμες των οπαδών και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αποδυναμωμένο και απογυμνωμένο από μεγάλα, δηλαδή εμπορικά, ονόματα. Οταν οι τρεις, ακόμα και οι τέσσερις, καλύτερες ομάδες των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών αγωνίζονται στην ίδια διοργάνωση, ελάχιστος χώρος ενδιαφέροντος περισσεύει για οτιδήποτε άλλο.

Βλέποντας αυτόν τον «υδροκεφαλισμό», η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία αποφάσισε να αλλάξει το φορμά του ΟΥΕΦΑ και να θεσπίσει διαδικασία ομίλων, ένα υβριδικό Τσάμπιονς Λιγκ ομάδων «δεύτερης ταχύτητας». Στην πρώτη κιόλας χρονιά του, το νέο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ πρόσφερε ελάχιστες συγκινήσεις, σίγουρα όχι περισσότερες από τις προηγούμενες χρονιές. Οι ομάδες που κατάφεραν τελικά να μπουν στους ομίλους φρόντισαν οι ίδιες να υποβαθμίσουν το θεσμό, αντιμετωπίζοντας τα παιχνίδια σαν ευκαιρία χρησιμοποίησης των «δεύτερων» τους για να παίρνουν ανάσες οι βασικοί.

Αυτού του είδους το σκεπτικό από συλλόγους που αγωνίζονται στα μεγάλα πρωταθλήματα ανοίγει το δρόμο σε ομάδες που διψούν για μια διάκριση και που μια επιτυχία θα τους βγάλει από την αφάνεια και την εσωστρέφεια του εθνικού τους πρωταθλήματος. Και κάθε χρόνο που περνά, το φαινόμενο αυτό γίνεται ολοένα και πιο εμφανές. Οχι απαραίτητα για κακό του θεάματος, αλλά σίγουρα σε βάρος του πρεστίζ, το οποίο θα ήθελε να έχει μια ευρωπαϊκή διοργάνωση που σέβεται τον εαυτό της...

Φτάσαμε λοιπόν στον τελικό. Μέσα σε μια νύχτα, οι δύο φιναλίστ θα παλέψουν για να προσθέσουν έναν, όπως και να' χει, σημαντικό τίτλο στη φτωχή τροπαιοθήκη τους, αλλά και για να «σβήσουν» όλες αυτές τις ατέλειες και τα οργανωτικά κουσούρια που κουβαλά στην πλάτη του το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Και το οξύμωρο της όλης υπόθεσης είναι πως μπορούν. Φτάνει να ακολουθήσουν το παράδειγμα των πρόσφατων προκατόχων τους. Τέσσερις στους πέντε τελευταίους τελικούς πρόσφεραν ένα πραγματικά εντυπωσιακό και χορταστικό θέαμα, εντελώς δυσανάλογο προς την υπόλοιπη διοργάνωση. Το 2001, η φετινή φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ Λίβερπουλ επέστρεψε στους ευρωπαϊκούς τίτλους μετά από 17 ολόκληρα χρόνια. Το 5-4 με την Αλαβές στην παράταση ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να ζητήσει ένας ποδοσφαιρόφιλος από το «μαγικό λυχνάρι» που κρατάει ενάμιση αιώνα τώρα ο βασιλιάς των σπορ. Την επόμενη χρονιά, η γηπεδούχος Φέγενορντ του Τόμασον κέρδισε την Ντόρτμουντ με 3-2 και το 2003 στη Σεβίλλη ήταν το ίδιο σκορ που έδωσε στην Πόρτο το τρόπαιο και στους οπαδούς της Σέλτικ την ευκαιρία να κάνουν, αν και χαμένοι, το δικό τους σόου στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας.

Το «Ζοσέ Αλβαλάδε» της Λισσαβώνας περιμένει απόψε να φιλοξενήσει τον τελικό του 2005 και ταυτόχρονα να πανηγυρίσει έναν ενδεχόμενο θρίαμβο της «οικοδέσποινας» Σπόρτινγκ, η οποία επ' ουδενί φανταζόταν πριν από μερικούς μήνες ότι θα έφτανε ως εκεί. Το συμπέρασμα αυτό δεν προκύπτει αυθαίρετα, αν λάβει κανείς υπόψη του τους πειραματισμούς που έκανε ο Ζοσέ Πεσέιρο ακόμα και στη φάση των ομίλων. Από τη στιγμή όμως που τα πράγματα σοβάρεψαν, η πορτογαλική ομάδα άρχισε να κοιτάζει όλο και μακρύτερα, δηλαδή στο... «σπίτι» της και στην εντυπωσιακή συγκυρία να βρεθεί φιναλίστ μέσα στην έδρα της! Στην άλλη πλευρά, η πρώην ομάδα του Κόκκινου Στρατού, ή «δεύτερη ομάδα του Ρόμαν Αμπράμοβιτς» όπως την αποκαλούν μεταξύ σοβαρού και αστείου οι ίδιοι οι παίκτες της. Η ΤΣΣΚΑ επιστρέφει στην Πορτογαλία για τρίτη φορά φέτος, αφού πρώτα ήρθε ισόπαλη στο Ντραγκάο με την Πόρτο για το Τσάμπιονς Λιγκ και στη συνέχεια απέκλεισε την Μπενφίκα, φεύγοντας με το 1-1 και την πρόκριση στις βαλίτσες της από το «Ντα Λουζ».

Η αναφορά και μόνο των πορτογαλικών γηπέδων είναι φυσικό να προκαλεί ρίγη συγκίνησης στους Ελληνες και χιλιάδες γλυκές αναμνήσεις από τον άθλο της Εθνικής μας το περασμένο καλοκαίρι. Στο γήπεδο του σημερινού τελικού, η ντρίμπλα-ουράνιο τόξο του Ζαγοράκη και η κεφαλιά του Χαριστέα έβαζαν τελεία και παύλα στην πιο επιτυχημένη Γαλλία όλων των εποχών. Η επιτυχία των παιδιών μας όμως δίνει όραμα σε όλους, αν σκεφτεί κανείς τα λόγια που είπε χθες ο Ντανιέλ Καρβάλιο της ΤΣΣΚΑ: «πάμε να κάνουμε ό,τι έκανε και η Ελλάδα στο EURO»...

Οι δύο φιναλίστ έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προσθέσουν μια «κούπα» στο παλμαρέ τους απόψε, αλλά, το κυριότερο, να κερδίσουν φίλους. Σαφέστατα, η λάμψη του Κυπέλλου «τυφλώνει», αλλά η προοπτική ενός θεαματικού τελικού θα πρέπει να είναι το πρώτο ζητούμενο για όλους.